Πολλές φορές, όταν ανακαλύπτουνε, κάτι οι αρχαιολόγοι,
Κάτι, που έχει αξία και σήμερα. Τότε αρχίζουνε χαρές και κάποιοι λόγοι.
Λόγοι ανέξοδοι, πανηγυρικοί, επειδή τάχα οι αρχαίοι,
ανακαλύψανε κάτι χρήσιμο, γι αυτό κι ήταν ωραίοι!
Πράγματι και πολλές φορές, βρέθηκαν έργα πολλά,
έργα αξιοθαύμαστα, και πάρα πολύ καλά.
Που όμως η μοίρα η σκληρή, μα και το πεπρωμένο,
πολλές φορές, κάποιο από τα έργα αυτά, μένει λησμονημένο.
Είτε, γιατί παραποιήθηκε, από ανθρώπους αδαείς,
είτε, γιατί δεν αναδείχτηκε, από κάποιους …ψοφοδεείς.
Μπορεί και κάποιο γεγονός, κάποια θεομηνία,
να ήταν ο λόγος, που καταστράφηκαν, έργα που ‘χαν αξία.
Αλλά, συχνό φαινόμενο, που εξήγηση δεν έχει,
είναι γιατί ο άνθρωπος, ο ίδιος, τα έργα του καταστρέφει!
Κάνει πολέμους, κι όπου μπορεί, ομοίους του ρημάζει,
κι ό,τι έχουν πιο πολύτιμο, με βία το … «σπαράζει»*!
Μ’ αυτόν τον τρόπο χάνονται, έργα πολύ μεγάλα,
και μετέπειτα οι ανασκαφείς, τα ψάχνουν μαζί με άλλα.
Δεν είναι σχήμα οξύμωρο, που καμιά λογική δεν έχει,
να καταστρέφει ο άνθρωπος, άλλος ό,τι κατέχει;
Η Θεομηνία και η φυσική καταστροφή, γνωστό δεν αποφεύγεται.
Αντίθετα του ανθρώπου η αποκοτιά, γιατί πρέπει να έρχεται;
Γιατί, να μένει στο απυρόβλητο, ο κάθε παλαβός,
που σπέρνει την καταστροφή, κι αυτός να μένει … ορθός;
Θα πρέπει να λογοδοτούν, σκληρά να τιμωρούνται,
όσοι καλλιτεχνήματα χαλούν, και αισχρά να λοιδορούνται.
Γιατί είναι κρίμα κι άδικο, να πάει χαμένος ο κόπος,
κάποιων που έφτιαξαν αριστουργήματα, για να ομορφαίνει ο τόπος!
Αθ. Παπατριανταφύλλου
* σπαράζει = κάνει κομμάτια, σπαράγματα.
