Ο 21χρόνος από την Αλεξ/πολη που αναδείχθηκε καλύτερος νέος ποδοσφαιριστής του Βορρά – Τα δύσκολα πρώτα βήματα και η απογείωση μέχρι την Ολλανδία
Από ένα μικρό χωριό της Αλεξανδρούπολης, παίζοντας ποδόσφαιρο στις πλατείες με τους παιδικούς του φίλους, «απογείωση» στα γήπεδα της 1ης κατηγορίας της Ολλανδίας, φορώντας την φανέλα της Ναϊμέγκεν.
Η ιστορία του Αργύρη Δαρέλα αποδεικνύει ότι όλοι μας μπορούμε να κάνουμε πραγματικότητα τα όνειρά μας. Δεν είναι καθόλου εύκολο να κατάγεσαι από ένα τόπο, όπου η κοντινότερη ποδοσφαιρική ομάδα επαγγελματικού και ανώτερου επίπεδου βρίσκεται στα 150 με 300 χλμ. μακριά. Έχοντας ως ανταγωνιστές χιλιάδες παιδιά, τα οποία έχουν μεγαλώσει με τις δικές σου φιλοδοξίες.
Ο 21χρόνος μεσοεπιθετικός από την Αλεξανδρούπολη δεν τα παράτησε πότε, ακόμη και όταν τα χρόνια του περνούσαν και έπρεπε να διαλέξει για το πώς θα βιοποριστεί στη ζωή του. Χωρίς να είναι εξασφαλισμένη η επαγγελματική του αποκατάσταση από το ποδόσφαιρο, δεν τα έβαλε κάτω, δούλεψε και ανταμείφθηκε.
Τον περασμένο Νοέμβρη, η Εθνική μας Ελπίδων έκανε την υπέρβαση και επικράτησε με 2-1 επί των Πορτογάλων στη Τρίπολη έχοντας ως πρωταγωνιστή έναν 21χρονο χαφ από την Αλεξανδρούπολη. Τον Αργύρη Δαρέλα ο οποίος, φορώντας το «22» στην πλάτη, έκανε άπαντες να αναρωτηθούν για το ποιος είναι αυτός ο ποδοσφαιριστής.
Η λάμψη του, όμως, δεν φάνηκε μόνο σε εκείνο το παιχνίδι, αλλά και στη συνολική παρουσία του τόσο στην Κ19, όσο και στη Β’ ομάδα του ΠΑΟΚ, πρωταγωνιστώντας στη Superleague 2 και παίζοντας σημαντικό ρόλο στην εξαιρετική πορεία της ομάδας του.
Αυτά ήταν αρκετά για να δούμε τον Αργύρη Δαρέλα με το βραβείο του Καλύτερου Νεαρού Ποδοσφαιριστή στον Βόρειο Όμιλο της Superleague 2, να το παραλαμβάνει από το μεγαλύτερο ποδοσφαιρικό ταλέντο που «έβγαλε» η πόλη μας, τον Ντέμη Νικολαΐδη.
Ο νεαρός μεσοεπιθετικός από την πρωτεύουσα του Έβρου, άνοιξε για πρώτη φορά την καρδιά του στο gazzeta.gr και μοιράστηκε όλα όσα έζησε από τα πρώτα του χρόνια στην Αλεξανδρούπολη μέχρι και σήμερα ως κάτοικος στην «χώρα της τουλίπας».
- Αναλυτικότερα, για τα πρώτα βήματα του Αργύρη Δαρέλα στην Αλεξ/πολη:
«Θυμάμαι ξεκίνησα όταν ήμουν πέντε χρονών περίπου. Η πρώτη μου ομάδα λεγόταν “Πράσινη Ακαδημία” και ήταν μια ομάδα στο διπλανό χωριό, γιατί ακόμα δεν υπήρχε Ακαδημία στο χωριό μου. Αργότερα, μετά από ενάμιση χρόνο, δημιουργήθηκε μια ομάδα στο χωριό μου και την ίδια στιγμή διαλύθηκε εκείνη η ομάδα που πήγαινα, η “Πράσινη Ακαδημία”, επειδή ο ιδιοκτήτης ήθελε να σταματήσει. Ουσιαστικά εκεί ήμουν μέχρι την Κ13. Μετά, επειδή διαλύθηκε και η ομάδα στο χωριό μου, πήγα στον Εθνικό Αλεξανδρούπολης για δύο χρόνια. Ήταν δύο χρόνια υπέροχα, εκπληκτικά. Εκεί έκανα και πολλούς φίλους και μετά ένα χρόνο επέστρεψα στην αντρική ομάδα του χωριού μου. Έπαιξα ένα χρόνο στο Β’ τοπικό και από εκεί, ενώ έπαιζα και στην μικτή ομάδα, με είδε ο ΠΑΟΚ όπου έκανα τα δοκιμαστικά και με πήραν. Με κάλεσαν και με πήραν».
- Για τα παιδικά χρόνια:
«Γενικά η ζωή στο χωριό ήταν πολύ απλή. Πήγαινα σχολείο. Τελείωνε το σχολείο, παίζαμε μπάλα. Πηγαίναμε σπίτι για μεσημεριανό, διαβάζαμε και περιμέναμε να πάει πέντε η ώρα για να βγούμε πάλι στην πλατεία, για να παίξουμε μπάλα, κρυφτό και τέτοια διάφορα παιχνίδια».
- Για τις δυσκολίες που αντιμετώπισε:
«Τη δεύτερη χρονιά φαντάσου, ήταν που έδινα και πανελλήνιες. Εγώ γενικά ήθελα να παίξω ποδόσφαιρο από πάντα. Δεν ήθελα να δώσω πανελλήνιες ή να κάνω κάτι άλλο αλλά και να έδινα, θα το έκανα για να μείνω στην πόλη και να μην έχω τις μετακινήσεις. Άλλοι το συνδυάζουν, αλλά εγώ ήθελα να έχω ένα πλάνο και να είμαι focus σε αυτό. Τότε δεν έπαιζα και με κοιτούσαν σαν… τρελό. Έλεγαν ότι αυτός δεν παίζει, δεν διαβάζει κιόλας, τι θα κάνει;. Εγώ πάντα είχα πίστη στον εαυτό μου και μόλις μου δώσουν την ευκαιρία μου, δεν θα ξαναμείνω εκτός. Αν δεν πιστέψεις στον εαυτό σου, δεν θα το κάνει κανείς. Είχα τόσο αγάπη για το ποδόσφαιρο που παρότι δεν έπαιζα στους αγώνες, έδινα τα πάντα στις προπονήσεις. Με έπιανε μία στεναχώρια που δεν έπαιζα αλλά στην προπόνηση πάντα είχα όρεξη. Όταν πήγα στον ΠΑΟΚ στην αρχή, στην Κ17, όταν ήμασταν 8 άτομα για το κέντρο, είχα ρωτήσει γιατί δεν παίζω και δεν έχω χρόνο συμμετοχής. Όταν το ρώτησα, η απάντηση ήταν “είσαι η 8η επιλογή για το κέντρο”. Αυτό με είχε τσακίσει πραγματικά, με είχε διαλύσει. Από εκείνη τη μέρα που το είπαν, κατάφερα να τους προσπεράσω όλους και να γίνω βασικός. Ο ίδιος προπονητής που μου το είπε, ο ίδιος με έβαλε βασικό μέσα σε ένα χρόνο. Την δεύτερη χρονιά στον ΠΑΟΚ ήμουν τελευταία επιλογή και με το πείσμα μου, την επόμενη σεζόν μπήκα βασικός».
Ο Ντέμης και το βραβείο:
««Είμαι πολύ χαρούμενος για το βραβείο γιατί έκανα μεγάλη προσπάθεια την περασμένη σεζόν. Δεν το είχα στο μυαλό μου, αλλά προς το τέλος της χρονιάς, είχα αρχίσει να στοχεύω σε αυτό. Ήθελα να το πάρω αυτό το βραβείο και να δείξω και αξίζω. Το πήρα και από τον Ντέμη Νικολαϊδη, που είναι θρύλος του ελληνικού ποδοσφαίρου και είναι και από την Αλεξανδρούπολη. Μου είπε συγχαρητήρια και τα λοιπά, αλλά θυμάμαι τη στιγμή που πήγα να πάρω το βραβείο και του έδωσα το χέρι, χαμογελούσαμε και οι δύο, σαν να γνωριζόμαστε χρόνια, ενώ δεν είχαμε μιλήσει ποτέ».
Αλέξανδρος Κεσανλής
