Παγκόσμια ημέρα θεάτρου η χθεσινή, καθώς κάθε χρόνο η Ημέρα Θεάτρου γιορτάζεται στις 27 Μαρτίου. Ο εορτασμός της Παγκόσμιας αυτής Ημέρας καθιερώθηκε για πρώτη φορά το 1961 από το Διεθνές Ινστιτούτο Θεάτρου με έναν σημαντικό και προεξέχοντα θεατράνθρωπο να αναλαμβάνει κάθε φορά να γράψει το σχετικό μήνυμα για να τιμήσει το θέατρο και να τονίσει την πολιτιστική και κοινωνική του συνεισφορά.
Για την φετινή χρονιά το μήνυμα το έγραψε ένας Έλληνας, ο διακεκριμένος σκηνοθέτης, δάσκαλος και συγγραφέας, Θεόδωρος Τερζόπουλος. Μάλιστα, ο κ. Τερζόπουλος είναι ο δεύτερος Έλληνας, μετά τον Ιάκωβο Καμπανέλλη, που λαμβάνει αυτήν την τιμή.
«Μπορεί το θέατρο να αφουγκραστεί το SOS που εκπέμπει η εποχή μας, σε έναν κόσμο με πτωχοποιημένους πολίτες, έγκλειστους στα κελιά της εικονικής πραγματικότητας, περιχαρακωμένους στην ασφυκτική ιδιώτευσή τους; Σε έναν κόσμο με ρομποτοποιημένες υπάρξεις μέσα σε ένα ολοκληρωτικό σύστημα ελέγχου και καταστολής σε όλο το φάσμα της ζωής;», αναρωτιέται εύλογα ο αναγνωρισμένος σκηνοθέτης.
Κι όμως, παρά τις καταιγιστικές τεχνολογικές εξελίξεις και την διαρκή ενασχόληση μικρών και μεγάλων με παντός είδους ηλεκτρονικές οθόνες, το θέατρο είναι εδώ. Αρκεί να αναλογιστούμε ότι από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα, το θέατρο δεν είναι απλώς μια μορφή διασκέδασης, αλλά ένα παράθυρο στην ανθρώπινη ψυχή, ένας χώρος έκφρασης, έμπνευσης και δημιουργίας.
Τί συμβαίνει όμως, στην Ελλάδα; Αγαπάμε το θέατρο; Παρακολουθεί άραγε ο μέσος Έλληνας θεατρικές παραστάσεις ή αποτελούν απόλαυση για λίγους και εκλεκτούς; Η απάντηση είναι «ναι», παρότι ξέρω ότι ορισμένοι ίσως διαφωνήσουν μαζί μου. Αρκεί όμως να σκεφτούμε ότι πέρα από τις μεγάλες θεατρικές σκηνές σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη, σε όλη την περιφέρεια υπάρχει και λειτουργεί με επιτυχία ο θεσμός των ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. εδώ και πολλά χρόνια.
Στα καθ’ ημάς τώρα. Η πόλη της Αλεξανδρούπολης δεν διαθέτει ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ., έχει όμως αρκετούς ερασιτεχνικούς συλλόγους που παρουσιάζουν τα έργα τους κάθε χρόνο με προσωπικό κόπο (συνήθως χωρίς χρηματικό αντίτιμο ή μηδαμινό). Τί αποδεικνύει όλο αυτό; Μα φυσικά ότι ο άνθρωπος όσο και να εξελίσσεται η κοινωνία και η τεχνολογία -ή ίσως ακριβώς γι’ αυτό- τόσο χρειάζεται το θέατρο για να εκφραστεί, κοινωνικοποιηθεί, γελάσει, κλάψει και να δώσει εντέλει κάτι από την ψυχή του. Δεν είναι τυχαίο ότι η θεατρική εκπαίδευση και αγωγή αποτελούν το καλύτερο «φάρμακο» ενάντια στη μοναξιά, και απομόνωση. Το θέατρο είναι συμπεριληπτικό, γι’ αυτό και είναι καθολικό και δε γνωρίζει σύνορα.
Στην Αλεξανδρούπολη αναμένουμε την ολοκλήρωση του Κηποθέατρου στο Πάρκο Προσκόπων και φυσικά του Δημοτικού Θεάτρου. Για να μπορούμε να ευχηθούμε: «Καλές θεάσεις» σε όλους!
Μαρίνα Κωστοπούλου
