Ανάκληση Ελληνικής Μεραρχίας Κύπρου και ιταμή εισβολή Αττίλα το 1974

Οι διαπιστώσεις και τα συμπεράσματα

Γ’ Μέρος

21 Απριλίου-Κυπριακό

• Το καθεστώς της 21^ης Απριλίου, στις 9-10.09.1967, στη γενόμενη διάσκεψη του Έβρου, αρχικά στην Κεσάνη και την επομένη στην Αλεξανδρούπολη, όπου συναντήθηκε με την τουρκική πλευρά, στηρίχθηκε σε υπεραισιόδοξες και λανθασμένες εκτιμήσεις, σχετικά με τη λύση του Κυπριακού, αφού πίστευε ότι η Ένωση, ήταν δυνατό να πραγματοποιηθεί, με την προσφορά στους Τούρκους της αγγλικής βάσης της Δεκέλειας. Η διάσκεψη του Έβρου, όπως έμεινε γνωστή, ήταν μια παταγώδης αποτυχία και υπήρξε η τελευταία προσπάθεια της Ελλάδας για Ένωση, με την συναίνεση της Τουρκίας. Το Κυπριακό συνεχίζει να υφίσταται, ως πρόβλημα, με τις εντάσεις και κρίσεις, μεταξύ των δύο αντιμαχόμενων πλευρών, Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων και κατ’ επέκταση Ελλάδας-Τουρκίας.
• Κρίση «ΚΟΦΙΝΟΥ», Ιούλιος-Δεκέμβριος 1967

Μετά τις διακοινοτικές ταραχές του 1963 (αναθεώρηση Συντάγματος-13 σημεία), δημιουργήθηκαν Τ/Κ θύλακες στα χωριά Μαρί, Μεννόγια, Αλαμινό, Πεντάσχηνο, Άγιοι Θεόδωροι, Σκαρινού και Κοφίνου. Το Μαρί ήταν ένα αμιγές τουρκοκυπριακό χωριό, το οποίο δέσποζε του κυρίου δρόμου Λευκωσίας-Λεμεσού. Υπήρχε πυροβολείο στο ύψωμα και παρατηρούσε τον δρόμο, ενημερώνοντας τον επόμενο θύλακα. Πιο κάτω η Κοφίνου, ένα αμιγές τουρκοκυπριακό χωριό, λειτουργούσε ως κόμβος που ένωνε Λεμεσό-Λευκωσία-Λάρνακα. Εκεί δημιουργήθηκαν διάφορα προβλήματα, όπως και σε άλλα χωριά της Κύπρου, με μικτό πληθυσμό. Στις εντάσεις της Κοφίνου πρωτοστατούσαν οι Τουρκοκύπριοι και ιδιαίτερα ο Τούρκος της ΤΜΕ Τσετίνι, αξιωματικός, Διοικητής της περιοχής. Στις 14 Δεκεμβρίου 1967, άρχισαν πάλι οι αντιδράσεις των Τουρκοκυπρίων, για τις περιπολίες της αστυνομίας στην περιοχή, καθώς και παρενοχλήσεις διελεύσεως αυτοκινήτων. Ο Πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας ΜΑΚΑΡΙΟΣ Γ’, αποφάσισε να πραγματοποιηθεί στρατιωτική  επίθεση, για να λυθεί το ζήτημα.

Τότε αρχηγός της Εθνικής Φρουράς ήταν ο Γρίβας (Διγενής), ο οποίος εφαρμόζοντας το σχέδιο «ΓΡΟΝΘΟΣ» κατέλαβε εύκολα τον θύλακα στον Άγιο Θεόδωρο. Την επόμενη όμως ημέρα, η επίθεση στην Κοφίνου, ήταν δυναμική. Συνολικά σκοτώθηκαν 24 Τουρκοκύπριοι, 9 τραυματίστηκαν και 1.000 έμειναν άστεγοι. Οι απώλειες της Ε.Φ. ήταν ένας νεκρός. Μεταξύ των νεκρών Τουρκοκυπρίων, ασφαλώς συγκαταλέγονται και οι άμαχοι. Τότε η τουρκική κυβέρνηση, μεταξύ των άλλων ζήτησε την αποχώρηση της Ελληνικής Μεραρχίας και διάλυση της  Ε.Φ., διότι θεώρησε ότι τα επεισόδια της Κοφίνου, ήταν διερευνητικά των τουρκικών προθέσεων, προκειμένου η ελληνική πλευρά να διεξαγάγει επιχειρήσεις εκκαθάρισης όλων των τουρκοκυπριακών θυλάκων. Προ αυτών των εκτιμήσεων, προέβησαν, οι Τούρκοι, στην προετοιμασία για απόβαση, από τις απέναντι της Κύπρου στρατιωτικές βάσεις των Αδάνων και Μερσίνας. Οι προετοιμασίες αυτές αναστάτωσαν τη Δυτική Συμμαχία ΝΑΤΟ. Η αμερικάνικη πλευρά, είχε προσανατολιστεί να ασκήσει τις πιέσεις της, προς το ελληνικό στρατιωτικό καθεστώς, καθόσον η ελληνική πλευρά εμφανιζόταν, ως υπαίτιος της κρίσης και για τον λόγο αυτό, έπρεπε να προβεί σε αποχωρήσεις, στα τεθέντα τουρκικά αιτήματα. Οι πραξικοπηματίες, ήθελαν να αποφύγουν τον πόλεμο. Οποιαδήποτε πολεμική εμπλοκή, θα κλόνιζε το καθεστώς, το οποίο είχαν αρχίσει να στήνουν. Επίσης, δεν θα ήθελαν να διαρραγούν οι σχέσεις τους με τις ΗΠΑ, οι οποίες ήταν βασικός υποστηρικτής του καθεστώτος τους. Άλλη δικαιολογία ήταν, η εκ βορρά απειλή από Βουλγαρία και ότι η Μεραρχία Κύπρου, δεν θα ηδύνατο για δράσει, ως στερούμενη αεροπορικής υποστηρίξεως. Η πρώτη αντίδραση της Αθήνας, για να κατευνάσει την Άγκυρα, ήταν η απομάκρυνση του Γρίβα και η τοποθέτηση του Παναγιώτη Πιπινέλη, στο Υπουργείο Εξωτερικών και ο οποίος ήταν αντίθετος, με την αποστολή της Μεραρχίας στην Κύπρο. Η Τουρκία δεν επηρεάστηκε, από την ανάκληση Γρίβα και τοποθέτηση του Πιπινέλη στο Υπουργείο Εξωτερικών και πίεζε, για την οπωσδήποτε ανάκληση της Μεραρχίας Κύπρου και διάλυση της Ε.Φ. Όπως το 1964, έτσι και το 1967, οι ΗΠΑ, είχαν άμεση εμπλοκή στο Κυπριακό. Η διαφορά ήταν, ότι το 1964 (γεγονότα Τυλληρίας), είχαν πιέσει με έντονο τρόπο την Τουρκία (επιστολή Τζόνσον προς Ινονού, Πρωθυπουργό Τουρκίας). Το 1967, όμως πίεσαν την Ελλάδα. Το καθεστώς της 21^ης Απριλίου, δεν έδειξε να ενοχλείται από την αμερικάνικη παρέμβαση. Τα γεγονότα της Κοφίνου έπεισαν την κυβέρνηση των Συνταγματαρχών να κατεβάσει τους τόνους, η δε τουρκική κυβέρνηση, για να επιτύχει τους στόχους της, αναγνώρισε το καθεστώς της 21^ης Απριλίου. Η Τουρκία, ήταν η δεύτερη χώρα, με πρώτη το Κογκό-Κινσάσα. Η αποχώρηση της Μεραρχίας Κύπρου, άρχισε στις 2 Δεκεμβρίου 1967 και ολοκληρώθηκε στις αρχές του 1968, κάτω από ζητωκραυγές, γιουχαΐσματα και καυστικά σχόλια των Τουρκοκυπρίων και θλίψη και ταπείνωση, των Ελληνοκυπρίων, των Αξιωματικών και οπλιτών της Μεραρχίας και σύμπαντος του Ελληνισμού. Όταν στις 20 Ιουλίου του 1974, η Τουρκία εισέβαλε στην Κύπρο, τα οχυρωματικά έργα, τα οποία με τόσο ακατάβλητο μόχθο και κόπο είχαν κτιστεί και τοποθετηθεί εκεί, για να αποτρέψουν την εισβολή, ήταν έρημα κουφάρια, τα οποία, έστω και ανεπάνδρωτα και χωρίς όπλα, τρομοκρατούσαν τους Τούρκους εισβολείς. Η Μεραρχία έφυγε, από την Κύπρο, με τα από λανθασμένες εκτιμήσεις του πρώτου δικτάτορα Γ. Παπαδόπουλου και με την συναίνεση Βασιλιά και Μακαρίου. Οι εναπομείνασες, ΕΛΔΥΚ και Ε.Φ., θα μπορούσαν να επανδρώσουν τα πολυβολεία επαρκώς. Το πραξικόπημα στις 15 Ιουλίου 1974, κατά του Μακαρίου, από τον δεύτερο δικτάτορα Δ. Ιωαννίδη, δεν του το επέτρεψαν. Οι Δυνάμεις αυτές, χωρισμένες στα δύο, εμάχοντο μεταξύ τους στο εσωτερικό της Κύπρου και μακριά των ακτών αποβάσεως. Έτσι, την προδιαγραφόμενη ήττα των Τούρκων την μετατρέψαμε εμείς, σε μια κλεμμένη Νίκη από αυτούς. Η φτιαχτή, πικρή και επώδυνη ήττα του Ελληνισμού το 1974, στην Κύπρο, επιβάλλεται με κάθε τρόπο, να ξεπεραστεί για να μην αποτελέσει την αρχή, νέων ωδίνων, όπως τις μεθοδεύουν, οι μοχθηροί εχθροί μας. Ας ορθώσουμε επιτέλους, εθνικό ανάστημα. Μπορούμε και η Κύπρος θέλει και μπορεί, όπως επί χιλιετηρίδες, έμπρακτα το έχει αποδείξει.

Διαπιστώσεις-Συμπεράσματα

1. Η μελέτη της ιστορίας είναι ένα δαιδαλώδες μονοπάτι, το οποίο πρέπει να ακολουθήσουμε, προκειμένου να οδηγηθούμε, σε ρεαλιστικές λύσεις των χρονιζόντων, εθνικών μας προβλημάτων. Τα προβλήματα αυτά, άλλοτε σε ύφεση και άλλοτε σε έξαρση, έχουν δημιουργηθεί με υπαιτιότητα δολίων, κακόβουλων γειτόνων μας, οι οποίοι θέλουν και μεθοδεύουν, να μας απωθήσουν, βιαίως, νότια της Μελούνας και μακριά από τα νησιά μας.

Είναι ένα από τα εντυπωσιακότερα «θαύματα», της Ελληνικής Ιστορίας, η επιβίωση μέσα σε βάθος χιλιετηρίδων της φυλής των Ελλήνων. Μιας φυλής, η οποία δικαιούται να αισθάνεται περήφανη, για την επιβίωσή της, απέναντι σε τρομερές αντιξοότητες, θύελλες, πλήγματα, εδαφικούς ακρωτηριασμούς και εξανδραποδισμούς. Αυτό ισχύει, φυσικά ακόμη περισσότερο για τους Έλληνες Κυπρίους.

Οι Κύπριοι ανήκουν σε έναν κλάδο ελληνικής φυλής, ο οποίος αντιπροσωπεύει όλους τους Έλληνες της αρχαίας Ελλάδας, Αχαιούς, Δωριείς κ.λ.π. όπως αναφέρει ο Ηρόδοτος. Υπέφερε ο κλάδος των Ελληνοκυπρίων τις μακροχρονότερες και επικίνδυνες κατακτήσεις, από αλλόφυλα και βαρβαρικά έθνη (Ασσύριοι, Αιγύπτιοι, Πέρσες, Άραβες, Τούρκοι), αλλά και από πλούσια και πολιτισμένα, υποτίθεται έθνη (Αγγλία), τα οποία αποδείχθηκαν εξίσου καταστροφικά. Η  Κύπρος ευρισκόμενη μακριά από το κέντρο της Ελλάδας και πολύ κοντά στα βάρβαρα έθνη, δέχθηκε τις αλλεπάλληλες κατακτητικές αυτών εξορμήσεις, δουλείες και λεηλασίες, χωρίς να υποκύψει, χωρίς να γονατίσει στους κατακτητές, ο ελληνισμός τους, καθώς και η γλώσσα τους, η οποία ομιλείται σε κάποια μέρη σήμερα, όπως τότε, στην αρχαιότητα. Η Κύπρος υπήρξε ο προμαχώνας, το ανάχωμα του πρώτου ελληνικού πολιτισμού, γεγονός το οποίο συνεχίζει να συμβαίνει και σήμερα.

Καίτοι η Κύπρος βρισκόταν μακριά του κέντρου της Ελλάδας, δεν σημαίνει και ποτέ δεν έγινε αποδεκτό, για την εγκατάλειψη της να μείνει μόνη και αβοήθητη, από την αρχαία Ελλάδα Αθήνα-Σπάρτη, οι οποίες με αλλεπάλληλες ναυτικές εκστρατείες (Παυσανίας, Αριστείδης, Κίμων, Κόνων), έσπευσαν να τη βοηθήσουν στον αγώνα, τον οποίο έδιδε, για την αποτίναξη του Περσικού ζυγού.

Παρά τους σκληρούς και αιματηρούς αγώνες, από κοινού, του Κυπριακού και του Ελληνισμού της αρχαίας Ελλάδας, δεν κατορθώθηκε η εκδίωξη των εισβολέων Περσών. Κύριο αίτιο ήταν η αποδυνάμωση της αρχαίας Ελλάδας, από εμφύλιες διαμάχες και συγκρούσεις, όπως ο Πελοποννησιακός Πόλεμος και η Ανταλκίδειος Ειρήνη. Όλα αυτά όμως ξεπεράστηκαν όταν ο Ελληνομακεδόνας στρατηλάτης, ηγούμενος των Ελλήνων, Μέγας Αλέξανδρος, ενίκησε τους Πέρσες στη μάχη της Ισσού, το 335 π.Χ. Τότε η Κύπρος μετά από επαναστατικούς αγώνες αιώνων κατά των κατακτητών, είδε ολοφάνερα και ξεκάθαρα την ελευθερία της και την αναγνώριση της ελληνικής ταυτότητάς της. Πρώτο, βασικό, με κρυστάλλινη καθαρότητα ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ βγαίνει ότι «Μόνο ομονοούντες οι Έλληνες Κύπρου και Ελλάδος και μόνο με την ισχύ των όπλων τους, είναι δυνατή η ελευθερία τους και εδραίωση αυτής». Αναφερθήκαμε στην πάγια και αμετακίνητη θέση, της αρχαίας Ελλάδας, για τη συνδρομή στον κοινό αγώνα, για την απόκτηση της ελευθερίας της Κύπρου. Ποια όμως η στάση της νεότερης Ελλάδας; Επάνω στο θέμα αυτό, ο Καποδίστριας, έθεσε πρώτος ένταξη της Κύπρου στο νεοσύστατο τότε ελληνικό κράτος, χωρίς θετικά αποτελέσματα, ως συνήθως συμβαίνει στα ελληνικά δρώμενα, τότε αλλά και σήμερα.

Ο Ελευθέριος Βενιζέλος, δέσμιος των αγγλικών θέσεων για την Κύπρο και προκειμένου να μην τους δυσαρεστήσει, δύο φορές έκλεισε την πόρτα στους Κύπριους, όταν ζητούσαν την στήριξή του ή έστω μια θετική θέση του, για την ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα.

Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, με αντάλλαγμα να κλείσει το Κυπριακό, δια βασιλικού πραξικοπήματος, του Βασιλιά Παύλου, με διαταγή των ΗΠΑ, εχρήσθει Πρωθυπουργός. Εξού και η αποδοχή της χλιαράς συγνώμης της Τουρκίας, για τους βανδαλισμούς των Σεπτεμβριανών 1955, στην Κωνσταντινούπολη και Σμύρνη, κατά του ελληνικού στοιχείου και ελληνικού κλιμακίου του ΝΑΤΟ. Τις ΗΠΑ, δεν τις ενδιέφερε και δεν τις ενδιαφέρει (δεν της κόφτει, όπως λένε οι Κύπριοι), ποιο θα είναι το καθεστώς διοικήσεως της Ελλάδας, (ανεξαρτήτου, ημιανεξαρτήτου ή υποτελούς χώρας), αρκεί να μη διαταραχθεί η συνοχή της νοτιοανατολικής πτέρυγας του ΝΑΤΟ και δυσαρεστηθεί η Τουρκία, στους νεοθωμανικούς, αναθεωρητικούς ονειρισμούς της. Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, ακόμη, υπέγραψε τις Συνθήκες Ζυρίχης, Λονδίνου, μια νέα Ανταλκίδειο Ειρήνη, όπου η Τουρκία αποκτούσε το δικαίωμα να επέμβει στην Κύπρο, μονομερώς, ως εγγυήτρια δύναμη, όπερ και εγένετο τος 1974. Ακόμη, ο Καραμανλής έβρισκε την Κύπρο μακριά κείμενη, για βοήθεια το 1974, στην επέλαση των ορδών του Αττίλα.

Ο Παπάγος ήταν, ο Πρωθυπουργός, που άνοιξε το Κυπριακό με τον αγώνα της ΕΟΚΑ τον Απρίλιο του 1955. Για τον λόγο αυτό ο Παπάγος εκβιάστηκε, απειλήθηκε από ΗΠΑ και Αγγλία και πιθανόν να δολοφονήθηκε κατά μια εκδοχή. Τον Παπάγο διαδέχθηκε ο Καραμανλής με εντολή ΗΠΑ.

Ο ρόλος των Συνταγματαρχών, ήταν η χαριστική βολή που δόθηκε στην Κύπρο, με την απομάκρυνση της Ελληνικής Μεραρχίας Κύπρου (1967-1968) και το πραξικόπημα κατά του Μακαρίου το 1974, όπου η εναπομείνασα αμυντική δύναμη της Κύπρου, Ε.Φ. και ΕΛΔΥΚ, τέθηκαν εκτός αμυντικής αποστολής τους, χωρισμένες στα δύο και αλληλοσπαρασσόμενες.

• Οι εκτιμήσεις, για την ηττοπαθή ανάκληση της Ελληνικής Μεραρχίας Κύπρου, είναι απόλυτα καταδικαστέες, από το σύνολο του ελληνικού λαού και από όλες τις πολιτικές τάσεις, ακόμη και αυτής του καθεστώτος της 21^ης Απριλίου, πλην ελαχίστων σκληροπυρηνικών ολετήρων. Ασφαλώς ήταν ολέθριες αποφάσεις, περιορισμένου αριθμού προσώπων, παγιδευμένων στα σκοτεινά παρασκήνια ξένων, ανθελληνικών συμφερόντων.

Έχοντας υπηρετήσει στο ΓΕΕΦ Κύπρου, μετά την εισβολή τους 1974, στο αρμόδιο Γραφείο Επιχειρήσεων ΓΕΕΦ και έχοντας μελετήσεις, βάσει υφισταμένων σχετικών επιχειρησιακών στοιχείων, προ και μετά την εισβολή κατέληξα:

• Η Τουρκία δεν διέθετε τις αναγκαίες και απαραίτητες δυνάμεις, για να ενεργήσει επιτυχή απόβαση στην Κύπρο, εάν υπήρχαν οι ενωμένες και συντονισμένες επιχειρησιακά Δυνάμεις (Μεραρχία, Εθνική Φρουρά και ΕΛΔΥΚ).
• Εάν υπήρχαν, οι Δυνάμεις αυτές στην Κύπρο, είναι πιθανόν η Τουρκία, να ανέβαλε την εισβολή. Για τον λόγο αυτό κατέβαλε κάθε προσπάθεια, για την απομάκρυνση της Μεραρχίας, από την Κύπρο, τα ταχύτερο δυνατόν και το επέτυχε.
• Και μετά την απομάκρυνση της Μεραρχίας, θα μπορούσαν, οι εναπομείνασες Δυνάμεις της Ε.Φ. και της ΕΛΔΥΚ, να ανακόψουν και περιορίσουν την απόβαση, αλλά μεσολάβησε το πραξικόπημα κατά του Μακαρίου, στις 15 Ιουλίου 1974, με αποτέλεσμα αυτές να βρεθούν αλληλομαχόμενες, χρονικά και τοπικά, εκτός αποστολής τους,. Η τουρκική αεροπορία, ενώ αυτές τελούσαν σε επιχειρησιακή σύγχυση, λόγω διαταγών του ΓΕΘΑ δια των οποίων εκτιμούσαν οι επιτελείς του, ότι οι Τούρκοι κάνουν άσκηση και όχι απόβαση, τις προσέβαλε του σύνεγγυς, χωρίς αντιαεροπορική προστασία τους, είτε εντός στρατοπέδων, είτε σε φάλαγγες, εξερχόμενες των στρατοπέδων.
• Ενώ, οι Μονάδες της Ε.Φ. και η ΕΛΔΥΚ, επιβαλλόταν να βρίσκονται στις ακτές αποβάσεως, ως εκ της αποστολής τους, στράφηκαν στην εκκαθάριση τουρκοκυπριακών θυλάκων, όπως του Κιόνελι, όπου εκεί παγιδεύτηκαν.
• Οι Μονάδες της Μεραρχίας, η Ε.Φ. και η ΕΛΔΥΚ, αποτελούσαν το αμυντικό τείχος, επάνω στο οποίο θα «έσπαγε τα μούτρα» του ο Αττίλας. Δυστυχώς όμως το τείχος αυτό δεν υπήρχε. Αυτό ήταν αποτέλεσμα της στρατηγικής και τακτικής, των υψηλά ιστάμενων και των επιτελών αυτών, οι οποίοι λόγω της παγίδευσής τους και της σύγχυσης τους απεδείχθησαν κατώτεροι της απλής επιχειρησιακής τακτικής, ακόμη και του «Δεκανέως».
• Ο ελληνισμός της Κύπρου, υφίσταται, εκεί, μαχόμενος συνεχώς, χωρίς να υποκύψει, στους κατά καιρούς κατακτητές της, πλέον των τριών χιλιετηρίδων. Οι Τουρκοκύπριοι, άρχιζαν να εμφανίζονται στην Κύπρο, μετά την κατάκτηση αυτής από τους Τούρκους, το 1570. Αυτοί που αποτέλεσαν τους πρώτους πυρήνες των Τουρκοκυπρίων, ήταν χριστιανοί, όλων των δογμάτων, κυρίως όμως ορθοδόξων, βιαίως εξισλαμισθέντων. Ποιων ακούγονται δυνατότερα οι κτύπο της καρδιάς τους, κατά την προσφιλή έκφραση του Τούρκου Προέδρου, των Τουρκοκυπρίων, οι οποίοι αριθμούν Τουρκική διοίκηση 350 ετών, λαμβανόμενης υπόψη και της αγγλοκρατίας από το 1878, ή οι Ελληνοκύπριοι, οι οποίοι διαβιούν στη Κύπρο 3.500 έτη; Καιρός είναι να προβληματιστούν και να σεβαστούν, επιτέλους, κάποιοι, τις ιστορικές παραδόσεις και αλήθειες και να μην τις παραχαράσσουν βάναυσα.
• Ένωση-Ανεξαρτησία

Οι υπεύθυνοι της οργανώσεως και ενάρξεως (1^η Απριλίου του 1955), του απελευθερωτικού, επαναστατικού αγώνα (Παπάγος, κυβέρνηση Ελλάδας και Μακάριος εκπρόσωπος του Κυπριακού λαού), κατά της αγγλικής στυγνής αποικιοκρατίας, είχε ως στόχο την ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα. Στη συνέχεια όμως, δια των σχετικών Συμφωνιών και με αναδίπλωση και την αποδοχή του Μακαρίου προέκυψε η ανεξαρτησία της Κυπριακής Δημοκρατίας, ως μοναδική δυνατή λύση.

Η ιστορική αναδρομή μας οδηγεί στο βασικό συμπέρασμα ότι η Κύπρος ως ανεξάρτητη  μπόρεσε  να επιβιώσει, μόνο κατά περιόδους. Επί Μεγάλου Αλεξάνδρου (333 π.Χ.), Βυζαντινής Αυτοκρατορίας μετά την εκδίωξη των Αράβων και τέλος με την Ελληνική Μεραρχία Κύπρου και μετά την αποχώρησή της. Μετά όμως τον Αττίλα, το 1974, η  ανεξαρτησία υφίσταται, σε τμήμα της Κύπρου και η εξέλιξη του Κυπριακού, την παρούσα περίοδο βρίσκεται σε κάμψη. Ακόμη και στο ΝΑΤΟ να γίνει μέλος η Δημοκρατία της Κύπρου, πάλι θα κινδυνεύει, όπως η Ελλάδα, από την Τουρκία, εκτός αν διαφοροποιηθεί το καταστατικό του ΝΑΤΟ σχετικά με την ασφάλεια των μελών του από τους εντός αυτού Συμμάχους ή η Τουρκία αποβληθεί του ΝΑΤΟ. Επειδή όμως αυτό, την παρούσα περίοδο, δεν είναι δυνατό να συμβεί, δεν υπάρχει άλλη λύση, εκτός αυτής της προβολής της ισχύος, των Ενόπλων μας Δυνάμεων.

Για την Κύπρο, επειδή η αποστολή Μεραρχίας, όπως συνέβη προ της εισβολής, είναι πεπερασμένη σήμερα, επιβάλλεται η εφαρμογή του «Ενιαίου Αμυντικού Δόγματος», το οποίο έχει, για την ώρα ατονήσει, λόγω στείρων διαπραγματεύσεων και συζητήσεων, για την επίλυση του Κυπριακού, με την Τουρκία προκλητικά να επιμένει, στην ύπαρξη κράτους της Βόρειας Κύπρου.

• Αξιοποίηση της ισχύος

Τις γενιές των Ελλήνων της Μικρασιατικής καταστροφής (1922), τις βαραίνει η κατάρα, το κρίμα και το ανάθεμα, για τον αφανισμό του ιωνικού ελληνικού στοιχείου, το οποίο επί χιλιετηρίδες έζησε και ήκμασε στην Μικρά Ασία.

Το ίδιο συμβαίνει και για τις γενιές της κυπριακής τραγωδίας (1967-1974), όπου το 40% της Κύπρου, κατέχεται μέχρι σήμερα, από τις ορδές του Αττίλα. Η παρούσα γενιά, προβληματιζόμενη από το παρελθόν, έχει την βαριά ευθύνη, για την υπεράσπιση της Κύπρου, του Αιγαίου, της Θράκης και Μακεδονίας.

Κύριο μέσο, είναι η στρατιωτική ισχύς, η οποία καθημερινά βελτιούμενη, υπάρχει. ΑΣ ΤΗΝ ΑΞΙΟΠΟΙΗΣΟΥΜΕ, προ ακραίων περιπτώσεων, όπως το 1986 στον Έβρο, όπου μετά τη δολοφονία του στρατιώτη Καραγώγου, σε γενόμενη συμπλοκή, φονεύθησαν Τούρκοι αξιωματικοί και στρατιώτες και πόλεμος δεν έγινε. Και στις ακραίες αυτές περιπτώσεις, η επιβαλλόμενη δυναμική αντίδρασή μας, πόλεμο δεν θα φέρει και το ηθικό του ελληνικού λαού, θα αναπτερωθεί. Καιρός είναι, ο κόμπος έφτασε στο χτένι.

Το 1974, φοβούμενοι τον πόλεμο, χάσαμε τη μάχη στην Κύπρο. Προ του «casus belli» της Τουρκίας, ας είμαστε ψύχραιμοι, αποφασιστικοί και ποτέ ηττοπαθείς.  

Οι γεωπολιτικές εξελίξεις, με την εκλογή Τράμπ, στις ΗΠΑ, βρίσκονται, σε κάποιους τομείς, στη δίνη του εκτροχιασμού, όπως το Ουκρανικό κλπ.                  

Τα ελληνικοτουρκικά για την ώρα, χωρίς να αποκλείονται ανάλογες ανατροπές, παραμένουν στο ίδιο σημείο. Προ των οποιωνδήποτε όμως αλλαγών και διαφοροποιήσεων, δεν έχουμε άλλη επιλογή από αυτή της ΙΣΧΟΣ, δια της οποίας, έναντι κάθε τιμήματος, εξασφαλίζεται η ΥΠΑΡΞΗ μας… ως Έθνους και ειδικά ως Κράτους.

                                                                                        Παν. Χόχολης

                                                                                    Αντιστράτηγος ε.α.

                                                                                    Επίτιμος Διοικητής

                                                                             Ανωτάτης Σχολής Πολέμου

Βιβλιογραφία

• Εγκυκλοπαίδεια ΔΟΜΗ
• Περιοδικό Στρατιωτικής Ιστορίας, Τεύχος 22, Ιούλιος-Αύγουστος 2012
• Στρατηγικόν, 2018, Άγγελος Συρίγος
• Γόρδιος Δεσμός, Γεωργίου Σιμόπουλου
• ΚΥΠΡΟΣ 196-2012, Εθνικής Φρουράς Κύπρου
• Στρατιωτικά Ενθυμήματα, Στρατηγού Γεωργίου Αγγελίδη