Casus belli Ερντογάν = Οθωμανικοί αναθεωρητισμοί – Υπάρχουν περιοχές της σημερινής Ελληνικής επικράτειας που μεθοδεύουν οι Τούρκοι να γίνουν «Ιφιγένεια εν Αυλίδι»;
- Του Παναγιώτη Χόχολη
Β’ Mέρος
- Στο Πρώτο Μέρος, αναφερθήκαμε, για τις προδοτικές θέσεις της Ιταλίας, από το 1919 και της Γαλλίας από το 1921, κατά της Ελλάδας καθώς και την εμπλοκή αυτής, ως Σύμμαχος, στην Μικρασιατική Εκστρατεία. Συνεχίζουμε, με Αγγλία, Αμερική και Ρωσία.
- Θέση Αγγλίας
Η θέση της Αγγλίας, ήταν δισυπόστατη και εδραζόταν σε δύο ταμπλό. Αν πετύχαινε η Ελλάδα στην Μικρά Ασία, θα είχε πιστό τοποτηρητή των συμφερόντων της, στην Ανατολική Μεσόγειο, να φυλάει τις πύλες της Ασίας.
«Θα δημιουργήσουμε, ετέραν κραταιά Αγγλία, εις την Ανατολικήν λεκάνην της Μεσογείου, την Ελλάδα». Αυτό ήταν το σχέδιο του Λόιντ Τζωρτζ, πρωθυπουργού της Αγγλίας. Η απόφαση για αποστολή ελληνικού στρατού στη Μικρά Ασία, πάρθηκε, σε μια στιγμή, αγγλογαλλικού συμβιβασμού και προσωρινής ανοχής της Αμερικής (Ουίλσον), η οποία είχε αρχίσει να επιθυμεί και να επιδιώκει, ολόκληρη την κηδεμονία της Μ. Ασίας. (Η επιθυμία της αυτή, έγινε πράξη, μετά από τριάντα χρόνια, με την είσοδο της Τουρκίας στο ΝΑΤΟ) και τις εν συνεχεία οδυνηρές και τραγικές επιπτώσεις στην Ελλάδα, με υπαιτιότητα και συνεργασία Αμερικής-Τουρκίας (Βόρεια Κύπρος κατέχεται, Αιγαίο, Θράκη και Μακεδονία απειλούνται από την Τουρκία, η Αμερική νίπτει τας χείρας της). Έπρεπε λοιπόν να εκτελεστεί η απόφαση, για αποστολή ελληνικού στρατού στη Σμύρνη, αστραπιαία, πριν αλλάξουν γνώμη οι άρπαγες Σύμμαχοι-συνεταίροι. Για τον λόγο αυτό, ο Λόιντ Τζωρτζ, πίεσε και κινητοποίησε τον Βενιζέλο, ο οποίος στη συνέχεια πίεσε τον Συνταγματάρχη Ζαφειρίου, να αποπλεύσει από
Ελευθερές Καβάλας, για Σμύρνη, άμεσα, το οποίο και έγινε. Στις 2
Μαΐου, του 1919, οι Έλληνες εύζωνοι, ενσαρκώνοντες εθνικούς πόθους αιώνων παρελαύνουν, χειροκροτούμενοι, από τους Έλληνες της Σμύρνης, στην προκυμαία αυτής, ενώ δέχονται δολοφονικά πυρά, από Τούρκους, τους οποίους οργάνωσαν και κατεύθυναν οι Ιταλοί. Οι Συμμαχικές προδοσίες, ήδη έχουν αρχίσει. Η τραγική αυτή εκστρατεία, ήταν ένα ελεεινό παιχνίδι, με το οποίο οι Άγγλοι θέλανε να εκβιάζουν, τόσο το εθνικιστικό κίνημα των Τούρκων, όσο και του Συμμάχους τους, της Αντάντ. Έτσι λοιπόν, πέσαμε στην παγίδα των Άγγλων, χωρίς καμία μελέτη των συνθηκών, που επικρατούσαν στην Μικρά Ασία, δίχως καμίας υπόσχεσης για βοήθεια, υλική και στρατιωτική, εκ μέρους των Συμμάχων, σε περίπτωση ανάγκης. Το χειρότερο όμως ήταν, ότι δεν υπήρχε η ελάχιστη βεβαιότητα, πως τελικά θα αναγνώριζε η Αντάντ, τα ελληνικά αιτήματα για την προσάρτηση της Μικράς Ασίας. Ο γενναίος και περήφανος Ελληνικός Στρατός, δεν ήταν Ελληνικός Στρατός, αλλά όργανο των ιμπεριαλιστών Συμμάχων του, για την υποβοήθηση της υλοποίησης των σχεδίων τους. Ο Ελληνικός Στρατός δεν πολεμούσε κάτω από ελληνικές διαταγές, για τα ελληνικά συμφέροντα. Οι κινήσεις του, τα σχέδια της ηγεσίας του, όλα εξαρτιόταν από την έγκριση των Άγγλων (Ναυάρχου Κάλποθ). Δεν είχε δικαίωμα ο Ελληνικός Στρατός, ούτε να επιτεθεί και ευχερώς να διαλύσει, στα αρχικά στάδια των επιχειρήσεων, τους άτακτους Τούρκους, ούτε να αμυνθεί, όταν προσβαλλόταν από αυτούς.
Αυτά για τους Έλληνες. Ερχόμαστε στη συνέχεια στο Κεμαλικό κίνημα, κατά τις εκτιμήσεις των Άγγλων. Αν επιβαλλόταν το Κεμαλικό κίνημα, δεν θα ήταν κομμένες οι γέφυρες για μια θερμή ανανέωση, της από αιώνα «πατροπαράδοτης» φιλίας προς την Τουρκία. (Κριμαϊκός πόλεμος 1853, Ρωσοτουρκικός πόλεμος 1877-1878). Το ίδιο παιχνίδι έπαιζε η Αγγλία στην αρχή και μεταξύ του Σουλτάνου και του Κεμαλικού κινήματος. Ενίσχυε την σουλτανική κυβέρνηση του Φερίτ Πασά, ενώ συγχρόνως ενίσχυε και τον Κεμάλ.
- Θέση Αμερικής
Το πιο σημαντικό όμως παιχνίδι, όπως έδειξε η εξέλιξη των γεγονότων, θα το αποκαλούσαμε «βρώμικο παιχνίδι, το έπαιξε «αθόρυβα»,
«διακριτικά» και «υποκριτικά», η Αμερική. Στις 2 Αυγούστου 1919, τρεις μήνες δηλαδή, μετά την απόβαση του Ελληνικού Στρατού, στην Σμύρνη (2 Μαΐου 1919), ο Πρόεδρος Ουίλσον, έστειλε στον Κεμάλ μια αμερικάνικη επιτροπή για να μελετήσει την όλη κατάσταση και να αναλάβει η Αμερική την εντολή της Αρμενίας και του Πόντου. Η επιτροπή αυτή, έφθασε από τον Καύκασο, στην Σεβάστεια, έδρα του Κεμάλ και είχε εγκάρδιες συνεννοήσεις με τους Τούρκους (ας μη μας διαφεύγει ότι ο Καύκασος, είχε πετρέλαια, τα οποία άρχισαν να οσμίζονται οι Αμερικάνοι). Τον Σεπτέμβριο του 1919, ολόκληρη σχεδόν η εθνοσυνέλευση της Σεβάστειας (Κεμάλ), εξέφραζε την επιθυμία της, να τεθεί η Τουρκία υπό αμερικανική εντολή. Για τον Αμερικάνο Στρατηγό Χάρμπορντ, επικεφαλής της αμερικανικής αποστολής, ο Κεμάλ, λέγει σχετικά, σε συνεργάτη του
«Αναγνώρισε όλους τους πόθους μας και τη δύναμή μας, καθώς και ότι είναι αδύνατο να απορριφθούν τα δίκαια αιτήματά μας. Εν ονόματι της ασφαλείας του εθνικού κινήματος, παρακαλώ να τηρήσετε εντελώς μυστικάς τας συνομιλίας αυτάς με τους Αμερικανούς και τους Άγγλους», ενώ, η Ελλάδα, συνέχιζε να μάχεται άσκοπα, χωρίς καμία επίτευξη κέρδους, εγκαταλελειμμένη και προδομένη, από όλους, τους «Συμμάχους» της.
- Θέση Ρωσίας
Η Ρωσία, μέχρι το 1917, που έγινε η Οκτωβριανή επανάσταση των Μπολσεβίκων, ήταν σύμμαχος των άλλων Δυνάμεων της Αντάντ (Αγγλία, Γαλλία, Ιταλία) και της Αμερικής, αργότερα, μετά την ένταξή της στη Συμμαχία, με πολλά εδαφικά ανταλλάγματα, όπως Κωνσταντινούπολη, Στενά, Καύκασο.
Τότε, το 1915, οι αχρείοι και δόλιοι Σύμμαχοι, έταζαν το ίδιο στην Ελλάδα και Ρωσία. Μια νύφη, Κωνσταντινούπολη, σε δύο γαμπρούς,
Ελλάδα και Ρωσία. Η Ελλάδα, εν προοιμίου, παρασκηνιακά, ήτα ν ο απατημένος και προδομένος γαμπρός. Στις 3 Ιανουαρίου 1918, δημοσιεύεται στην Εφημερίδα Πράβδα, το νέο «Δόγμα ακεραιότητας της Οθωμανικής Τουρκίας». Οι Μπολσεβίκοι τήρησαν τη γραμμή αυτή, με απόλυτη συνέπεια, τα επόμενα χρόνια. Η αρχή έγινε, με την Συνθήκη Μπρεστ Λιτόφσκι και ως εκ τούτου τον Μάρτιο του 1918 παραδίδουν στους Τούρκους τον Ανατολικό Πόντο και τις περιοχές Καρς και Αρνταχάν του Καυκάσου. Λόγω εσωτερικών τριβών εντός κομματικού χώρου των Μπολσιβίκων, Μπουχάριν, Τρότσκι, Κροπότκιν κλπ, ο Λένιν επιβάλλει τις απόψεις για την παροχή βοήθειας στον Κεμάλ, καίτοι ο Κεμάλ ήταν αντικομμουνιστής και είχε προβεί στη δολοφονία μελών του Κομμουνιστικού Κόμματος Τουρκίας (του επικεφαλής του, Μουσταφά Σουαχί, της συζύγου του και άλλων 14 μελών, την 28η Ιανουαρίου 1921, επάνω σε πλοίο, το οποίο έπλεε από Τραπεζούντα στο Βατούμ Γεωργίας).
Στην Σοβιετική Παγκόσμια Ιστορία, αναγράφεται ότι: «Πριν ακόμη υπογραφεί το Σύμφωνο της Μόσχας (Απρίλιος 1920), η Σοβιετική Κυβέρνηση είχε αρχίσει να βοηθάει τον Τουρκικό λαό, παρόλο που ο ίδιος ο Ρωσικός λαός δοκίμαζε τεράστιες στερήσεις. Η Σοβιετική Κυβέρνηση, έδωσε δωρεάν στον Τουρκικό λαό 10 εκατομμύρια χρυσά ρούβλια, σημαντικές ποσότητες από όπλα και πυρομαχικά κ.α. Η ανιδιοτελής σοβιετική βοήθεια, συνετέλεσε, ώστε η Τουρκία να δυνηθεί να συγκεντρώσει Δυνάμεις και να ανακόψει τις επιθέσεις Άγγλων και Ελλήνων εισβολέων». Λίγο όμως, πριν την κατάρρευση του Μικρασιατικού μετώπου, όπως αναφέρει ο Γ. Κορδάτος, στον πέμπτο τόμο της Ιστορίας της Νεότερης Ελλάδας, ένας Σοβιετικός απεσταλμένος του Υπουργείου Εξωτερικών και Στρατιωτικών (την εποχή εκείνη, δεν είχαν αποκαταστήσει διπλωματικές σχέσεις Ελλάδα και Σοβιέτ), είχε έλθει στην Ελλάδα, για υπόσχεση, παροχής βοήθειας, για την υλοποίηση των εθνικών επιδιώξεων της Ελλάδας, σε Μικρά
Ασία και Θράκη. Ο Ελληνική Κυβέρνηση, όμως, όταν σχετικά ενημερώθηκε, δεν έδωσε καμία απάντηση. Δεν γνωρίζουμε ποιο θα ήταν το αποτέλεσμα, από τη διακοπή της Σοβιετικής βοήθειας προς τον Κεμάλ και της παροχής βοήθειας, στη συνέχεια, στην Ελλάδα. Ασφαλώς κάτι θετικό, θα είχε προκύψει. Δυστυχώς όμως η Ελλάδα, είχε θανάσιμα παγιδευτεί από τους «Συμμάχους-εχθρούς» της.
- Το προοίμιο μιας Μεγάλης Συμμαχικής Προδοσίας
Όλα τα πιο πάνω, εν περιλήψει, αναφερθέντα αποτελούν, το προοίμιο μιας μεγάλης, αξεπέραστης, Συμμαχικής προδοσίας, η οποία κατά άτιμο και ύπουλο τρόπο, διαπράχθηκε στα πεδία των μαχών, εις τα υψίπεδα της Μικράς Ασίας, στα οποία εντελώς μόνος του πολέμησε ο ένδοξος, περήφανος Ελληνικός Στρατός, νικητής των Βαλκανικών Πολέμων 1912- 1913 και του Βαλκανικού Μετώπου του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου (1914- 1918).
Ο Ελληνικός Στρατός, ξεκίνησε αρχικά επιθετικά, με τους Συμμαχικούς στρατούς, για την Μικρά Ασία, κατά των Τούρκων. Στη διεξαγωγή όμως, των σκληρών μαχών, όπου γνώρισε λαμπρές νίκες και οδυνηρές ήττες, από το 1919-1922, βρέθηκε εντελώς μόνος του, αφού οι Σύμμαχοί του, είχαν αρχίσει να συνάπτουν Συμφωνίες με τους Τούρκους, πίσω από την πλάτη του.
Για τη γεμάτη ερωτηματικά, πολεμική περίοδο, από το 1919 μέχρι το οδυνηρό 1922, η οποία έπρεπε να ονομάζεται χαρακτηριστικά, «Μικρασιατική Συμμαχική Προδοσία» και όχι
«Μικρασιατική Καταστροφή», έχουν εκδοθεί, δεκάδες ιστορικοί τόμοι από διάφορους συγγραφείς, πολιτικούς και στρατιωτικούς και ειδικά από τη Διεύθυνση Ιστορίας ΓΕΣ (ΔΙΣ/ΓΕΣ).
Ο ένδοξος, περήφανος και τροπαιούχος Ελληνικός Στρατός, νικητής στα τακτικά πεδία μάχης της Μικράς Ασίας και ηττημένος στο στρατηγικό, αλλά και πολιτικό πεδίο, νιώθει πνιγμένος ασφυκτικά, μέσα στον βούρκο της «Συμμαχικής προδοσίας», αλλά και στις δηλητηριώδεις
αναθυμιάσεις, των λαθών και εσφαλμένων θέσεων και αποφάσεων της πολιτικής και άβουλης στρατιωτικής ηγεσίας του. Υπό τις συνθήκες αυτές, οδηγήθηκε προς σταύρωση, στο κρανίου τόπο, των Μουδανιών της Προποντίδας της Μικράς Ασίας, όπου ματωμένος, βαριά πληγωμένος, εκεί σταυρώθηκε, από τους Πόντιους Συμμαχικούς Πιλάτους. Εκεί, στα Μουδανιά, θυσιάστηκε ως Ιφιγένεια εν Αυλίδι, η Ανατολική Θράκη, για να σταματήσουν, ως εκ της απειλής «Casus Belli», να ηχούν τα τύμπανα του πολέμου, Τουρκίας-«Συμμάχων» και Ελλάδας.
- Μάχη και Σύμβαση ανακωχής Μουδανιών
Από τις τόσες πολλές μάχες στο Μικρασιατικό μέτωπο, αναφερόμαστε μόνο στη μάχη των Μουδανιών, μετά την οποία, οδηγηθήκαμε στη Σύμβαση των Μουδανιών.
α. Μάχη Μουδανιών
Από της 18ης Αυγούστου, το Γ’ Σώμα Στρατού, άρχισε συμπτυσσόμενο από την τοποθεσία Εσκί Σεχίρ, στην παλαιά οχυρωμένη τοποθεσία Προύσας, όπου και συγκεντρώθηκε την 22α Αυγούστου. Στη συνέχεια, διεξήγαγε επιβραδυντικό αγώνα, μέχρι της χερσονήσου Αρτάκης, όπου υπό την κάλυψη οπισθοφυλακών και την προστασία του Ελληνικού Στόλου, από 1ης έως 6ης Σεπτεμβρίου, μεταφέρθηκε, μέσω Ραιδεστού, στην Ανατολική Θράκη, εκτός της ΧΙ Μεραρχίας, η οποία παρεδόθει, υπό των Γάλλων, στους Τούρκους. Όταν αναφερόμαστε στη Μάχη των Μουδανιών, εννοούμε τους αγώνες που έδωσε η ΧΙ Μεραρχία Πεζικού, της οποίας η εμπροσθοφυλακή όταν έφτασε προ της εισόδου των Μουδανιών, δέχτηκε πυρά, από τα υπερκείμενα αυτής υψώματα, γεγονός το οποίο εσήμαινε ότι οι οδεύσεις διαφυγής της, προς τη θάλασσα είχαν διακοπεί και ότι αυτή είχε εγκλωβιστεί και περικυκλωθεί. Η ΧΙ Μεραρχία, δέσμια των μικράς και περιορισμένης αποδόσεως διαφυγής δρομολογίων της και της αποφάσεως της, να διασώσει το πεδινό πυροβολικό της, την κίνηση του οποίου εβράδυναν και
περιόριζαν οι οδεύσεις αυτές, δεν κατόρθωσε να διαφύγει έγκαιρα προ
τη θάλασσα. Επακολούθησαν σκληρές μάχες με πάρα πολλές απώλειες. Λόγω πτώσεως του ηθικού των στρατιωτών, ως εκ του εγκλωβισμού τους, παρατηρήθηκαν κρούσματα απειθαρχίας και επιδίωξη διαφυγής αυτών προς τη θάλασσα, άνευ ελέγχου. Όλα αυτά εγένοντο υπό τα βλέμματα των Γάλλων Συμμάχων, ο οποίοι συνυπήρχαν με τους Τούρκους. Προ της καταστάσεως αυτής, η ΧΙ Μεραρχία, δυνάμεως
10.000 ανδρών, με την μεσολάβηση, των Γάλλων παρεδόθει στους Τούρκους, της αιχμαλοτισθείσας δυνάμεως της ανερχομένης, σε 4.500 άνδρες και 96 πυροβόλα.
β. Σύμβαση ανακωχής Μουδανιών (11 Οκτωβρίου 1922)
- Η Μικρά Ασία, έχει οριστικά χαθεί για την Ελλάδα. Με την αποχώρηση και του τελευταίου Ελληνικού Στρατιωτικού Τμήματος, από το Μικρασιατικό έδαφος, στις 6 Σεπτεμβρίου 1922, έπαψε να υφίσταται πολεμικό μέτωπο, ανάμεσα στις Ελληνικές και Τουρκικές δυνάμεις. Στην Ελλάδα, μετά την κατάρρευση του μετώπου, η οργή του Ελληνικού λαού, δικαιολογημένα κορυφώνεται και η Κυβέρνηση Πρωτοπαπαδάκη καταρρέει. Την 10η Σεπτεμβρίου, ανακοινώθηκε, ότι ορκίστηκε η νέα Κυβέρνηση με πρωθυπουργό, τον αντιβενιζελικό, Νικόλαο Τριανταφυλλάκο.
- Μετά την αποχώρηση του Ελληνικού Στρατού από την Μικρά Ασία, οι Τουρκικές και Αγγλικές ένοπλες δυνάμεις, με το δάχτυλο στη σκανδάλη, βρίσκονται αντιμέτωπες, στο Τσανάκαλε, των στενών και στην ουδέτερη ζώνη. Ο Κεμάλ εκβιάζει, ή μου δίνετε την Ανατολική Θράκη, ή έχουμε πόλεμο (Casus Belli). Θορυβημένη με μια τέτοια προοπτική η Γαλλία (με τη συμφωνία πάντοτε της Ιταλίας), προτείνει στην Αγγλική Κυβέρνηση παραχωρήσεις προς την Τουρκία. Η Αγγλία, διατηρούσε πάντοτε την ελπίδα ότι, ο Κεμάλ δεν θα τολμούσε να υλοποιήσει τις απειλές του, σε πράξεις. Από την άλλη, οι Τούρκοι γνωρίζοντες τις υφιστάμενες γαλλικές διαφωνίες και τις αντιδράσεις της κοινής γνώμης της Αγγλίας, προσπαθούσαν να κερδίσουν την Ανατολική
Θράκη χωρίς εχθροπραξίες και μόνο με την απειλή πολέμου. Την 10η Σεπτεμβρίου 1922, οι Σύμμαχοι, με διακοίνωσή τους, προς την Κυβέρνηση της Άγκυρας, πρότειναν με τη μεσολάβησή τους, να επιτευχθεί ειρήνευση. Ο Κεμάλ, ευρισκόμενος σε ημιεμπόλεμη σχέση με τους Άγγλους, δέχτηκε, ασμένως, την πρόταση των Συμμάχων για συμμετοχή της Τουρκίας στη διάσκεψη των Μουδανιών, με τον Ισμέτ Πασά (Ινονού), ως εκπρόσωπο της. Η διάσκεψη των Μουδανιών, είχε ορισθεί για την 20η Σεπτεμβρίου 1922. Την Αγγλία αντιπροσώπευε ο Άγγλος Στρατηγός Χάρινγκτον, την Ιταλία ο Στρατηγός Μομπέλι, την Γαλλία ο Στρατηγός Σαρπύ, την Τουρκία ο Στρατηγός Ισμέτ Πασάς. Η Ελλάδα όρισε, ως αντιπροσώπους της τον Στρατηγό Μαζαράκη Αλέξανδρο, τους Συνταγματάρχες Πλαστήρα, Σαρρηγιάννη και τον Οικονόμου Γκούρα του Υπουργείου Εξωτερικών, η οποία έφθασε την 21η Σεπτεμβρίου στα Μουδανιά. Οι Σύμμαχοι Στρατηγοί όμως, συνεδριάσαντες την 20η Σεπτεμβρίου, κάλεσαν την 21η Σεπτεμβρίου και τους Τούρκους αντιπροσώπους και έλαβαν αποφάσεις ερήμην των Ελλήνων, ευρισκομένων ενώ πλω, προς Μουδανιά. Την πρωία της 22ας Σεπτεμβρίου κλήθηκαν να παραστούν και οι Έλληνες, στη συνδιάσκεψη επί του Αγγλικού θωρηκτού IRON DUKE «Σιδηρούς Δουξ», χωρίς να παρίστανται οι Τούρκοι αντιπρόσωποι και τους ανακοίνωσαν τις συμφωνίες στις οποίες κατέληξαν με τους Τούρκους και τους έδωσαν σχετικό αντίγραφο προς μελέτη. Το όλο τελικό συμπέρασμα των συμφωνιών αυτών ήταν «ΑΠΟΧΩΡΗΣΗ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΣΤΡΑΤΟΥ ΕΙΣ ΤΗ ΓΡΑΜΜΗ ΕΒΡΟΥ». Η Ελληνική αντιπροσωπεία δεν το δέχθηκε και αρνήθηκε να το υπογράψει. Μετά από αλλεπάλληλες συναντήσεις των Συμμαχικών αντιπροσώπων (Στρατηγών), με την Ελληνική αντιπροσωπεία, οι οποιεσδήποτε προτάσεις αυτής, κατηγορηματικά απορρίπτονταν, κατά ιταμό και προκλητικό τρόπο. Κατόπιν αυτού του αδιεξόδου σχετικά, με την επικράτηση
της επίπλαστης, έναντι λύτρων προδοσίας, ειρήνης στην περιοχή, το Ελληνικό Υπουργικό Συμβούλιο, αποδέχθηκε, τα μονομερώς συμφωνηθέντα και διατάχθηκε, ο εις την Κωνσταντινούπολη, Έλληνας αρμοστής, όπως υπογράψει το Πρωτόκολλο Ανακωχής. Η Ανατολική Θράκη, από την στιγμή αυτή, είχε πλέον καταχωρηθεί, στη σελίδα των αξέχαστων Πατρίδων. Οργή, θλίψη και ανάθεμα στους υπαιτίους προδότες Συμμάχους και υπευθύνους Έλληνες.
Διαπιστώσεις-Συμπεράσματα
- Η Ανατολική Θράκη, μετά από ένα σκληρό παιχνίδι πόκερ, για ειρήνη και πόλεμο (Casus Belli), μεταξύ Αγγλίας-Ελλάδας και Τουρκίας (Κεμάλ), προδομένη, παραχωρήθηκε «αμαχητί» στους Τούρκους.
Η Ανατολική Θράκη, έστω και μετά την ατυχή Μικρασιατική εκστρατεία, μπορούσε να σωθεί, εάν συνέπρατταν όλοι οι Σύμμαχοι. Ακόμη μπορούσε να σωθεί μόνο με τη σύμπραξη Αγγλίας και Ελλάδας και με τη βοήθεια των ισχυρών στόλων τους, που ναυλοχούσαν, στους λιμένες της Προποντίδας, καθώς και του Δ΄ Σώματος Στρατού. Το Δ΄ Σώμα Στρατού, με τη διεκπεραίωση του Γ΄ Σώματος Στρατού στην Ανατολική Θράκη, αρχικά, αριθμούσε 45.000 άνδρες, μετά από 15 ημέρες 80.000 και εντός Νοεμβρίου εκτιμάται σε 110.000 (στοιχεία Διεύθυνσης Ιστορίας Στρατού ΓΕΣ). Εάν τέλος η Ελλάδα έμενε μόνη της, χωρίς καμία υποστήριξη των πρώην Συμμάχων της, θα έδινε έναν τιτάνιο αγώνα, αν της επιτρεπόταν να πολεμήσει και τα αποτελέσματα, θα ήταν οπωσδήποτε πολύ καλύτερα από αυτά της επαίσχυντης συνδιάσκεψης των Μουδανιών και της αμαχητί, παράδοσης στους Τούρκους, της Ανατολικής Θράκης.
- Όπως αναφέραμε, η Ανατολική Θράκη, υπήρξε η νέα «Ιφιγένεια εν Αυλίδι» η οποία θυσιάστηκε κάτω από την απειλή του «Casus Belli» του Κεμάλ, για μια αδιέξοδη, επίπλαστη, προδομένη ειρήνη.
Τίθεται εύλογα, το ερώτημα ποια περιοχή ή ποιες περιοχές της
σημερινής Ελληνικής επικράτειας, μεθοδεύουν οι Τούρκοι, για να
παίξει ή παίξουν τον δραματικό ρόλο της «Ιφιγένειας εν Αυλίδι», με το επίμονο, αυταρχικό και υποτιμητικό για την Ελλάδα, νέο «Casus Belli» της Τουρκίας. Ασφαλώς, ως εκ τούτου, εύλογα αναρωτόμαστε και προβληματιζόμαστε. Τι είμαστε; Είμαστε περήφανη, ανεξάρτητη χώρα ή υποθηκευμένη, στις λαίμαργες, αναθεωρητικές, νεοοθωμανικές ορέξεις της Τουρκίας; Είμαστε η φτωχή, μικρή χώρα, στον ρόλο της αφελούς τρομοκρατημένης «κοκκινοσκουφίτσας» του παραμυθιού, μπροστά στον άγριο, αιμοδιψή και αρπακτικό λύκο, και στη βρώμικη ανάσα του; ΝΟΜΙΖΟΥΜΕ ΟΧΙ. Ας το ΔΕΙΞΟΥΜΕ όμως. Τι κάνουν οι πολιτικοί μας; Καιρός είναι, ο κόμπος έφτασε στο χτένι. Δεν μιλάμε άμεσα για πόλεμο, που αποτελεί διπλωματικό εκβιασμό (μπλοφάρισμα), από την Τουρκία κατά της Ελλάδας, όπως έκανε το 1922 ο Κεμάλ και πήρε αμαχητί την Ανατολική Θράκης. Υπάρχουν και άλλοι τρόποι. Ας σηκώσουμε ΑΝΑΣΤΗΜΑ ΩΡΕ ΠΟΛΙΤΙΚΑΝΤΗΔΕΣ και ο λόγος μας ας είναι τραχύς, πειστικός και σταράτος και όχι τρεμάμενος και παρακλητικός. Πράξετε αυτά, που επιβάλλει η μέχρι τώρα, πληγωμένη εθνική μας αξιοπρέπεια, υπερηφάνεια και αυτοτέλεια. Εδώ πλέον τίθεται θέμα εφαρμογής, λελογισμένης, έμπρακτης ΕΘΝΙΚΗΣ ΑΜΥΝΑΣ, για την οποία θα επανέλθουμε. Αποτελεί η Άμυνα και χρέος και υποχρέωση, όλων των Ελλήνων. Για το θέμα της οργάνωσης της Άμυνας μας, με παρρησία τονίζουμε ότι, δεν είμαστε της σχολής του άκρατου, πολιτικού και ολέθριου αυταρχισμού, του ΑΠΟΦΑΣΙΖΟΥΜΕ ΚΑΙ ΔΙΑΤΑΖΟΥΜΜΕ, ερήμην, αλλά αρμονικά συνδιαλεγόμενοι, δεχόμενοι προτάσεις και μελετώντας, σε βάθος και πλάτος, τα αμυντικά θέματά μας, οπότε, μόνο τότε ΑΠΟΦΑΣΙΖΟΥΜΕ. Το οικοδόμημα, της επιβαλλόμενης, ρεαλιστικής, αποτελεσματικής μας ΑΜΥΝΑΣ, δεν είναι μόνο τα ρετιρέ αυτού, τα οποία οι πολιτικοί μας, «κομίζοντας γλαύκα εις Αθήνας», επαίρονται. Είναι ακόμη και ιδιαίτερα τονίζεται αυτό, οι θεμελιώσεις αυτού του οικοδομήματος και η όλη στατικότητα του, την ευθύνη των οποίων, έχουν αναλάβει οι απλοί Έλληνες μαχητές, τα παιδιά
του Ελληνικού λαού. Οι, των ρετιρέ, αγνοούν και δεν γνωρίζουν ή τους διαφεύγει να ιδούν, τα των θεμελιώσεων στοιχεία. Παράδειγμα αποτελεί η εντός 15 ημερών σχεδιαθείσα προέλαση των Ρώσων, προς Κίεβο, η οποία κατέληξε σε αποτυχία και σε συνεχιζόμενο τριετή πόλεμο, όπου κάποια ρετιρέ κατέρρευσαν, ενώ η μάχη μαίνεται στις θεμελιώσεις όπου, το οποιοδήποτε, τακτικό αποτέλεσμα, κατά περίπτωση είτε αφορά αμυντική διατήρηση ή κατάκτηση εδαφικών ερεισμάτων, επιτυγχάνεται, με τον απλό πεζό μαχητή, την ερπύστρια άρματος, το πυροβόλο και πολυβόλο.
Παναγιώτης Χόχολης
Αντιστράτηγος ε.α.
Επίτιμος Διοικητής Ανωτάτης Σχολής Πολέμου
Βοηθήματα:
- Επίτομος Ιστορία της Εκστρατείας Μ. Ασίας 1922, ΔΙΣ/ΓΕΣ
- Ιστορία του Ελληνικού Έθνους, Έκδοση ΝΕΑ
- Μικρασιατική τραγωδία, Μιχαήλ Άγγελου (αυτόπτου μάρτυρος)
- Μικρασιατική καταστροφή, Διδώ Σωτηρίου
