Τι να συμβαίνει άραγε, όταν ξεχνάς τα θεία,
και αποφεύγεις τα όσια, τουτέστιν τη λατρεία;
Ένα τρανό παράδειγμα, υπήρξαν οι Λημνιές,
που απαξίωσαν την Αφροδίτη, και ξέχασαν τις τιμές.
Η Αφροδίτη τις τιμώρησε, να ‘χουνε κακοσμία,
να μην τις ζυγώνει άνθρωπος, ούτε για … χειραψία!
Και όπως ήταν φυσικό, λάκισαν και οι άνδρες,
και οι Λημνιάδες έμειναν, μονάχες μες στις μάνδρες.
Αλλά, δεν έμειναν σε αυτό, οι Λημνιές επιπλέον,
σκότωσαν όλα τα αρσενικά, κι έμειναν μόνες πλέον.
Μόνον η Υψιπύλη έδειξε, αισθήματα αγάπης,
κι έσωσε τον πατέρα της, γιατί, δεν ήτανε σατράπης.
Τα χρόνια περνούσαν κι ήταν πια, μόνες τους οι γυναίκες.
Κι ως φαίνεται δεν άντεχαν, να μένουν νέτες σκέτες.
Γι αυτό, και όταν πέρασαν, απ’ το νησί οι αργοναύτες,
έζησαν μέρες κολασμού, καπεταναίοι και ναύτες!
Και έγινε αυτό, γιατί ήθελαν, να ‘χουνε απογόνους,
Και στο εξής υποσχέθηκαν, δεν θα άφηναν τους άνδρες μόνους.
Κι η Υψιπύλη, η τυχερή, τα «βρήκε» με τον Ιάσονα,
τον αρχηγό και του έλεγε, τόσον καιρό πού ήσουνα;
Κι ο Ιάσονας της έσπειρε δυο γιους, τον Εύηνο και το Νεβροφόνο
να ‘χει παρέα, και στο εξής, κανέναν να μην αφήνει … μόνο!
* Λημνιάδες= γυναίκες της Λήμνου
Αθ. Παπατριανταφύλλου
