Κάποτε, κάποιος είχε πει. Θα γίνουμε, «γκαρσόνια της Ευρώπης».
Αυτό είναι το μέλλον της νέας γενιάς. Είναι το μέλλον της νιότης!
Το είπε, γιατί το πίστευε; Το είπε, γιατί ‘χε προβλέψει,
πως στο μέλλον το απώτερο, δεν θα μπορεί, ο νέος να δουλέψει;
Θα κάνει σπουδές ανώτερες, θα ‘χει πολλά πτυχία,
κι όμως, στην εύρεση δουλειάς, θα ‘χει αποτυχία;
Πέρασαν χρόνια κι έγινε, η σκληρή πραγματικότητα,
οι νέοι να ψάχνουν για δουλειά, έχοντας μια ειδικότητα.
Μα, δεν την βρίσκουν πουθενά, να εργαστούν, να ζήσουν,
με ό,τι σπούδασαν κι έμαθαν, κι έτσι να ευτυχήσουν.
Κι έτσι η παλιά η πρόβλεψη, όντως επαληθεύτηκε.
Οι νέοι γκαρσόνια γίνονται. Κι ο κόσμος πια το …γεύτηκε!
Έχουμε, λέει, τουρισμό, γκαρσόνια μας χρειάζονται.
Και για τους ξένους κάνουν το παν. Για ντόπιους ούτε νοιάζονται.
Κι όμως πολλοί νέοι, που απορούν*, πάνε στην ξενιτειά,
φεύγουν για άλλους προορισμούς, και δεν γυρίζουν πια.
Τι φταίει; Είναι αδιάφορη η σημερινή η νιότη;
Δεν έχει καρδιά ελληνική, του Έλληνα πατριώτη;
Και δεν μπορεί να εργαστεί, με αγάπη και μεράκι,
στον τόπο που την γέννησε, στη Ρούμελη στη Θράκη;
Δεν φταίνε οι νέοι, μα οι παλιοί, κι όπως τους γαλουχήσανε,
θέλουνε τα πιο εύκολα. Κι αυτοί, αυτό πιστέψανε!
Φταίνε οι ταγοί, που για άλλα πολλά, μεριμνούν και τυρβάζουν,
κι άλλες προτεραιότητες, στην κοινωνία βάζουν;
Κατ’ αρχήν προσανατολισμός, δεν γίνεται στους νέους.
Ποιούς θέλουν τα επαγγέλματα; Για να ‘ναι στους εισακτέους;
Κι οι παραγωγικές σχολές, σε κάθε ειδικότητα,
γιατί εισάγουν υπεράριθμους, χωρίς προνοητικότητα.
Πάντοτε, οι υπεράριθμοι, δημιουργούν προβλήματα,
σε χώρους δουλειάς, μα και αλλού, χωρίς καν τα προσχήματα.
Τι μέλλει γενέσθαι άραγε; Το πρόβλημα είναι οξύ.
γκαρσόνια όλοι θα γίνουνε, και οδηγοί ταξί;
Μήπως κάποιοι ειδήμονες, θα πρέπει να σκεφτούν,
και του προβλήματος αυτού, λύση προσιτή να βρουν;
Ο τόπος μας χρειάζεται, όλα τα επαγγέλματα,
για να μην δημιουργούνται, κακοτοπιές και τέλματα.
Πρέπει, να υπάρχουν δάσκαλοι, γιατροί και δικηγόροι,
μα και γκαρσόνια, γεωργοί κι άλλοι συνοδοιπόροι.
Γιατί, όλα τα επαγγέλματα, είναι μια αλυσίδα,
και ένας κρίκος αν χαθεί, χάνεται κι η …«παρτίδα»!
Και τότε η κακομοιριά, η φτώχια κι η μιζέρια,
Θα βρει τους πάντες, όλους μας, και μοναχούς και ταίρια!
*απορούν= είναι άποροι, φτωχοί.
Αθ. Παπατριανταφύλλου
