Ο Ιωάννης Μεταξάς και οι γενναίοι Έλληνες που ανάγκασαν τον Ιταλικό Στρατό σε υποχώρηση
Ήταν ο Ιωάννης Μεταξάς που είπε το όχι ή ο ελληνικός λαός; Πόσο ισχυρή ήταν πραγματικά η Ιταλία; Κάθε χρόνο, η επέτειος της 28ης Οκτωβρίου γίνεται αφορμή για την διεξαγωγή μιας ιδιότυπης ιστορικής συζήτησης, που φανερώνει δυστυχώς τα μεταπολιτευτικά σύνδρομα που έχουμε σαν κοινωνία.
Το ζήτημα είναι ενδεικτικό της σύγχυσης που επικρατεί στην Ελλάδα σε σχέση με την ιστορία και τον τρόπο μελέτης της.
Αρχικά υπάρχει ο μύθος ότι ο ελληνικός λαός «εξανάγκασε» τον δικτάτορα Μεταξά να πει το ΟΧΙ στη φασιστική Ιταλία.
Η άποψη αυτή στερείται εγκυρότητας, καθώς αδυνατεί να εξηγήσει πως σε μια δικτατορία όπου κυριαρχεί η λογοκρισία μπορεί ο λαός να εκφράσει τη βούλησή του και μάλιστα να …εξαναγκάσει (!) τον δικτάτορα να τη δεχθεί.
Επιπλέον, η περίπτωση του Ιωάννη Μεταξά είναι ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα για την πολιτική επιστήμη και την ιστορία, καθώς είναι ένας εκ των ελαχίστων πολιτικών που άφησε ένα πλήρες προσωπικό ημερολόγιο, στο οποίο αποτυπώνονται οι σκέψεις του σχεδόν σε ημερήσια βάση.
Αν λοιπόν κάποιος μπει στον κόπο να μελετήσει το ημερολόγιο του Μεταξά, θα διαπιστώσει ότι η απόφαση του να συνταχθεί με τη Βρετανία σε περίπτωση πολέμου με τον Άξονα είχε ληφθεί ήδη από το 1936, χρονιά κατά την οποία ο Μεταξάς ανέβηκε στην εξουσία.
- «Παρά το πλευρόν της Αγγλίας»
Το φθινόπωρο του 1936 ο Μεταξάς παρέστη σε συνεδρίαση του Ανωτάτου Ναυτικού Συμβουλίου στο Γενικό Επιτελείο Ναυτικού και μεταξύ άλλων δήλωσε:
«Αυτό που θα σας είπω δεν θα το ανακοινώσετε εις κανένα. Προβλέπω πόλεμον μεταξύ του Αγγλικού και του Γερμανικού συγκροτήματος. Πόλεμον πολύ χειρότερον από τον προηγούμενον. Εις τον πόλεμον αυτόν θα κάνω ό,τι ημπορώ δια να μην εμπλακή η Ελλάς, αλλά τούτο δυστυχώς θα είναι αδύνατον. Είναι περιττόν να σας είπω ότι η θέσις μας εις την σύρραξιν αυτήν θα είναι παρά το πλευρόν της Αγγλίας. Επαναλαμβάνω και πάλιν: Το τελευταίον αυτό, προπαντός, να μην εξέλθη της αιθούσης ταύτης».
- Ο ελληνικός Δαβίδ εναντίον του ιταλικού Γολιάθ
Ένας άλλος μύθος ο οποίος καλλιεργείται συστηματικά στην ελληνική κοινωνία είναι ότι στον ελληνοϊταλικό πόλεμο του 1940, η Ελλάδα ήταν «ο μικρός Δαβίδ που αντιμετώπισε τον ιταλικό Γολιάθ».
Μια πιο επισταμένη ματιά στην ιστορία μας επιτρέπει να δούμε ότι η Ελλάδα του 1940 όχι μόνο δεν ήταν… Δαβίδ, αλλά ήταν μια χώρα αξιόμαχη, ο στρατός της οποίας είχε αναδιοργανωθεί εκ βάθρων από το μεταξικό καθεστώς. Άλλωστε από μόνη της η ”γραμμή Μεταξά” πιστοποιεί τη σπουδή με την οποία το καθεστώς της 4ης Αυγούστου προετοιμάστηκε για τον πόλεμο.
Αλλά και μια εκτενής ματιά στην οργάνωση του ιταλικού στρατού εκείνη την περίοδο πιστοποιεί την ανετοιμότητα του ιταλικού στρατού και τις φανφάρες του Μουσολίνι για τις περιώνυμες «1.000.000 λόγχες».
i-efimerida
