Πάντοτε πίστευα ότι αν κάποιος θέλει να γράψει ένα βιβλίο, το τελευταίο πράγμα που θα πρέπει να κάνει είναι να καθίσει να το γράψει.
Αν, για παράδειγμα, έρθει η κόρη μου αύριο και με ρωτήσει: «Μπαμπά, πώς μπορώ να γίνω συγγραφέας;», θα της πω να ξεκινήσει να διαβάζει. Και όταν λέω να διαβάζει, εννοώ τα πάντα. Από κλασική λογοτεχνία μέχρι καζαμία κι από φιλοσοφικά βιβλία μέχρι καταλόγους από ντιλίβερι. Απ’ όλα τα αναγνώσματα κάτι μπορεί να κερδηθεί. Γιατί ο αναγνώστης μπορεί να καταλάβει αν ο συγγραφέας του βιβλίου που κρατά στα χέρια του είναι διαβασμένος. Φαίνεται. Φαίνεται στη μεστότητα, την πληθωρικότητα, τον πλούτο.
Το αμέσως επόμενο βήμα είναι η πλοκή. Εδώ υπάρχουν δύο σχολές. Η πρώτη είναι η αποκαλούμενη «του κηπουρού», που μας λέει ότι σαν να έχουμε μπροστά μας ένα φυτό που το κουρεύουμε, έτσι γράφουμε κι όπου μας οδηγήσει ο οίστρος (δηλαδή, η πλοκή του ίδιου του έργου). Προσωπικά, ανήκω στη δεύτερη σχολή, που απαιτεί τον εξαρχής πλήρη προγραμματισμό ολόκληρης της εξέλιξης του βιβλίου. Και αυτό δεν συμβαίνει μόνο επειδή είμαι ψυχαναγκαστικός (όπως εύστοχα παρατηρεί η αγαπημένη μου σύζυγος), αλλά, κυρίως, επειδή χρησιμοποιώ το τέχνασμα της ανατροπής. Εκτιμώ ότι δύσκολα θα υπάρξει μια επιτυχημένη ανατροπή, αν ο συγγραφέας δεν την έχει σχεδιάσει έγκαιρα.
Τέλος, χρειάζεται έρευνα. Πολλή έρευνα! Διότι, όταν κάτι κυκλοφορεί εκεί έξω επώνυμα, γεννάται μια ευθύνη. Και οι ευθύνες είναι ικανές να εκθέσουν (συγγραφείς, εκδοτικούς οίκους, επιμελητές, κ.λπ.).
Κάπως έτσι ξεκίνησα να πλάθω στο μυαλό μου τον Χρυσό ναό. Είχα ήδη δει το προηγούμενο βιβλίο μου (Χωρίς άντρες, Εκδόσεις Bell, 2023) να αποσπά θετικές κριτικές. Έτσι, απελευθερωμένος από τον κίνδυνο να χαρακτηριστώ πληγή στη λογοτεχνία, έπεσα με τα μούτρα στη δουλειά. Και, τυχαία, διάβασα ένα άρθρο που μιλούσε για ίχνη της χαμένης χρυσής πόλης Ίνκας (Παϊτιτί) στον Αμαζόνιο. Αυτή η πληροφορία μού κίνησε το ενδιαφέρον και κατέληξα να διαβάζω την ιστορία της πτώσης του σπουδαίου πολιτισμού των Ίνκας.
Δεν αξιοποίησα άμεσα τις πληροφορίες αυτές, αν και φρόντισα να κρατήσω όλα τα άρθρα που βρήκα. Για τα λαογραφικά στοιχεία, για τη μυθολογία τους, την εμπλοκή των Κονκισταδόρες και του Πιζάρο. Κράτησα ό,τι ήθελα.
Ο Χρυσός ναός είναι ένα βιβλίο που διασκέδασα να γράφω και ελπίζω να διασκεδάσετε κι εσείς διαβάζοντάς το.
Σελίδες: 360
Εκδόσεις: «BELL»
