Πολλά χάσαμε δυστυχώς.
Μια ζεστή αγκαλιά που είναι φάρμακο.
Την αγάπη που μας δίνει νόημα.
Την αλήθεια που δύσκολα τη βρίσκεις.
Τον καλό λόγο που παρηγορεί.
Την καλοσύνη που δείχνει το χαρακτήρα μας.
Το φιλότιμο που σπανίζει πια.
Την αξιοπρέπεια που έχει πτώση.
Την καθαρή ψυχή που τροφοδοτεί το είναι μας.
Την ταπεινότητα που πρέπει να διαθέτουμε.
Τη σιωπή, όταν χρειάζεται.
Την καλή συμπεριφορά που ανεβάζει το επίπεδό μας.
Το σεβασμό στους ανθρώπους γύρω μας.
Την απλότητα, την ηρεμία, τη χαλάρωση.
Την ψυχραιμία να αντιμετωπίζουμε τις καταστάσεις.
Την προσεχτική σκέψη και πράξη.
Τους χαμηλούς τόνους στα λόγια μας.
Χάσαμε να είμαστε άνθρωποι
και μένουμε με το παράπονο.
Θέλουμε ψυχοθεραπεία;
Αυτή είναι η εσωτερική μας εικόνα;
Αυτή είναι η αληθινή μας πλευρά;
Δε διορθώνεται άραγε;
Πότε θα ξυπνήσουμε; Μας παίρνει ο καιρός;
Απογοητευτήκαμε απ΄τον κόσμο που ζούμε;
Ευτυχώς όχι όλοι.
Το αύριο πρέπει να αντιμετωπίσουμε.
Με λόγια αλλά κυρίως με πράξεις.
Σε νιώθω, μου λείπεις, είμαι εδώ για σένα,
σε καταλαβαίνω, δεν μπορώ χωρίς εσένα.
Λόγια και πράξεις αγάπης, συμπαράστασης,
παρηγοριάς, αισιοδοξίας.
Το αύριο να είναι σωστό για το καλό όλων μας.
Να βρούμε τη γαλήνη μας.
Να προσπαθήσουμε και θα πετύχουμε.
Μας παίρνει ο καιρός αρκεί να το θέλουμε.
Να ζητήσουμε συγγνώμη. Να πούμε ευχαριστώ.
Να ονειροπολούμε το καλύτερο
και να ελπίζουμε ότι θα το ξαναβρούμε.
Τάνια Στεφάνου – Τσαβδάρη
