Ανέκαθεν οι πολιτικοί μόνον δυο χρώματα βλέπουν.
Όλα άσπρα, όταν κυβερνούν, και μαύρα όταν απέχουν.
Όσο είναι στην κυβέρνηση, τα πάντα είναι ωραία.
Κι όμως, τα ίδια οι αντίπαλοι, τα βλέπουνε …ακραία.
Ψεγάδια βρίσκουν πάντοτε, οι αντιπολιτεύσεις,
στις κυβερνήσεις, κι αρχινούν άπειρες στηλιτεύσεις.
Αυτό, δεν το κάνατε καλά, αλλιώς έπρεπε να γίνει.
Μα, όταν κυβερνούν αυτοί, κανείς να μην τους κρίνει.
Τα ίδια και χειρότερα, από τους προηγούμενους κάνουν.
Κι όμως, αυτοί τα έργα τους, πάντα ψηλά τα βάνουν.
Όλοι τους λεν, πως το καλό, του απλού πολίτη θέλουν.
Όμως, αναίτια τους αντίπαλους, πολλάκις «ξαποστέλλουν».
Ο «δικός μας» πάντα και παντού, σε όλα προηγείται.
Ας μην είναι ο καλλίτερος, και προσόντων, ας στερείται.
Λες και όλοι τους έχουνε, παρωπίδες στα μάτια,
και δεν βλέπουν, πως έχει η ζωή, και άλλα μονοπάτια.
Αλλά, δεν πάμε μόνον δεξιά ή αριστερά όπου λάχει,
εκεί που κάποιοι μας είπανε, σαν είμαστε μονάχοι.
Και στη ζωή του καθενός, το πιο φρόνιμο είναι,
να λέει πάντα μέσα του, σωστός άνθρωπος μείνε!
Κλείσε τα αυτιά σου, μην ακούς τις διάφορες σειρήνες,
που λεν, πως το συμφέρον σου, ξέρουνε μόνο εκείνες.
Με κρίση ορθή, πάντα ν’ ακούς, όσους δεν ξεχωρίζουν,
και να τιμάς μόνον αυτούς, που το Λαό γνωρίζουν.
Άραγε, θα ‘ρθει ο καιρός, που οι πολιτικοί θα βλέπουν,
πολίτες δίχως χρώματα, κι όλους θα τους προσέχουν;
Αν το πιστέψουν σοβαρά, και αν το κάνουν πράξη,
ε, τότε όλοι πιστέψτε το, θα μπουν όλα σε …τάξη!
Αθ. Παπατριανταφύλλου
