
Κάποτε οι ισχυροί βρίσκανε μία δικαιολογία
και πόλεμο αρχίζανε, χωρίς δεύτερη αιτία.
τους Λαούς κατακτούσανε, και τις χώρες τους συνήθως,
με κανόνια και με όπλα, δίχως λύπηση και ήθος.
Σπέρνανε το θανατικό, τη μιζέρια, τη φτώχια.
Λήστευαν περιουσίες, μοναστήρια και … μετόχια.
Και η βία, που επιβάλανε, στην κατακτημένη χώρα,
έφερνε τόσα κακά, που δεν φέρνει ούτε η … ώρα.
Τώρα, αλλάξανε τα χρόνια και με «όπλα» ειρηνικά
κατακτούν τις μικρές χώρες, μόνον … οικονομικά.
Τις βουλιάζουνε στα χρέη, με ρουσφέτια, δανεικά,
με άνομες δοσοληψίες και τερτίπια … «παστρικά».
Με όλα αυτά τα δεδομένα, τώρα με υπολογιστές(!),
οι μεγάλοι όλου του κόσμου, φέρονται ωσεί … ληστές.
Κι όλες τις οικονομίες, όλων των μικρών λαών,
τις «τακτοποιούνε», όπου θέλουν, απ’ την τάξη των… φτωχών.
Απειλούν και φοβερίζουν, με τεράστια, δαμόκλειο σπάθη,
«κούρεμα» μισθών και φτώχια, κι όλων των λογιών τα πάθη(!)
Αν, στις άνομες ορέξεις φρόνιμα δεν υποκύψουν,
τους λαούς που ’χουνε χρέη, σα λεμόνια θα τους στύψουν!
Ω! Ευρώπη, των μεγάλων, ω Ευρώπη των λαών
Πού ‘ναι η αλληλεγγύη; Κι η συμπάθεια των φτωχών;
Γιατί όλοι υπακούτε στον πανούργο Μαμωνά;
Πότε θα ενστερνιστείτε τον ανθρωπισμό ξανά;
Αθ. Παπατριανταφύλλου