Για εύρεση εργασίας, από το 1960 και μετά – Οι πολύτιμες μαρτυρίες του ερευνητή Βασίλειου Μιχαηλίδη
Μετά τον τερματισμό του αδερφοκτόνου πολέμου από τα έτη 1946-1949, κυρίως των κατοίκων της υπαίθρου πάθανε μεγάλες καταστροφές στα σπίτια τους, στα ζώα τους, σε σχολεία, εκκλησίες και προσφιλή των προσώπων και γενική επιστροφή τους από τα κεφαλοχώρια που εγκαταστάθηκαν επί τρία έτη έως τις αρχές του έτους 1950.
Αρχίζει η ζωή τους από το μηδέν.
Στο νομό Έβρου, τα έτη 1956-1960, κατασκευάζονται προστατευτικά αναχώματα αντιπλημμυρικών έργων, επίσης και από τουρκικής πλευράς.
Ο πληθυσμός αυξανόταν σε γεννήσεις, αλλά και οι ακτήμονες ήθελαν τις δικές τους οικείες. Η ανεργία αυξάνεται.
Η απόγνωση στους αγρότες και εργάτες γίνεται μεγαλύτερη. Η φτώχια πλήττει εκείνους που είχαν μικρούς γεωργικούς κλήρους.
Οι αναπτυσσόμενες χώρες δέχονται εργατικά χέρια από το τότε καθεστώς των κρατών δυτική Γερμανία-Γαλλία-Βέλγιο-Ολλανδία-Ελβετία.
Η χώρα μας -μαζί με άλλες δυο χώρες- ρυθμίζεται με διμερείς συμφωνίες για την εισαγωγή Ελλήνων. Από τα έτη 1958 έως και το 1959, μεμονωμένοι Έλληνες εργατικοί μετανάστες παίρνουν το δρόμο της προσφυγιάς.
Από τα έτη 1960, ζητά από την Ελλάδα εργατικά χέρια η δυτική Γερμανία για να οικοδομήσει την καταστραμμένη της βιομηχανία.
Οι γερμανικές νέες επιχειρήσεις αποστέλλουν συμβόλαια στα κατά τόπους γραφεία, σε δυο πόλεις, Αθήνα και Θεσσαλονίκη, γερμανικών επιτροπών.
Τι γινόταν τότε, δώρο εκ Θεού μάς ήρθε όλους την εποχή εκείνη.
Επισκεπτόμασταν κατά δεκάδες κάθε μέρα τα τοπικά γραφεία εύρεσης εργασίας, στην Αλεξανδρούπολη.
Με την εγγραφή μας, οι άντρες πρώτα τακτοποιούσαν τις στρατιωτικές τους υποθέσεις από τα στρατολογικά γραφεία, μετά γινόταν η αίτηση διαβατηρίων σε ειδικά ιδιωτικά γραφεία και η νομαρχία σε σύντομα χρόνο μας τα παρέδιδε.
Έτσι, αφού αποχαιρετούσαμε τους γονείς μας, νέοι και παντρεμένοι, αλλά και ανδρόγυνα, παίρναμε την αμαξοστοιχία του τρένου με κατεύθυνση την Θεσσαλονίκη.
Εκεί επισκεπτόμαστε τα ελληνικά γραφεία ευρέσεως εργασίας στην οδό Δωδεκανήσου και μας έδιναν συμβόλαια να υπογράψουμε, άλλοι για τα υπόγεια ανθρακωρυχεία Βελγίου, Γερμανίας και άλλοι για βιομηχανίες.
Μετά πηγαίναμε για γενική ιατρική εξέταση από Γερμανούς γιατρούς στην παραλία της Θεσσαλονίκηςν σε χώρο του Γερμανικού Γενικού Προξενείου.
Εκεί ομαδικά μας πήγαιναν σε εξετάσεις, γυμνούς, όλοι μας, αυτό γινόταν και για τις γυναίκες.
Όσοι από μας ήμασταν υγιείς, ενέκριναν την μεταφορά μας για την Γερμανία, ενώ τυχόν με χαλασμένα δόντια και άλλη παραμικρή ασθένεια, μας έκοβαν και επιστρέφαμε με μεγάλη πίκρα στα χωριά μας…
Και την άλλη ημέρα, μας έβαζαν σε μεγάλες αμαξοστοιχίες από το σταθμό του ΣΕΚ με προορισμό τον Πειραιά.
Από τον σιδηροδρομικό σταθμό του Πειραιά κατεβαίναμε όλοι πεζοίν και στον παραλιακό πηγαίναμε στο λιμάνι όπου μας περίμενε το πλοίο με το όνομα «ΚΟΛΟΚΟΤΡΩΝΗΣ».
Μετά την αποβίβασή μας, αποχαιρετήσαμε τον Πειραιά και είχαμε πλώρη για το λιμάνι του Μπρίντεζι Ιταλίας. Από το λιμάνι γινόταν η αποβίβασή μας στον κοντινό σιδηροδρομικό σταθμό του Μπρίντεζι.
Όλη τη νύχτα ταξιδεύαμε και το πρωί φτάσαμε στην όμορφη πόλη της Βερόνας, εκεί είδαμε ηλεκτρικά τρένα, μεγάλος Σιδηροδρομικός Σταθμός. Εκεί θυμηθήκαμε τη δραματική ιστορία του Ρωμαίου και της Ιουλιέτας, μόνο γνωστή μας πόλη από το διήγημα.
Συνεχίζουμε το ταξίδι με καλές επιβατικές καρότσες με θέρμανση λόγω του ότι ήταν 21 Οκτώβρη 1962… Μετά από πολύωρο ταξίδι μπήκαμε στα Αυστριακά σύνορα και πόλη, μετά το σιδηροδρομικό σταθμό του Σάλτσμπουργκ.
Αναχωρούμε για την δυτική τότε Γερμανία και τις απογευματινές ώρες μπήκαμε στο μεγαλοπρεπή σιδηροδρομικό σταθμό του MUNCHEN, Μονάχου.
Εκεί μας μετέφεραν όλους σε κοντινή αίθουσα και μας καλωσόρισαν, μας πρόσφεραν φαγητά και φρούτα, όπως μπανάνες που πολλοί μας δεν τις γνωρίζαμε.
Εκεί επιτροπές παραλαμβάνουν με κατάσταση όσους είχαν συνάψει συμβόλαια με τις εκεί κοντινές γερμανικές επιχειρήσεις και τους χώριζαν.
Οι υπόλοιποι πάλι ανεβήκαμε στην αμαξοστοιχία και συνεχίζεται το ταξίδι για τον κεντρικό σιδηροδρομικό σταθμό της Φρανκφούρτης.
Τα χαράματα φτάσαμε εκεί μια ημέρα ομίχλης.
Μας χωρίζουνε όσους έχουμε συμβόλαια στην περιοχή Έσσης, εμείς συνεχίζουμε στην πόλη WALDECK-Βάλνδεκ, μας αποβιβάζουν, λίγοι ήμασταν άνδρες και γυναίκες, με ιδιωτικά αυτοκίνητα μας μεταφέρουν σε μικρό οικισμό BERHEIM-GIFLITZ και σε μια μεγάλη τριώροφη αρχοντική βίλα. Έτσι μας κατατάσσουν σε άτομα, γυναίκες ελεύθερες με γυναίκες, ανδρόγυνα ανά δυο σε μεγάλα δωμάτια.
Αφού μας έδωσαν τα απαραίτητα, κρεβάτια, κουβέρτες, τροφές, την άλλη μέρα μας πήραν όλους και μας έδειξαν τις εργασίες που θα κάναμε.
Ήταν μια μικρή επιχείρηση καινούριας κατασκευής παρκέτων «PARKET FABRIKK».
Όλοι μας είχαμε ατομικές συμβάσεις για ένα χρόνο αποκλειστικά και μετά διασκορπιστήκαμε σε όλη την δυτική Γερμανία και βρήκαμε καλύτερες εργασίες.
Καλό να έχει το γερμανικό έθνος που μας προσέλαβε στις εργασίες του και αργότερα καλυτερεύσαμε τη διαβίωση της ζωής μας και τα οικονομικά μας.
Μετά εξελιχτήκαμε σε ενώσεις Ελλήνων, δημιουργήσαμε ορθόδοξους ναούς, κοινότητες, δημοτικά σχολεία, ποδοσφαιρικές ομάδες, εκδηλώσεις σε εθνικές μας γιορτές, αλλά και χοροεσπερίδες με λαϊκή μουσική, πρόσκοποι το 1978.
Ήρθε ο καιρός στη Δυτική Γερμανία να φτάσουμε τις 305.525 Έλληνες μεγάλοι και μικροί, αφού το έτος 1-1-1981 εισήλθε και η Ελλάς στους κόλπους της, στις χώρες, της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Επίσης, Έλληνες δημιουργούν τις δικές τους επιχειρήσεις σε όλους τους τομείς.
Από τα έτη 1977-78 γίνεται μεγάλη παλιννόστηση των Ελλήνων μεταναστών για την πατρίδα, με ένα μικρό ή μεγάλο κομπόδεμα μάρκων.
Άλλοι εγκαταστάθηκαν στα χωριά τους και συνέχισαν το επάγγελμα του αγρότη, αφού μετέφεραν και τα γεννημένα παιδιά τους στη Γερμανία και έγιναν μεγάλη οικογένεια, άλλοι εγκαταστάθηκαν στις πόλεις μέχρι και σήμερα.
Έτσι η ύπαιθρος μαραζώνει… Στα χωριά μας σήμερα ζούνε λίγες οικογένειες, ενήλικες, τα παιδιά μας μετακινήθηκαν στις πόλεις για να βρούνε εργασία.
Π.χ. το Φυλαχτό το 1961 είχε μόνιμους κατοίκους 815 και σήμερα τους 300 έτος 2009, καθαροί Έλληνες και 12 μη Έλληνες.
Μετανάστευσαν από το Φυλαχτό σε στοιχεία που έχω ονομαστικώς, 311 στο εξωτερικό σε διάφορες χώρες.
Βασίλειος Μιχαηλίδης
Φυλαχτό Έβρου
