Κάποιος οραματίζεται και μάλιστα συχνά,
πως οι παλιοί καιροί, οι «αλλιώτικοι» θα έρθουνε ξανά.
Θα πνέει άνεμος δροσερός, θα πνέει απ’ άκρη σ’ άκρη,
από την «Αδριατική ως τη Σινική», θα λείψει κάθε… δάκρυ.
Και λέει. «Όλοι μαζί, αν είμαστε τούρκοι, κούρδοι, αραπιά,
μπορούμε να στεριώσουμε, έναν νέο κόσμο πια»!
Αυτά είπε σε επίσημη, σύναξη ο Ριζουνταίος,
περιχαρής και ιταμός, ο ανατολίτης αρουραίος.
Αυτός, που δεν σεβάστηκε, τη γνώμη του λαού του,
κι έβαλε στις φυλακές πολλούς, από τους εκλεκτούς του.
Αυτός που καθημερινά, τον κόσμο ανακατεύει,
καιρός είναι κάποιοι να ιδούν, ποιος είναι, τι γυρεύει.
Και να του κόψουν τα φτερά, που νομίζει πως έχει.
Για να φανεί πως ο άμοιρος, στα δύσκολα δεν αντέχει.
Και ας σκεφτεί πως ο Θεός, «ον βούλεται απωλέσαι,
μωραίνει» εντέλλεται και λέει. Τώρα, απ’ τα ψηλά που είσαι, πέσε!
Και θα ‘ναι η πτώση σου τραγική, για σένα και για ‘κείνους.
Όσοι σε εμπιστευτήκανε. Ναι, όλους τους κρετίνους!
Ο Ριμαδόρος
