Ο Σταύρος Δανάκης για όσους δεν τον γνώριζαν ήταν ένας πολύ ιδιαίτερος και ξεχωριστός άνθρωπος. Δεν πρόκειται για εξωραϊσμό από αυτούς που ίσως συνηθίζουμε ορισμένες φορές όταν αναφερόμαστε σε αποθανόντες. Είναι η αλήθεια.
Αν κάτι χαρακτήριζε τον Σταύρο με μια πρώτη ματιά ήταν το χιούμορ, η εξωστρέφεια και η κοινωνικότητά του. Ο Σταύρος όμως ήταν πολύ περισσότερα από αυτά. Σεμνός και ευγενής, έτοιμος κάθε στιγμή να βοηθήσει και να συνδράμει όπου υπήρχε ανάγκη.
Στην πόλη μας ήταν γνωστός για την πολύχρονη εθελοντική του δράση στο Σύλλογο ατόμων με Αναπηρία Ν. Έβρου. Έχοντας και ο ίδιος στην οικογένειά του άτομο ΑΜΕΑ ήξερε καλύτερα από τον καθένα ότι αυτό που χρειάζονται οι άνθρωποι με κινητική και νοητική υστέρηση δεν είναι ο οίκτος μας, αλλά ο σεβασμός μας και η συνδρομή μας στο να τους κάνουμε να αισθανθούν χρήσιμοι και λειτουργικοί. Και το έκανε, καθώς για χρόνια σκηνοθετούσε και ανέβαζε θεατρικά έργα με παιδιά από το Σύλλογο και εθελοντές – ερασιτέχνες ηθοποιούς – μία εκ των οποίων και η υποφαινόμενη.
Είχε έναν μοναδικό τρόπο να προσεγγίζει τα μέλη του συλλόγου, να τους κάνει κοινωνούς στο όραμά του και τελικά να τον εμπιστεύονται και να τον αγαπούν. Και δε ζητούσε τίποτα για αντάλλαγμα. Τίποτα. Βαθιά δημοκράτης και ανένταχτος είχε απορρίψει τις προτάσεις που είχε για συμμετοχή στα κοινά και ανάληψη θέσεων ευθύνης. Πίστευε ότι μόνος και ανεξάρτητος μέσα από την έντονη κοινωνική του δράση και το δικό του μετερίζι βοηθούσε καλύτερα και πιο ουσιαστικά.
Στον τόπο καταγωγής του, το χωριό Πέπλο του Ν. Έβρου είχε οργανώσει τα προηγούμενα χρόνια παιδική θεατρική ομάδα και είχε συγκεντρώσει τα παιδιά του χωριού που εκ των πραγμάτων δεν έχουν την ευκαιρία να έρθουν σε επαφή με το μαγικό χώρο του θεάτρου. Μαζί ανέβασαν την παράσταση: «Μικροί – Μεγάλοι». Ταυτόχρονα, είχε κατασκευάσει ταμπέλες για όλα τα παλιά και εγκαταλελειμμένα μαγαζιά του χωριού (με προσωπικό κόπο και κόστος) σε μια προσπάθεια να γνωρίσουν οι νεότεροι τον παλιό Πέπλο που διέθετε πλήθος καταστημάτων και πλέον έχει ατονήσει λόγω της οικονομικής κρίσης και του δημογραφικού μαρασμού.
Αυτός ήταν ο Σταύρος. Ένας γλυκός, βαθιά ευαίσθητος και ταυτόχρονα δυναμικός άνδρας. Αγαπούσε τη ζωή, την καλή παρέα, το τσιγάρο. Απέφευγε τα φλας, την δημοσιότητα και τους επαγγελματίες πολιτικούς και κόλακες. Έφυγε απότομα, ξαφνικά το περασμένο καλοκαίρι αφήνοντας δυσαναπλήρωτο κενό σε όσους τον αγαπούσαν.
Όποιοι θα ήθελαν να τον γνωρίσουν καλύτερα, μπορούν να παρευρεθούν στην εκδήλωση μνήμης που διοργανώνει ο Σύλλογος ατόμων με Αναπηρία Ν. Έβρου την Παρασκευή, 15/11 στις 18:30 στο χώρο του Νομαρχείου Αλεξανδρούπολης. Θα προβληθεί η θεατρική παράσταση «Το αλφαβητάρι της Αναπηρίας» που είχε γράψει και σκηνοθετήσει ο ίδιος.
Μαρίνα Κωστοπούλου
Εκπαιδευτικός
