Ο ήλιος που φωτίζει τη ζωή
Ίσως κάποτε μας τιμωρήσει,
Τα αστέρια φοβισμένα απομακρύνθηκαν,
Το φεγγάρι λιπόθυμο αχνοφέγγει,
Έγιναν όλα άνω κάτω εκεί ψηλά,
Έχασαν την τάξη, τον ειρμό τους,
Έγιναν φόβος, απειλή.
Η ομορφιά της θάλασσας έγινε κίνδυνος,
Τα δάση έχουν πρωτόγνωρο χρώμα,
Τα λουλούδια ελπίδες μαραμένες,
Των ματιών τα δάκρυα ξεχείλισαν,
Λιγόστεψαν χάθηκαν οι χαρές,
Γύρο ομίχλη και μέσα της θάνατος,
Άδειος ο δρόμος σκουπίδια γεμάτος,
Στο καλντερίμι ο πάγος γλιστερός,
Γλοιώδεις, βρώμικος,
Στο σπίτι κοράκια και ερπετά βρήκαν στέγη,
Αηδία, γύμνια των αισθημάτων
Πλανώνται γύρο μας, πάνω μας, μέσα μας,
Τουφέκια, σπαθιά, και βόμβες,
Ψευτιές αλόγιστες.
Κι εμείς τυφλά ακολουθούμε,
Που μας πας ζωή;
Η ψυχή μας αναρωτιέται,
Αν κι αυτή ακόμα ζει
Και δεν έχει πεθάνει προ πολλού.
Γεώργιος Χ. Τσαρακτσίδης
Αλεξανδρούπολη
