Είναι του ανθρώπου η ζωή, εκατό σκαλοπάτια,
που τα διαβαίνει, όπου κι αν ζει, σε στάβλους ή σε παλάτια.
Αλλά, τα σκαλοπάτια αυτά, δεν τα διαβαίνουν όλοι.
Άλλοι, τα διασκελίζουν εύκολα, μα άλλοι πέφτουν σε … σκόλη.
Ανάλογα τι είναι γραφτό, της μοίρας το γραμμένο,
έτσι βιώνει ο άνθρωπος, ό,τι έγραψε, το άδηλο πεπρωμένο.
Είναι πραγματικά μέγας λαχνός, τύχη για τους ανθρώπους,
να ‘χουν στα σκαλοπάτια τους, εύκολους πάντα τρόπους.
Να ‘χουν, ως το εκατοστό σκαλί, ζωή ευτυχισμένη.
Να ξεπερνούν τα δύσκολα, να ‘ναι επιτυχημένοι.
Αλλά, οι άτυχοι, οι δυστυχείς, δύσκολα προλαβαίνουν,
να ανεβούν κάποια σκαλιά, γιατί πάντα … ολισθαίνουν.
Και ενίοτε τα ολισθήματα, είναι τόσο μοιραία,
που οδηγούν σε περάσματα, κακά και φρικαλέα!
Κάποιες φορές βάζουνε στοπ, τέλος τα σκαλοπάτια,
και οδηγούν τον άνθρωπο, σε άλλων χώρων κεσάτια.
Άλλοτε πάλι, μάλλον πρόσκαιρα, για συμμόρφωση εκείνων,
η ζωή τους παίρνει παράταση, πρόσκαιρη, και για … ολίγον.
Και λίγοι ως τα εκατό, και πλέον σκαλοπάτια,
ανεβαίνουνε απρόσκοπτα, με ευτυχισμένα μάτια!
Όπου πιστεύουν, πως θα βρουν, χαρά και ευτυχία.
Ζωή γαλήνια θαυμαστή. Μια κοινωνία θεία.
Μα όλοι, όλοι γενικά, πρέπει να ευχαριστούν,
Τον Δημιουργό και τους γονείς στον κόσμο όπου ζουν.
Γιατί, Αυτός ορίζει, αν καλά ή κακά θα ‘ρθουνε στον καθένα,
στον πλούσιο και στο φτωχό, σε σένα μα και σε μένα.
Αθ. Παπατριανταφύλλου
