Ψάχνεις να το βρεις σ΄αυτήν την πλάση
αλλά δυστυχώς δε θα σου φτάσει
να σε κάνει να αισθανθείς χαρά,
ηρεμία, γαλήνη, παρηγοριά.
Μέσα σε όλα που μας έχουνε βρει
αυτό ήταν μοιραίο να χαθεί.
Να μην αφήνει κανένα περιθώριο
και να σε έχει έκπτωτο, παραμεθόριο.
Γέλιο που με δυσκολία βγαίνει
από στήθη που η ευτυχία είναι πνιγμένη.
Γέλιο που το αναζητάς
στον κόσμο της απονιάς.
Τα απλά είναι και τα πιο ωραία
που σηκώνουν της χαράς την κεραία
ώστε να νιώθεις ολοκληρωμένος
και όχι από άσχημες συνθήκες αποκαμωμένος.
Το γέλιο που σαν ήλιο το ζητάς
από ένα αστείο λόγο που το ρουφάς
να έρθει στα διψασμένα σου χείλη
και να το συναντήσεις σαν ένα όμορφο δείλι.
Το γέλιο που είναι το γιατρικό
που είναι υγιεινό και θαυματουργό
να ανοίξουν τα πνευμόνια
και να κελαηδούν γλυκά τα αηδόνια.
Κάντε το συνάνθρωπό σας να γελά
και όχι να διψά για ανθρωπιά.
Να θέλει να ζήσει σ΄αυτήν τη ζωή
έχοντας από ωραία γεγονότα απορροφηθεί.
Χαρίστε γέλιο στις παιδικές ψυχές
που μόλις ξεκίνησαν στις κοινωνικές γραμμές
ώστε να αισθανθούν μόνο χρώμα και ομορφιά
σ΄αυτήν την πλάση που ωχριά.
Το γέλιο δεν είναι ακριβό
αλλά είναι το καλύτερο ηρεμιστικό.
Δείχνει άνθρωπο με καλοσύνη
αυτόν που προσπαθεί να το δίνει.
Σταυρίδης, Ηλιόπουλος, Χατζηχρήστος,
όλοι σου πρόσφεραν ατελείωτο οίστρος.
Βέγγος, Κωνσταντάρας, Βουτσάς
ατέλειωτοι,αθάνατοι, δεν τους ξεχνάς.
Συμπέρασμα: Να γελάς, όσο μπορείς να γελάς
τις πίκρες και τα βάσανα να αψηφάς
γιατί μία είναι η ζωή
και με το γέλιο πλουτίζει αυτή.
Τάνια Στεφάνου – Τσαβδάρη
