- Του Βασίλειου Ναζλή
Μετά την επικράτηση των μπολσεβίκων στην Ρωσία και την επιβληθείσα κομμουνιστική κυριαρχία, τα όμορα σλαβικά κράτη… “καταβροχθίστηκαν” και ενσωματώθηκαν στον σοσιαλιστικό νέο παράδεισο.
Η Μέκκα του κομμουνισμού, η νέα πατρίδα των ιδεών, άρχισε τον μετασχηματισμό των εθνικών οντοτήτων σε μία νέα οντότητα, σε μια πατρίδα αυτή την ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΗ.
Ο μετασχηματισμός αυτός δεν ήταν ρόδινος, αλλά περιείχε, δάκρυα, αίμα, πόνο και όλεθρο προς σε όλους τους “αντιφρονούντες”, που δεν συμμετείχαν …ενεργά στο νέο πείραμα της επιβολής του κόκκινου ολοκληρωτισμού.
Μετά την ήττα του παλιού τσαρικού καθεστώτος, πολλές από τις ιδέες του, σε μία νέα ιδεολογική ανάμειξη, ενσωματώθηκαν ως σύστημα στον νικηφόρο μπολσεβικισμό.
Ο “πατερούλης” Ιωσήφ, ο Στάλιν (σιδερένιος), επέβαλε την δικτακτορία του προλεταριάτου δια πυρός και σιδήρου.
Οι εκκαθαρίσεις του 1936, είχαν μαζικότητα και… αποτελεσματικότητα.
Από τότε πολλές αναλύσεις έγιναν στο τι οδήγησε στις φρικτές εκείνες εκκαθαρίσεις του Στάλιν.
Πολλοί έλεγαν και έγραψαν ότι η αποτυχία του στην οικονομική πολιτική που επιβλήθηκε βίαια, τον ανάγκασε να στραφεί εναντίον των άμεσων συνεργατών του και εκτελεστών της., δηλαδή στους παλιούς και δοκιμασμένους στον αγώνα για την κατάκτηση της εξουσίας συντρόφους του.
Έχει όμως αυτό αληθή βάση, ώστε να τους χρησιμοποιήσει ως εξιλαστήρια θύματα και αποδιοπομπαίους τράγους της γενικής ανομίας;
Θα έλεγα ελάχιστη!!
Η σκέψη που τον βασάνιζε πάντα ήταν η εξόντωση όλων των πιθανών αντιπάλων του στην προσωπική του εξουσία, που θα μπορούσαν, άμεσα ή εν καιρώ, να κυβερνήσουν ή να δημιουργήσουν άλλες κυβερνήσεις στην αχανή κομμουνιστική αυτοκρατορία.
Όλα αυτά στον κομμουνιστικό του εγκέφαλο, αποτελούσαν την αντεπανάσταση, που ως κίνδυνος γνώριζε ότι ήταν υπαρκτός πάντα.
Για την επιτυχία αυτού του σκεπτικού, ήταν απαραίτητο να ανακαλυφτεί κάθε πιθανός πυρήνας και σπίθα έκρηξης, που θα μπορούσε να πραγματώσει μελλοντικές δράσεις και εξ αυτού η αντίδρασή του.
Περίφημες είναι οι δίκες των εν δυνάμει αντεπαναστατών για την διεκδίκηση του κομμουνιστικού θρόνου.
Ενώ ήδη είχε πετύχει εν πολλοίς την εξόντωση των πιθανών αντιπάλων του και επέβαλλε στην απόλυτη μονοκρατορία του, με ανύπαρκτες αντίπαλες φωνές, άρχισε τις δίκες.
Αυτό προκάλεσε μία γενική αναστάτωση σε ολόκληρο τον κομμουνιστικό και κρατικό μηχανισμό, με κίνδυνο να συσπειρώσει τα όποια μέλη.
Ο κίνδυνος αυτός δεν ήταν εσωτερικός, αλλά κυρίως εξωτερικός, γιατί πίστευε ότι οι της διασποράς κομμουνιστές θα αντιδρούσαν.
Οι μεγάλες δίκες της περιόδου εκείνης, του ΖΗΝΟΒΙΕΦ και ΚΑΜΕΝΕΦ, έγιναν μετά την εισβολή του χιτλερικού στρατού στην Ρηνανία και οι τελευταίες, αυτές του ΜΠΟΥΧΑΡΙΝ και του ΡΥΚΩΦ, τελείωσαν με την εισβολή του Χίτλερ στην Αυστρία, οπότε ο γερμανικός ιμπεριαλισμός άρχισε να εμφανίζει την δύναμη επιβολής και κατάκτησης.
Ο Στάλιν, χωρίς αυταπάτες, πίστευε ότι για να αποφύγει τον όλεθρό του, έπρεπε ή να πολεμήσει με τον στρατό του Χίτλερ ή να συνάψει σύμφωνο φιλίας και μη επιθέσεως, πράγμα αδύνατο την εποχή εκείνη.
Η πολιτική ηρεμίας της Δύσης, στην αναβίωση και εξαγωγή του γερμανικού μιλιταρισμού, τον ανησύχησε και πίστεψε ότι τον προετοιμάζουν προς την Σοβιετική Ενωση.
Η σκέψη ήταν στην κρίση και την ένταση ενός πιθανού τέτοιου πολέμου, οι όποιοι ηγέτες της αντιπολίτευσης υπήρχαν, θα στρεφόταν εναντίον του για τον τρόπο του πολέμου και πριν απ’ αυτόν να διαπραγματευτούν με τον Χίτλερ, όπως είχε γράψει ο ΤΡΟΤΣΚΥ ΩΣ ΑΝΤΙΔΡΑΣΗ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΟΥ ΠΡΩΗΝ ΣΥΝΤΡΟΦΟΥ ΤΟΥΣ ΣΤΑΛΙΝ.
Οι κατηγορίες εναντίον τους ήταν απόλυτα ψευδείς και στηριζόταν σε μία διαστρεβλωμένη “ψυχολογική αλήθεια”, ότι εκ των προτέρων υπάρχει η παραδοχή, πιθανόν μελλοντικών εξελίξεων.
Η καταδίκη και η εκτέλεση τους ως αντιπάλους του Στάλιν ή ως συνωμότες, που ενεργούσαν για την ανατροπή του, μεγάλο μέρος της κοινής γνώμης θα την θεωρούσαν ηρωϊκή πράξη και θα τους κατέτασσαν στην χορεία των εθνικών μαρτύρων.
Αν πεθαίναν ως προδότες, ως δράστες εγκλημάτων φρίκης, ως επικεφαλής και καθοδηγητές μιας πέμπτης φάλαγγας, θα είχαν την γενική κατακραυγή και απαξία.
Τώρα το ψυχολογικό ζητούμενο είναι αν ο Στάλιν ως αρχομανής ή ακόμη και ως σαδιστής, προέβη και σχεδίασε την όλη δράση ή πίστευε ότι με αυτό τον τρόπο εξυπηρετούσε τα συμφέροντα της κομμουνιστικής επανάστασης και ότι αυτός ως απόλυτος κυρίαρχος, έπρεπε να καθορίζει σωστά τα συμφέροντα της.
Ο Λένιν σε ένα από τους τελευταίους λόγους του, έλεγε ότι συχνά στην ιστορία, λαοί που ηττήθηκαν, αλλά είχαν ανώτερο πολιτισμό, τον επέβαλλαν στις κατακτητικές μάζες και το ίδιο μπορούσε να συμβεί κατά τον αγώνα μεταξύ των κοινωνικών τάξεων.
Οι μπολσεβίκοι νίκησαν, τους γαιοκτήμονες, τους καπιταλιστές και την τσαρική γραφειοκρατία. Ο πολιτισμός τους δηλ. των ηττημένων τάξεων, βρίσκεται σε χαμηλότατο επίπεδο και είναι ανάξιος λόγου, εντούτοις, είναι ανώτερος από τον δικό μας από τον πολιτισμό των υπεύθυνων κομμουνιστών ηγετών μας.
Ο Λένιν δεν πρόφτασε να δει παρά μόνο την αρχή της εξέλιξης με την Ρωσία που ηττήθηκε, επιβλήθηκε με τα συστήματα και της μεθόδους της, στον μπολσεβικισμό που νίκησε.
Το τσαρικό σύστημα εκδικήθηκε σκληρά την “νέα” γενιά που προσπάθησαν να δημιουργήσουν και να επιβάλουν και αγωνίστηκε να απαλλαγεί από την επιρροή του.
Η εξέλιξη αυτή ήταν ορατή κατά την διάρκεια της λεγόμενης Δεύτερης Επανάστασης.
Ο Στάλιν, ο σφοδρός πολέμιος του συστήματος αυτού, ήταν η απόλυτη προσωποποίηση της παραδοξότητας αυτής, που του επεφύλαξε η ρωσική ιστορία.
Αυτός κατέχει τα πρωτεία του “υπεύθυνου κομμουνιστή ηγέτη” που ο “πολιτισμός” του είναι κατώτερος από τον πολιτισμό των παλιών ηγετών της Ρωσίας και κατά ακολουθία, ασυναίσθητα ενσωματώνει τις σκέψεις και δράσεις του, στις μεθόδους των προκατόχων του.
Αυτό, ως ενσωματωμένη πλέον εξέλιξη στην πολιτική φυσιογνωμία του Στάλιν με τις επιβληθείσες μεταβολές και δράσεις… που παραπέμπουν σε τσαρικές πρακτικές με την επικάλυψη επικείμενου κινδύνου αλλοίωσης των επαναστατικών επιταγών.
Η Επανάσταση είχε διακηρύξει ότι η ΕΜΠΙΣΤΟΣΥΝΗ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΛΑΟ, δηλ. ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΗ ΤΑΞΗ, ΗΤΑΝ Η ΒΑΣΙΚΗ ΤΗΣ ΑΡΧΗ ΚΑΙ ΟΤΙ Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΕΞΑΠΑΤΗΣΗ ΕΙΝΑΙ ΟΡΓΑΝΟ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΚΑΤΑΠΙΕΣΗΣ, ήταν φυσικό η αναβίωση του παρελθόντος να προκαλέσει αληθινή πνευματική κρίση, που κατέληξε να μεταμορφώσει τον κομμουνισμό.
Η σύγκρουση αυτή δεν ήταν ατομικό χαρακτηριστικό της ρωσικής επανάστασης, αλλά εμφανίζεται σε κάθε επαναστατικό κίνημα.
Στις μέρες μας μετά την κατάρρευση του υπαρκτού σοσιαλισμού, του… κομμουνισμού, γίνεται αντιληπτό, ότι τα τότε κελεύσματα του ήταν μια ΟΥΤΟΠΙΑ ΠΟΥ ΜΑΤΩΣΕ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΠΑΓΚΟΣΜΙΩΣ ΚΑΙ ΚΑΤΑ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ!!
Ο Στάλιν, όπως ο Μέγας Ιεροεξεταστής στους “Αδελφούς Καραμαζώφ” του Ντοστογιέφσκι, παίζει τον ρόλο της εκκλησίας, που επαναστατεί εναντίον του Ευαγγελίου.
Ο Χριστιανικός κόσμος, λέει ο Μέγας Ιεροεξεταστής, δεν είναι δυνατόν να τηρήσει τα κηρύγματα του Χριστού και όταν ο Χριστός θα εμφανιστεί ξανά στη γη ο Μέγας Ιεροεξεταστής του λέει.
“Διορθώσαμε την διδασκαλία Σου και την στηρίξαμε στο ΘΑΥΜΑ το ΜΥΣΤΗΡΙΟ και την ΑΥΘΕΝΤΙΑ. Οι άνθρωποι ανακουφίστηκαν, γιατί οδηγούνται ως κοπάδι και γιατί επιτέλους απαλλάχτηκαν από το φοβερό εκείνο δώρο, το δώρο της ελευθερίας που τους είχε βασανίσει τόσο πολύ”.
Ο Στάλιν γνώριζε, ότι η παλιά γενιά των επαναστατών, αν και κουρασμένη και ταπεινωμένη, ουδέποτε θα παραδεχόταν ολόψυχα το ΘΑΥΜΑ, το ΜΥΣΤΗΡΙΟ και την ΑΥΘΕΝΤΙΑ.
*
Παρακολουθώντας την πολιτική παρουσία, δράση και συμπεριφορά του απόλυτα κυρίαρχου αφέντη και αυθέντη της μετεξέλιξης της σοβιετικής κυριαρχίας, στις μέρες μας ανατρέχω στο τσαρικό και το σοβιετικό παρελθόν με αναγωγή στο τώρα.
Ο ένοικος του Κρεμλίνου, γεννήθηκε στην Σοβιετική πατρίδα, εκπαιδεύτηκε ειδικά και εντατικά στην ιδεολογία και στα νάματα της και γιατί όχι για κάποιο ειδικότερο ρόλο και σκοπό.
Αποδεικνύεται βαθής γνώστης της ιστορίας και της εκάστοτε κρατικής ιδεολογίας, από τον καιρό την δημιουργίας του κράτους του.
Μέσα του επεξεργάστηκε ένα πλέγμα τσαρισμού, κομμουνισμού και… “δημοκρατίας” και προσπαθεί να το επιβάλλει ως κρατική λειτουργία.
Πολλά είδαν το φως της δημοσιότητας από πράξεις του !!!
“Αντιφρονούντες”, αντίπαλοι προσωπικοί, αντίπαλοι οικονομικοί, αντιπολίτευση γενικά υπέστησαν την “κρατική” του ανταπόδοση.
Πολυπράγμων στην διατήρηση της εξουσίας, με πολιτικές μεταμφιέσεις, αλλά και θρησκευτικές επινεύσεις, με αναμφισβήτητη “θρησκευτικότητα”, κινείται ανάμεσα στο ΘΑΥΜΑ το ΜΥΣΤΗΡΙΟ και την ΑΥΘΕΝΤΙΑ.
Κάθε παράφωνη λαλιά παθαίνει “λαρυγγίτιδα” και σιωπά.
Ως ιστορική αναγκαιότητα αναδημιουργούνται τα ΓΚΟΥΛΑΓΚ ως επιβαλλόμενη προστασία, ως τότε, γιατί κινδυνεύει η στηθείσα κρατική οντότητα.
Σε μία επικίνδυνη εποχή, δυστυχώς, παγκοσμίως υπάρχουν και επικίνδυνοι ηγέτες, που τα κράτη τους υφίστανται την …καταπιεστική τους δημοκρατία.
Βασίλειος Ναζλής
Υποστράτηγος ΕΛ.ΑΣ ε.α.
