Μου πήρε μόνο μισόν αιώνα να φτάσω μέχρις εδώ: να υπογράφω (στα 63 μου χρόνια) μία ποιητική συλλογή με τον συμβολικό τίτλο Το στερνοπούλι (και με κατατοπιστικό πρόλογο από τον ιδιοφυή επίτιμο-ομότιμο καθηγητή ΕΚΠΑ και ποιητή Βάλτερ Πούχνερ).
Με ρωτάνε: «Γιατί στερνοπούλι;»
Είναι το τελευταίο συνθετικό μουσικό-ποιητικό έργο μου. Θα ακολουθήσει σε μια πενταετία κι ένα «Υστερόγραφο». Με αυτά θέλω να πω πως έκλεισα τον πρώτο κύκλο της λογοτεχνικής μου δημιουργίας και τείνω προς τη δραματική ποίηση.
Τα περισσότερα ποιήματα γράφτηκαν με μία αφορμή, για μια επέτειο, ή κατά παραγγελίαν. Αποτελέσματα διαλογισμού σε κίνηση. Ταξίδια εντός κι εκτός. Εντός με αφορμή τον έξω χωροχρόνο. Βιντεοποιήματα με απαγγελία και ταυτόχρονες φωτογραφίες από το κινητό μου. Ψηφιακά κολάζ. Συμμετοχή σε πολιτιστικές εκδηλώσεις, σχεδόν κάθε βραδιά. Τα Σαββατοκύριακα αφιερωμένα στην περιήγηση. Φίλοι κι εχθροί συναντώνται εδώ σε μια αντιστικτική αρμονία. Η θεατρική, σκηνική, διδακτική μου ενασχόληση προσθέτει ένα άλλο παραστατικό-επιτελεστικό βάθος στην όλη αφήγηση. Πολυεπίπεδος διά-λογος. Ο πολυδιαστασιακός εαυτός τεχνουργεί. Ο Ανώτερος Εαυτός ιερουργεί – ενίοτε ερήμην μου.
Άλλες διαστάσεις, παράλληλα σύμπαντα, το πείραμα στο CERN, Φυσική των Υποατομικών Σωματιδίων, Πυρηνική Φυσική, Ανώτερα Μαθηματικά, Ευκλείδεια αλλά και παραβολική ή υπερβολική Γεωμετρία, μα πάνω απ’ όλα και πέρα απ’ όλα η Κβαντομηχανική που διδάχτηκα στο Ε.Μ.Π. και μελετώ αδιαλείπτως…
Η δραστηριότητά μου ως δάσκαλος ρέικι, μέντωρ και προπονητής ψυχών, επαγγελματικός σύμβουλος: μερικές από τις ασχολίες μου στο πλαίσιο του 25ώρου που έχει γίνει –κατ’ επιλογήν– η ζωή μου.
Δεν πλήττω ποτέ. Κι αν κρίνω από τις παρουσιάσεις βιβλίων όπου συμμετέχω συντονίζοντας τε και ομιλώντας, μήτε οι θεατές-ακροατές πλήττουν. Οι καλόγνωμοι φίλοι με στηρίζουν. Οι κακεντρεχείς εχθροί με ενδυναμώνουν. Τους παρακαλώ να συνεχίσουν με το ίδιο μένος, γιατί χωρίς δαύτους δεν θα είχα βιοενέργεια να συνεχίσω… Όμως αρκετά με τους σκοτεινούς ματαιοκάματους.
Υπερβαίνω μονίμως κι εσκεμμένως τα εσκαμμένα
Το Φως ως ομηρικόν συμβολικόν Φάος πρωταγωνιστεί στην ποιητική μου. Είναι ρυθμός, μελωδία συμπαντική, πυθαγόρεια Αρμονία «των σφαιρών». Τραγουδώ γράφοντας, άδω απαγγέλλοντας. Με τον δικό μου τον τρόπο. Ίσως γι’ αυτό δεν με καταλαβαίνουν οι παλαιοί κριτικοί της γενιάς του 1970. Δεν πειράζει. Γράφω για το μέλλον μέσα από την αέναη στιγμή τώρα. Είμαι μεταφυσικός, αλλά και ορθολογιστής. Τα αντίθετα με συνέχουν και με καθορίζουν.
Η δουλειά μου –διπλωματούχος μηχανολόγος μηχανικός του Ε.Μ.Π. (1985)– μου δίνει την εγκεφαλική, νοητική, ψυχοσωματική ισορροπία να συνεχίσω ακάθεκτος και με μεγαλύτερη στροφορμή… Η εντροπία του μυθοπλαστικού μου σύμπαντος αυξομειώνεται ανάλογα με τα συμπαντικά ρεύματα. Η κατάδυσή μου στο βάθος της συνειδήσεως δεν είναι ατομική υπόθεση αλλά συλλογική.
Ναι, επινόησα τον εαυτό μου. Ναι, υπερέβην ακόμα και τα βιολογικά μου όρια. Όπως οι θεατρίνοι και οι μοναχοί, απευθύνομαι στον καθρέφτη μου με άλλα ονόματα, μυστικά…
Οι φήμες είναι πάντα καλές, ευπρόσδεκτες, ευεργετικές για την ποιητική ταυτότητα. Προάγουν τη μυθοπλαστική δυνατότητα, παράγουν αξιοσημείωτα φαντασιακά αποτελέσματα, συντελούν σε κβαντικά άλματα πάνω από τα συνηθισμένα. Υπερβαίνω μονίμως κι εσκεμμένως τα εσκαμμένα. Κι αυτό πράττω στο βιβλίο μου με τον παραπειστικό τίτλο Το στερνοπούλι.
Σελίδες: 508 Εκδόσεις: «ΝΙΚΑΣ»
