Στο 3ο Συνέδριο Τοπικής Ιστορίας «Alexandroupolis Encomium», που πραγματοποιήθηκε την περασμένη εβδομάδα στην Αλεξανδρούπολη, έγινε αναφορά στον Κωνσταντίνο Φανφάνη που συνεισέφερε στον χώρο της τυπογραφίας και δημοσιογραφίας στη Θράκη.
Την ιστορία του διηγήθηκε στο συνέδριο ανέφερε ο Δημήτριος Κιηγμάς.
Ακολουθεί το κείμενό του.
Καταγωγή και οικογενειακές ρίζες
Ο Κωνσταντίνος Φανφάνης κατάγεται από την Αδριανούπολη. Το αρχικό οικογενειακό επίθετο ήταν Μαύρος λόγω χρώματος κάποιου προγόνου και αργότερα έγινε Νικολαΐδης, προφανώς από κάποιον Νικόλαο, επώνυμο περισσότερο γνωστό από τον Αλευρόμυλο του Παναγιώτη Νικολαΐδη στις όχθες του Τούντζα. Από το 1891, όμως, το επώνυμο άλλαξε σε Φανφάνης, καθώς η κατοικία και το αρτοποιείο-αχτάρικο του Αλέξανδρου Νικολαΐδη, πατέρα του Κωνσταντίνου, βρισκόταν στην περιοχή του Φαν Φαν Χασάν Εφέντη, στο Κιγίκι της Αδριανούπολης, όπου βρίσκονται ακόμη ερείπια της βρύσης του Φαν Φαν Μπαμπά και δυο τάφοι της μουσουλμανικής οικογένειας.
Ο τοπικός προσδιορισμός τελικά της εργασίας και κατοικίας ως παρατσούκλι αντικατέστησε το πραγματικό επίθετο, κάτι που αποτελούσε συνηθισμένη πρακτική στην Οθωμανική Αυτοκρατορία και όχι μόνο.
Γονείς του ήταν ο Αλέξανδρος Φανφάνης και η Χρυσή (Χαρίστη -Χαριστούδα) Βιτανίδου, το γένος Χατζηγιάννη. Οι δυο τους απέκτησαν πέντε παιδιά, αλλά στην Ελλάδα ήρθαν μόνο τα τρία: Ο Σταύρος (1905) – Δημοσιογράφος κι αυτός και ιδρυτής των «Θρακικών Νέων» στην Κομοτηνή, ο Κωνσταντίνος (1907) -ο περί ου ο λόγος- και ο Χρήστος (1910)- πιανίστας, καθηγητής μουσικής. Τα άλλα δύο παιδιά απεβίωσαν πρόωρα.
Ο πατέρας του Κωνσταντίνου, Αλέξανδρος Φανφάνης, μοναχοπαίδι, υπήρξε άνθρωπος με ευρύτατη μόρφωση: σπούδασε ξένες γλώσσες (γαλλικά και ιταλικά), μουσική και διατήρησε ενεργό το εμπορικό κατάστημα του πατέρα του. Το 1903 διορίστηκε γραμματέας στα οθωμανικά κρατικά αρτοποιεία, αλλά το 1908 απομακρύνθηκε λόγω της επιθετικής πολιτικής των Νεότουρκων εναντίον των μη μουσουλμάνων. Έκτοτε επέστρεψε στην ιδιωτική δραστηριότητα.
Τα πρώτα χρόνια του Κωνσταντίνου και η μαθητεία στην τυπογραφία
Ο Κωνσταντίνος Φανφάνης φοίτησε στην Αστική Σχολή Αδριανουπόλεως. Το 1920, με την απελευθέρωση της πόλης από τον ελληνικό στρατό, πρώτα ο αδελφός του Σταύρος και αργότερα και ο ίδιος άρχισαν να εργάζονται στο νεοσυσταθέν Παράρτημα του Εθνικού Τυπογραφείου Θράκης, το οποίο στεγάστηκε και χρησιμοποίησε τα μηχανήματα, του ως τότε Οθωμανικού Περιφερειακού Τυπογραφείου «Ματμπαΐ Βιλαέτ» και έτσι ξεκίνησε το ταξίδι τους στον κόσμο της τυπογραφίας.
Παράλληλα, ο νεαρός Κωνσταντίνος εργάστηκε σε δύο τοπικές εφημερίδες της Αδριανούπολης: στην «Ανατολή» του Ευρυσθέα Μαγιάκου και στον «Ταχυδρόμο της Θράκης» του Ανδρέα Κονιτόπουλου, ο οποίος αργότερα διετέλεσε Υπουργός Τύπου.
Μεταφορά στην Κομοτηνή – Ίδρυση Εφημερίδων – Πρωτοπορία στον Τύπο
Δυστυχώς, τα ελεύθερα χρόνια της Αδριανούπολης και της ανατολικής Θράκης κράτησαν λίγο. Τον Οκτώβριο του 1922, ως αποτέλεσμα της Μικρασιατικής Καταστροφής και της υπογραφής των Μουδανιών, μαζί με τον ελληνισμό της Μικράς Ασίας αναγκάζεται και ο ελληνισμός της ανατολικής Θράκης, άρα και της Αδριανούπολης να πάρει τον δρόμο της προσφυγιάς. Ο Κωνσταντίνος Φανφάνης, έφηβος ακόμα, συμμετείχε ενεργά στη μεταφορά του Εθνικού Τυπογραφείου από την Αδριανούπολη στην Κομοτηνή. Η οικογένειά του επιβιβάστηκε μια βροχερή μέρα γεμάτη μελαγχολία και αβεβαιότητα με τα υπάρχοντά της στον Σταθμό του Καραγάτς σε ένα από τα δύο ανοικτά εμπορικά βαγόνια, τα οποία είχε εξασφαλίσει ο Διευθυντής του Εθνικού Τυπογραφείου Ι. Λιάπης για τη μεταφορά στην Κομοτηνή των μηχανημάτων του Τυπογραφείου και των εργαζομένων σ’ αυτό.
Εκεί, στην Κομοτηνή, υπό τη διεύθυνση του Ιωάννη Λιάπη, το τυπογραφείο συνέχισε κανονικά τη λειτουργία του και παρείχε υπηρεσίες στην Ελληνική Διοίκηση μέχρι το 1924, όταν και καταργήθηκε με απόφαση του Υπουργού Εσωτερικών, Γεωργίου Κονδύλη. Τα μηχανήματά του μεταφέρθηκαν στην Αθήνα και ενσωματώθηκαν στο κεντρικό Εθνικό Τυπογραφείο. Ένας από τους πρώτους εργαζόμενους στην επανεκκίνηση του Εθνικού Τυπογραφείου στην Κομοτηνή ήταν ο Κωνσταντίνος Φανφάνης -ο Κώστας- όπως ο ίδιος αποκαλεί τον εαυτό του στο κείμενό του για την ιστορία του Παραρτήματος της Αδριανούπολης.
Παρά το πλήγμα που επέφερε η κατάργηση του Εθνικού Τυπογραφείου της Κομοτηνής ο Κωνσταντίνος βρήκε τον τρόπο να συνεχίσει να κινείται στον χώρο και ασχολήθηκε από το 1924 ως το 1928 με τη δημοσιογραφία. Αρθρογραφούσε ως ανταποκριτής στις εφημερίδες «Αγών» της Δράμας, «Σημαία» της Καβάλας και «Φως» της Θεσσαλονίκης.
Το 1928 προσκλήθηκε από τον Χρηστάκη Χρηστίδη στην Αλεξανδρούπολη και ανέλαβε την έκδοση της δισεβδομαδιαίας εφημερίδας «Φωνή της Θράκης» μαζί με τον ιδιοκτήτη και διευθυντή της. Η εφημερίδα εξέδωσε το πρώτο φύλλο της την 1η Ιουλίου του 1928 με Αρχισυντάκτη τον Κωνσταντίνο Φανφάνη. Ήταν πολύ σημαντική στιγμή για τη σταδιοδρομία του, διότι επιβεβαιώθηκε και τυπικά η σταδιακή του άνοδος στον χώρο της τοπικής δημοσιογραφίας.
Ένα χρόνο μετά, το 1929 ανέλαβε τη θέση του Αρχισυντάκτη στην εβδομαδιαία εφημερίδα «Έβρος» του Ζήνωνα Λεφάκη, δικηγόρου του τελευταίου Μπέη της πόλης Χατζησαφέτ,. Ο Κωνσταντίνος Φανφάνης αναγνωρίστηκε πλέον ως ένας νέος, αλλά μετρημένος δημοσιογράφος, με ισχυρή αίσθηση του ρόλου του Τύπου ως θεματοφύλακα της τοπικής κοινωνίας. (Τζούλια Φανφάνη)
Το 1930-31 έκανε στροφή στις επαγγελματικές και εκπαιδευτικές του ανησυχίες. Άφησε την τυπογραφία και δημοσιογραφία και φοίτησε στην Υγειονομική Σχολή Αθηνών, με εξειδίκευση στη δημόσια υγεία. Τα έτη μάλιστα 1931-32 εργάστηκε ως υγειονομικός επόπτης στη Θράκη σε μια περίοδο έξαρσης της ελονοσίας στην περιοχή.
Ωστόσο φαίνεται ότι η αγάπη του για τον χώρο της δημοσιογραφίας και της πατρίδας του δεν του επέτρεψε να είναι για πολύ μακριά της. Έτσι, το 1932 επέστρεψε στην Αλεξανδρούπολη και ίδρυσε τη δική του πια εφημερίδα «Ο Κήρυξ της Θράκης», μια από τις σημαντικότερες εκδοτικές πρωτοβουλίες της περιόδου στην Αλεξανδρούπολη. Η εφημερίδα ήταν εβδομαδιαία, κυκλοφόρησε με επιτυχία έως το 1935, προσφέροντας ενημέρωση με εγκυρότητα και ήθος και αποτέλεσε σταθμό στην επαγγελματική πορεία του Κωνσταντίνου.
Το 1935, ο Κωνσταντίνος αποδείχτηκε οραματιστής και καινοτόμος, αφού μαζί με τον αδερφό του Σταύρο πρωτοπόρησαν, ίδρυσαν και λειτούργησαν το πρώτο ηλεκτροκίνητο καλλιτεχνικό τυπογραφείο στην Αλεξανδρούπολη – ένα τεχνολογικό άλμα για τα δεδομένα της εποχής. Δυστυχώς, το τυπογραφείο λεηλατήθηκε από τις βουλγαρικές δυνάμεις κατά τη διάρκεια της Κατοχής το 1941.
Αλλάζοντας τα μηχανήματα του τυπογραφείου ανανέωσε και τις εκδοτικές του προσπάθειες: Σταμάτησε τη λειτουργία της εφημερίδας «Ο Κήρυξ της Θράκης» και ξεκίνησετο 1936 με την εβδομαδιαία εφημερίδα «Σημαία της Υπαίθρου», η οποία όμως αποδείχθηκε βραχύβια. Την περίοδο 1938–1940, σε συνεργασία με τον αδελφό του Σταύρο και υπό τη διεύθυνση του Κωνσταντίνου Καρυωτάκη, άρχισε να εκδίδει τα «Θρακικά Νέα».
Πόλεμος, Αντίσταση, Φυλακίσεις – Ο Κωνσταντίνος Φανφάνης σε ταραγμένους καιρούς
Τον Οκτώβριο του 1940 άρχισε ο Ελληνοϊταλικός Πόλεμος και ο Κωνσταντίνος Φανφάνης επιστρατεύτηκε. Χάρη στις δημοσιογραφικές του ικανότητες, τη γνώση της τουρκικής γλώσσας και οθωμανικής γραφής, αλλά και συνολικά τη γνώση της Θράκης από πολλές πλευρές, ανέλαβε υπεύθυνος του γραφείου λογοκρισίας στο Αλβανικό μέτωπο, υπηρετώντας δίπλα στο 29ο Σύνταγμα, το οποίο συγκροτούνταν από στρατιώτες της περιοχής Ροδόπης.
Κατά την Κατοχή, ο Κωνσταντίνος, λόγω των δυσμενών πολιτικών συνθηκών και της φίμωσης του Τύπου αναγκάστηκε να στραφεί στην εκπαίδευση. Διορίστηκε δάσκαλος στο σχολείο της Στέρνας καιτης Άνω Οινόης Ορεστιάδας, ενώ μετά την απελευθέρωση εργάστηκε και στα Δίκελλα της Αλεξανδρούπολης.
Ενόσω ζούσε ως δάσκαλος στην περιοχή της Νέας Ορεστιάδας, η συμμετοχή του στην Εθνική Αντίσταση τον κατέστησε στόχο των Γερμανών. Φυλακίστηκε τρειςφορές στο Διδυμότειχο με την κατηγορία ότι τάχα ήταν εβραίος. Αλλά και κατά την περίοδο της εμφύλιας διαμάχης που ακολούθησε έγινε στόχος συκοφαντιών, με αποτέλεσμα να εξοριστεί το 1947 στη Σαμοθράκη, πληρώνοντας βαρύ τίμημα για τις πατριωτικές του πεποιθήσεις και τη δράση του υπέρ της δημοκρατικής ανασυγκρότησης της Θράκης.
Στο μεταξύ το 1941, εν μέσω της γερμανικής Κατοχής, παντρεύτηκε τη Μαρία (Μαρίκα) Χαρνίδου, καταγόμενη από το Καραγάτς. Απέκτησαν δύο κόρες: τη Χρύσα σύζυγο Ιωάννη Στούρακαι την Τζούλια σύζυγο Μπαλάση (Σάκη) Μαλακόζη, η οποία αργότερα συνέχισε την εκδοτική πορεία της οικογένειας.
Μεταπολεμική Αναγέννηση – Ο «Κήρυξ της Θράκης» και η παρακαταθήκη του
Στις 5 Ιουνίου 1950, μετά τα δύσκολα χρόνια της εξορίας και των διώξεων, ο Κωνσταντίνος Φανφάνης επέστρεψε στον δημοσιογραφικό χώρο, επανεκδίδοντας την ιστορική εφημερίδα «Ο Κήρυξ της Θράκης», η οποία έκτοτε κυκλοφόρησε αδιάλειπτα μέχρι το 1970. Η εφημερίδα διακρινόταν για τη μετριοπάθεια, την υπευθυνότητα και τη σταθερή πατριωτική της γραμμή, στοιχεία που της εξασφάλισαν την εκτίμηση του αναγνωστικού κοινού και των πολιτικών αρχών.
Η αξία του έργου του αναγνωρίστηκε και θεσμικά. Ο ίδιος, παράλληλα με την εργασία του στο τυπογραφείο διορίστηκε στη Νομαρχία Έβρου ως επίσημος διερμηνέας της τουρκικής και της οθωμανικής γλώσσας, γεγονός που τον κατέστησε πολύτιμο σύνδεσμο ανάμεσα στο ελληνικό κράτος και τη μουσουλμανική μειονότητα της Θράκης. Καθώς ήταν γνώστης και της γαλλικής γλώσσας, μπορούσε να ανταποκριθεί σε σύνθετες μεταφραστικές και πολιτισμικές απαιτήσεις.
Το 1970 συνταξιοδοτήθηκε και αποσύρθηκε από την τυπογραφία και τη δημοσιογραφία. Όμως ο Κήρυξ συνέχισε να ενημερώνει το κοινό της Αλεξανδρούπολης, αφού την έκδοση της εφημερίδας ανέλαβε η κόρη του Τζούλια Φανφάνη-Μαλακόζη, συνεχίζοντας την οικογενειακή παράδοση. Το 1975 ο Κωνσταντίνος εγκαταστάθηκε στην Αθήνα, για να αναλάβει τη θέση μεταφραστή της τουρκικής γλώσσας στο Υπουργείο Τύπου, στο μεταφραστικό τμήμα Τουρκικής και Οθωμανικής.
Το 1981, επέστρεψε στην Αλεξανδρούπολη με σοβαρά προβλήματα όρασης και γενικά κλονισμένη υγεία. Απεβίωσε στις 5 Δεκεμβρίου του ίδιου έτους, αφήνοντας πίσω του ένα πολυσήμαντο έργο και μια βαριά κληρονομιά στο πεδίο της περιφερειακής δημοσιογραφίας.
Όσο βρισκόταν στην Αθήνα μόνη του συντροφιά τα απογεύματα ήταν η κιθάρα του, με την οποία έπαιζε την αγαπημένη του Σερενάτα του Ενρίκο Τοζέλι.
Τιμητικές διακρίσεις και υστεροφημία
Ο Κωνσταντίνος Φανφάνης τιμήθηκε μετά θάνατον το 1995 στο 4ο Πανελλήνιο Δημοσιογραφικό Συνέδριο στη Σαμοθράκη για τη συνολική του προσφορά στον Τύπο και την τυπογραφία. Την ίδια χρονιά, η Πανελλήνια Ομοσπονδία Εφέδρων Αξιωματικών του απένειμε διάκριση για τη συνεισφορά του στην ελληνικότητα της Θράκης και την πατριωτική του δράση.
Υπήρξε, επίσης, από τα ιδρυτικά μέλη της επιτροπής που συνέβαλε στη συγκρότηση του Ταμείου Ασφάλισης Επαρχιακών Δημοσιογράφων (ΤΑΙΣΥΤ), δείχνοντας το ενδιαφέρον του για τη θεσμική ενίσχυση των συναδέλφων του στην περιφέρεια.
Το όνομά του, όπως και του αδερφού του, Σταύρου, και των παιδιών τους Τζούλιας και Αλέξανδρου, συμπεριλήφθηκε στον επετειακό τόμο της Ένωσης Συντακτών Μακεδονίας Θράκης με τη συμπλήρωση 100 χρόνων Τύπου -από το 1923 ως το 2023.
Η μνήμη του μέσα από τα μάτια των άλλων
Ο δημοσιογράφος Στράτος Τσιρταβής στο αφιέρωμά του στον Κωνσταντίνο τον χαρακτήρισε λεβέντη με τσαγανό για τη δημοσιογραφία και τη δημιουργία. Θαύμαζε το οργανωτικό πνεύμα και το πάθος του Κωνσταντίνου Φανφάνη για τις τυπογραφικές εργασίες και τις προσπάθειές του για προσφορά στην αναπτυσσόμενη τότε Αλεξανδρούπολη με την ενημέρωση, την κριτική και τις προτάσεις του. Αποκάλυψε δε ότι ξεκίνησε την καριέρα του από τον «Κήρυκα της Θράκης».
Ο ανιψιός του Κωνσταντίνου, Αλέξανδρος Φανφάνης (υιός του Σταύρου), ο οποίος εξέδιδε μέχρι το 2007 την εφημερίδα «Ο Χρόνος» στην Κομοτηνή, θυμάται τον θείο του ως πρωτοπόρο του Τύπου και της Δημοσιογραφίας στην Αλεξανδρούπολη. Τον εντυπωσίαζε η ικανότητά του να κάνει στοιχειοθεσία χωρίς να έχει καν το κείμενο μπροστά του, να γράφει τα κείμενα χωρίς βοήθεια, να συγκεντρώνει με μαεστρία και ταχύτητα τα γραμματάκια μετά τη χρήση τους στο τύπωμα και να τα διαλύει μέσα στα κουτάκια τους.
Ο Ανέστης Νικολαΐδης, στοιχειοθέτης στην εφημερίδα «Τύπος της Θράκης» στην Αλεξανδρούπολη εκτός των άλλων εντυπωσιάστηκε από τον μειλίχιο, γλυκύτατο, χαμηλών τόνων συμβουλευτικό τρόπο συμπεριφοράς του, από την αγάπη του για τους νέους και την προθυμία να τους βοηθήσει σε κάθε προσπάθειά τους, αλλά και από την ευταξία του τυπογραφείου του, το οποίο χαρακτήρισε ως φαρμακείο για την τάξη και καθαριότητά του. Θεωρεί τέλος τον εαυτό του ευτυχή που γνώρισε τον Κωνσταντίνο Φανφάνη, έναν άλλου επιπέδου επαγγελματία, οικογενειάρχη και ενεργό πολίτη, και την Αλεξανδρούπολη τυχερή από την παρουσία και την επαγγελματική δραστηριότητά του.
Ο συγγραφέας Γιάννης Ξανθούλης, που τον γνώρισε προσωπικά, γράφει στο περιοδικό Ενδοχώρα: «Ο αείμνηστος κύριος Φανφάνης, πρωτίστως ήταν ο πατέρας της συμμαθήτριάς μου Τζούλιας… είχε χαρτοπωλείο απέναντι ακριβώς από το σχολείο μας… (όμως) η δουλειά του, το μεράκι του βρισκόταν σ’ ένα βάθος σκοτεινό και μυστηριώδες, όπου μηχανές, αντιμόνιο και άλλα χημικά απογείωναν το κέφι του… Στα σκοτάδια, λοιπόν, του καταστήματός του ετιμάτο ο Γουτεμβέργιος… Εκεί μέσα ο πατέρας της Τζούλιας υπηρετούσε τον κόσμο της πληροφόρησης δισυπόστατος και πάντα κολυμπώντας στην πιο ιδεατή θάλασσα από μελάνια. Από τη μια με χαρτικά κι από την άλλη με το κύρος ενός σοφού αλχημιστή, φορώντας τα επιβλητικά μαύρα καμποτένια μανίκια -προστατευτικά για τις μουντζούρες- πάνω από το πουκάμισο, αξεσουάρ απαραίτητο της ιερουργίας του… έτσι ακριβώς τον θυμάμαι».
Επίλογος
Η επαγγελματική πορεία του Κωνσταντίνου Φανφάνη στον χώρο της ενημέρωσης γενικά αποτελεί τεκμήριο της δημοσιογραφικής και τυπογραφικής ιστορίας της Θράκης. Ο ίδιος και η οικογένειά του ακολούθησαν με αφοσίωση και συναίσθηση της ευθύνης τον δρόμο της πλήρους και αληθούς ενημέρωσης των ανθρώπων της Θράκης.
Η δημοσιογραφική δράση της οικογένειας Φανφάνη δεν σταμάτησε με εκείνον. Συνεχίστηκε στην Αλεξανδρούπολη με την κόρη του Τζούλια (από το 1970 ως το 1975) και στην Κομοτηνή συνεχίζεται μέχρι σήμερα με τους «εγγονούς» του, Σταύρο και Αθανάσιο Φανφάνη του Αλεξάνδρου, μέσα από την καθημερινή εφημερίδα «Ο Χρόνος».
Ο Κωνσταντίνος Φανφάνης και ο αδερφός του Σταύρος ήταν σώφρονες δημοσιογράφοι, άριστοι τυπογράφοι, εκδότες τοπικών εφημερίδων, φιλοπάτριδες και φιλοπόλιδες. Οι δύσκολες εποχές, στις οποίες έζησαν, δεν έκαμψαν το ηθικό ούτε έσβησαν τη δίψα τους για δημιουργία και ζωή. Ίσα ίσα φέρνοντας ως πρόσφυγες από την Αδριανούπολη την τεχνογνωσία της Τυπογραφίας από το εκεί Παράρτημα του Εθνικού Τυπογραφείου Θράκης τη μεταλαμπάδευσαν στις νέες πατρίδες τους, την Αλεξανδρούπολη και την Κομοτηνή. Σε σκοτεινές εποχές για τον ελληνισμό, κράτησαν αναμμένο το λυχνάρι της ενημέρωσης και της δημιουργίας στις μικρές τοπικές κοινωνίες της Αλεξανδρούπολης και της Κομοτηνής. Πρωτοπόροι στον χώρο των εκδόσεων τόλμησαν βήματα που στέφθηκαν με επιτυχία διαγράφοντας εντέλει μία πορεία εμβληματική στην ιστορία του επαρχιακού τύπου.
Ο Κωνσταντίνος Φανφάνης υπήρξε μια πολύπλευρη προσωπικότητα που άφησε έντονο το αποτύπωμα στην πνευματική ζωή της Αλεξανδρούπολης για 40 και πλέον χρόνια. Ως άριστος γνώστης της τυπογραφικής τέχνης, μεταφραστής της παλαιοθωμανικής, εκδότης, διανοητής και δάσκαλος, υπηρέτησε με πάθος τη γνώση και την ενημέρωση. Με την ηθική και πρακτική στήριξη του μεγαλύτερου αδελφού του Σταύρου, ο οποίος του άνοιξε δρόμους, ο Κωνσταντίνος Φανφάνης κατάφερε να ξεπεράσει δύσκολες στιγμές και να δημιουργήσει μια υποδειγματική οικογένεια, υπηρετώντας με συνέπεια τις αξίες του πνεύματος και του δημόσιου λόγου.
* Η κόρη του Κωνσταντίνου Φανφάνη, Τζούλια, έλαβε τιμητικό βραβείο στο συνέδριο «Alexandroupolis Encomium», από τον Δήμαρχο Αλεξανδρούπολης, Γιάννη Ζαμπούκη, για την συνολική προσφορά του πατέρα της στην κοινωνία της Αλεξανδρούπολης.
