- Του Δημοσθένη Π. Δούκα
Ο άστεγος, ο επαίτης, που κοιμάται στο πεζοδρόμιο της Αλεξανδρούπολης συμβολίζει εμάς όλους που βλέπουμε τη γειτονιά να αναπτύσσεται, πετώντας τους ανθρώπους της στον δρόμο σαν παλιά στρώματα.
Σε βλέπω κάθε μέρα και πιο εξευγενισμένη, ω καλή μου Αλεξανδρούπολη. Η αλήθεια είναι ότι είσαι μια γειτονιά συνεκδοχή του νέου αστικού αναπτυσσόμενου ραγδαία κέντρου.
Από Δεδέαγατς μεταμορφώθηκες σε Αλεξανδρούπολη, σε νέα Σούδα, σε γεωπολιτικό κέντρο.
Με τα κλαμπ σου, με τους αλαφιασμένους νεοαστούς σελέμπριτις, με τα ξενύχτια σου.
Τα σπίτια εγκαταλείφτηκαν, πουλήθηκαν μπιρ παρά. Τα σπίτια βάφτηκαν, σενιαρίστηκαν -κουφώματα αλουμινίου, παρκέ laminate, κουζίνες ΙΚΕΑ- τα τέλεια Airbnb.
Και οι Τούρκοι να πλημμυρίζουν -καλοδεχούμενοι- την πόλη, που κάποιοι νομίζουν ότι πήρε το όνομα της προς τιμήν του Μεγάλου Αλεξάνδρου.
Όλα άλλαξαν, τρυφηλή μου Αλεξανδρούπολη, εκτός από ένα: παραμένεις ακόμα και σήμερα συνεκδοχή της χώρας. Κοίτα αυτό το πορτρέτο σου: η διαβόητη σου ανάπτυξη, ήρθε.
Όμως, ο άστεγος που κοιμάται στο πεζοδρόμιο συμβολίζει εμάς όλους που βλέπουμε τη γειτονιά να αναπτύσσεται, πετώντας τους ανθρώπους της στον δρόμο σαν παλιά στρώματα…
Οι επαίτες στο κέντρο της πόλης αναδεικνύουν την αδιαφορία μας, στην οφειλή μας να δίνουμε την άμεση, εύλογη αρωγή μας στην ανάγκη του άλλου.
Το ατελές ηθικό μας καθήκον εξορίζεται από την συνείδησή μας. Οι φιγούρες ηχηρής εξαθλίωσης και βουβής ικεσίας, έγιναν για εμάς αόρατες.
Η ένδεια δεν εμφανίζεται πλέον μέσα μας ως ένα ουσιώδες, αξερίζωτο μέρος του αστικού σκηνικού μας και ως ευθεία διερώτηση για τη σχέση μας με τον άλλο.
Ξεχάσαμε ότι η έλλειψη πόρων δεν καθιστά το άτομο απλώς φτωχό, αλλά ανελεύθερο και άνισο.
Κι ας λέει ο Καντ ότι μέσα στη γκάμα των ηθικών μας οφειλών περιλαμβάνεται και το χρέος ανιδιοτελούς συμβολής στην ανάγκη των άλλων και συνδρομής στην ανέχειά τους.
(Με φράσεις από τα Σύγχρονα Θέματα και την Athens Voice)
