Η σκέψη για το βιβλίο μου Όσα δεν είπα στον Μπεν ξεκίνησε πριν από κάποια χρόνια. Πάντα με απασχολούσε το θέμα της φιλίας, γι’ αυτό και άμεσα ή έμμεσα αποτυπώνεται σε πολλά από τα βιβλία μου. Ήμουν σίγουρος πως δεν ήθελα οι ήρωες να είναι άνθρωποι αλλά ζώα. Και μάλιστα ζώα που δεν είχα ξαναχρησιμοποιήσει στις προηγούμενες ιστορίες μου. Έτσι, προέκυψαν οι συμπαθέστατοι σκίουροι.
Έκανα μια μικρή έρευνα πριν. Ήθελα οι σκίουροι να είναι πραγματικοί κι όχι προϊόν φαντασίας του εικονογράφου. Διάλεξα λοιπόν τον γιγάντιο και πολύχρωμο σκίουρο Μαλαμπάρ της Ινδίας, τον εντυπωσιακό ιπτάμενο σκίουρο της Σιβηρίας και τη διάσημη μαρμότα της Βόρειας Αμερικής να πλαισιώσουν την ιστορία μου.
Ως πρωταγωνιστές, όμως, επέλεξα δυο απλούς κόκκινους σκίουρους που ζουν στην Ελλάδα. Αυτοί δεν είναι ούτε πολύχρωμοι ούτε εντυπωσιακοί ούτε διάσημοι. Μάλιστα ο ένας απ’ τους δυο, ο οποίος αφηγείται και την ιστορία σε πρώτο πρόσωπο, δεν έχει όνομα. Δεν αναφέρεται πουθενά στο βιβλίο. Το ήθελα αυτό για να ταυτιστεί κάθε μικρός αναγνώστης ή κάθε μικρή αναγνώστρια μαζί του.
O ήρωας μιλάει καθημερινά στον Μπεν –τον σκίουρο που τον επισκέπτεται– για τους μακρινούς φίλους του. Προσπαθεί να τον πείσει πόσο αγαπημένοι είναι μεταξύ τους, αν και βρίσκονται τόσο μακριά. Ο Μπεν τον ακούει αλλά δεν σχολιάζει. Έτσι, εκείνος συνεχίζει να του μιλάει για τα τόσο σημαντικά τηλεφωνήματά τους. Δεν του αναφέρει όμως όλη την αλήθεια, ότι δηλαδή αν και προσπαθεί εδώ και λίγες μέρες να τους μιλήσει για τον αφόρητο πόνο στο πόδι του, εκείνοι δεν μπορούν (τουλάχιστον εκείνη τη στιγμή) να τον ακούσουν και πολύ περισσότερο να του συμπαρασταθούν… Ο Μπεν βέβαια αυτό το ξέρει. Μάλιστα, ξέρει πολύ περισσότερα απ’ όσα ο ήρωας νομίζει.
Η ιστορία αναφέρεται στους φίλους που βρίσκονται δίπλα μας, ακούνε τις μεγάλες αλλά και τις μικρές έγνοιες μας, μας στηρίζουν και μας κάνουν να αισθανόμαστε ασφαλείς. Σε αυτούς που καταλαβαίνουν πολλά κι ας τους έχουμε πει λίγα.
Αυτό που αξίζει να θυμόμαστε είναι πως οι πραγματικοί φίλοι υπάρχουν. Και μπορεί να βρίσκονται ακριβώς δίπλα μας.
Όσο για τους μακρινούς μας φίλους, φυσικά έχουν και αυτοί τη σπουδαιότητά τους στη ζωή μας. Μας θυμίζουν μοναδικές στιγμές που περάσαμε μαζί, τις οποίες δεν κατάφεραν να σβήσουν η απόσταση και ο χρόνος. Όμως, αυτοί μπορούν να αποτελέσουν αφόρμηση για ένα άλλο, διαφορετικό βιβλίο.
Θυμάμαι πως όταν τέλειωσα το γράψιμο της ιστορίας, σκέφτηκα πως ο ιδανικός εικονογράφος θα ήταν ο Αχιλλέας Ραζής. Ένας εικαστικός καλλιτέχνης που πάντα ακουμπάει με αγάπη και φροντίδα στις ιστορίες που αναλαμβάνει και τις απογειώνει με το ταλέντο του. Χρειάστηκε να περιμένουμε αρκετό καιρό μέχρι να φτάσει το βιβλίο στους αναγνώστες του, αλλά άξιζε το κάθε λεπτό.
Η ιστορία απευθύνεται σε παιδιά προσχολικής και πρωτοσχολικής ηλικίας, αλλά μπορεί να διαβαστεί άνετα και από μεγαλύτερους αναγνώστες. Ίσως, γιατί όλοι έχουμε τους δικούς μας «Μπεν» δίπλα μας. Αν όχι, σίγουρα θα θέλαμε πολύ να τους είχαμε. Αυτό που αξίζει να θυμόμαστε είναι πως οι πραγματικοί φίλοι υπάρχουν. Και μπορεί να βρίσκονται ακριβώς δίπλα μας…
Σελίδες:32 Εκδόσεις: «ΕΛΛΗΝΟΕΚΔΟΤΙΚΗ»
