Μόλις έπεσε το δείλι
και με την ψυχή στα χείλη
κάθισα τα παράπονά μου να πω
ζωή, γιατί άλλο δε σ΄αντέχω,δε σε μπορώ.
Νιώθω ότι μ’ αδίκησες πολύ.
Ήσουνα μαζί μου σκληρή.
Δεν άνοιξες τις πόρτες.
Δε μου έδειξες τις ρότες.
Έκρυψες πολλά μυστικά.
Ότι μου πρόσφερες, φειδωλά.
Φταις εσύ, φταίω εγώ;
Αυτό το παράπονο θα σου πω.
Δεν εκμεταλλεύτηκα τις ευκαιρίες.
Δεν έδωσα στον εαυτό μου αξίες.
Αλλά ένα είναι σίγουρο και σωστό
ότι δεν πρέπει να χάνουμε ούτε λεπτό.
Δε σε έπιασα απ’ την καλή.
Άφησα και πέρασες σφιχτή.
Όταν πια το κατάλαβα αυτό,
είπα να αλλάξω το ρυθμό.
Ζωή μου, είσαι στιγμές.
Άλλοτε ωραίες, άλλοτε πικρές.
Αν μπορεί ο καθένας μας τις καλές ν’ αυξάνει,
τότε πράγματι επιτυγχάνει.
Αν διαρκώς πέφτει σε κακοτοπιές
δεν ξέρω αν εσύ φταις
ή αν το μυαλό του δεν τον βοηθάει
να ζήσει και το χρόνο του άδικα να μη σκορπάει.
Πάντα ζητάμε έναν υπεύθυνο για όσα μας συμβαίνουν.
Δήθεν οι άλλοι δε μας καταλαβαίνουν.
Βγάζουμε απ’ έξω τη δική μας ουρά
και τα φορτώνουμε σε άλλη πλάτη ολοκληρωτικά.
Ζωή για ένα είμαι σίγουρη, έχω γνώση
ότι θέλεις θάρρος, θέλεις γερή κράση
να παλέψεις όλες τις αντιξοότητες
και να δημιουργήσεις καινούριες ενότητες.
Τάνια Στεφάνου-Τσαβδάρη
Αλεξανδρούπολη
