Κορίτσια και αγόρια μιας άλλης εποχής
παππούδες και γιαγιάδες της σημερινής
έχουνε γράψει ιστορία
σε μια μεγάλη πορεία.
Πορεία με σχολεία και σπουδές
πέρασαν τη ζωή με πολλές αλλαγές
και έφτασαν ως εδώ κρατώντας γερά
αφού πέρασαν μονοπάτια και βουνά.
Σπούδασαν, ερωτεύτηκαν,
αγάπησαν και παντρεύτηκαν.
Έκαναν οικογένεια και παιδιά
και τα μεγάλωσαν με πολύ φροντίδα αυτά.
Έφτασαν να τα δουν νύφες και γαμπρούς.
Απέκτησαν εγγόνια σωστούς θησαυρούς,
που συνεχίζουν την παράδοση της οικογένειας
έχοντας γι’ αυτά πάντα πολλά στοιχεία έγνοιας.
Τώρα πήραν μια απόφαση σωστή
να ξαναζωντανέψουν την ψυχή
να καταλάβουν και να αισθανθούνε
πως τα χρόνια γρήγορα περνούνε.
Θυμούνται αυτά που έζησαν τα χρόνια τα μαθητικά.
Πόσο αγαθά παιδιά ήταν και γνωστικά.
Πώς τους ένοιαζε πάντα τι θα πουν οι άλλοι
χωρίς να κάνουν στα αισθήματα σπατάλη.
Ήταν δύσκολα και συντηρητικά χρόνια
στα λόγια, στα ρούχα με φρένο στις ζωής τους τα τιμόνια.
Μα καταφέρανε και φτάσανε
άλλοτε κλάψανε και άλλοτε γελάσανε.
Τι πιο όμορφο κάνοντας αναδρομή
να λες εγώ είμαι αυτός ή αυτή
που έφτασα γενναία ως εδώ
έχοντας το Θεό για οδηγό.
Έχε, Θεέ μου, γερούς
όλους τους ανθρώπους αυτούς
να ζουν, να καμαρώνουν τους απογόνους τους
που θα βρίσκουν σωστά τους δρόμους τους.
Έτσι να ολοκληρώνουν τον κύκλο τους
μέσα στης επιτυχίας τον κήπο τους
να νιώθουν πάντα ευτυχισμένοι
και μέσα σε όλα διαθλασμένοι.
Τάνια Στεφάνου – Τσαβδάρη
