Οδεύουμε προς την προσεχή εκλογική αναμέτρηση με ορατό τον κίνδυνο μιας Αριστεράς Συσπείρωσης, με εκ δεξιών τον Ανδρουλάκη και εξ αριστερών τον Βαρουφάκη, με τον Κουτσούμπα καταλύτη των εξελίξεων
Τον περασμένο Σεπτέμβριο, από το βήμα της Διεθνούς Έκθεσης Θεσσαλονίκης, ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης είχε επισημάνει τον υπαρκτό κίνδυνο, που προκαλείται από την απλή αναλογική, την οποία ψήφισε η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, όταν ο Τσίπρας άρχισε να αντιλαμβάνεται ότι η ήττα του ήταν βέβαιη στις επόμενες εκλογές.
Ο κίνδυνος αυτός είναι «το πρώτο κόμμα να κερδίσει τις εκλογές, αλλά κυβέρνηση να σχηματιστεί από τον κ. Τσίπρα, τον κ. Ανδρουλάκη, τον κ. Βαρουφάκη και τον κ. Κουτσούμπα.»
Αυτό το ενδεχόμενο, δηλαδή ο σχηματισμός κυβέρνησης χωρίς το πρώτο κόμμα, δεν θα συνιστά απλώς «πολιτική τερατογένεση», όπως είχε χαρακτηρίσει αυτή την πιθανότητα ο Κυριάκος Μητσοτάκης.
Θα συνιστά κάτι πολύ χειρότερο: Την επιστροφή στην εξουσία μιας αποδεδειγμένα καταστροφικής αριστερός, η οποία «πισωγύρισε» την χώρα το 2015 και την φόρτωσε με τουλάχιστον 100 δίς, υποθηκεύοντας, ταυτόχρονα, την περιουσία της για 99 χρόνια, με βάση τον εφαρμοστικό νόμο 4389/2016 του τρίτου μνημονίου, που ψήφισε «γονατιστός» ο Τσίπρας.
Μιας αριστεράς, που, επιπλέον, θα θελήσει να εκδικηθεί για την απώλεια της εξουσίας το 2019, όπως, χωρίς περιστροφές, μάς απειλεί ο «αψύς Σφακιανός» Πολάκης, η «εμπροσθοφυλακή» της παραληρηματικής αγωνίας, που έχει καταλάβει τον Τσίπρα, ενώπιον της έπερχόμενης εκλογικής αναμέτρησης…
Είναι γεγονός ότι ο Κουτσούμπας κάθε άλλο παρά δείχνει έτοιμος για να συγκυβερνήσει με τον Τσίπρα, παρ’ ότι ο τελευταίος θα ήταν ενθουσιασμένος ακόμη και με μιά ψήφο ανοχής των ορθόδοξων κομμουνιστών, έναντι των νεοσταλινικών του ΣΥΡΙΖΑ.
Αλλά μπορεί κανείς να θεωρεί βέβαιη και διαχρονική την αδιαλλαξία Κουτσούμπα, όταν ο «λαός» της αριστεράς τον θέσει προ του διλήμματος: «αριστερή προοδευτική κυβέρνηση» η «κυβέρνηση της δεξιάς»;
Τί είδους εγγύηση μπορεί να συνιστά η προς ώρας απομόνωση του ΚΚΕ, όταν του δοθεί η ευκαιρία να λάβει τα υπουργεία που θα ζητήσει και τα οποία, χωρίς δυσκολίες, θα είναι διατεθειμένος να του προσφέρει ο Τσίπρας, ώστε να ανατραπεί η κανονικότητα, που, κατά την Αχτσιόγλου, «ποτέ δεν ήταν ευκαιρία για την αριστερά»;
Φυσικά για τον Βαρουφάκη δεν τίθεται θέμα. Οι δημοσκοπικές καταγραφές, που αποτυπώνουν απώλειες του ΜέΡΑ25 προς τον ΣΥΡΙΖΑ, ασφαλώς προβληματίζουν τον υπερφίαλο και αλαζονικό ηγέτη του, ο οποίος μάλλον δεν θα δυσκολευτεί να ξεχάσει ότι από τον Τσίπρα «τον χωρίζει» -όπως έχει καταγγείλει- «ένα δημοψήφισμα και ένα μνημόνιο.»
Η προοπτική να ξανακάνει άνω-κάτω την Ευρώπη και να περισώσει την προσωπική και κομματική του ύπαρξη είναι βέβαιο ότι δεν θα τον εμποδίσει -κάθε άλλο!- να «ξαναλατρέψει» τον Τσίπρα…
Μένει ο Ανδρουλάκης και το ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ. Η άποψη του πρώην Προέδρου του ΠΑΣΟΚ, Ευάγγελου Βενιζέλου, σε πρόσφατη συνέντευξή του στην εφημερίδα «Μακεδονία» ότι: «Το δημοκρατικά έντιμο και λογικό είναι η πίεση για υπεύθυνη στάση να στρέφεται πρωτίστως στα δύο μεγαλύτερα κόμματα και μετά στο ΠΑΣΟΚ», δεν απαλλάσσει τον Ανδρουλάκη από το άγχος του, καθώς βλέπει συνεχώς φθίνοντα τα δημοσκοπικά του ποσοστά και την προοπτική «κατάβασης» σε μονοψήφιους αριθμούς ορατή και πλησιάζουσα…
Και καθώς ο Βενιζέλος παρέχει την, πάντως αμφίσημη, διαβεβαίωση ότι «το ΠΑΣΟΚ προφανώς έχει αίσθηση εθνικής και θεσμικής ευθύνης που την πλήρωσε ακριβά και δεν θα αφήσει τον τόπο ακυβέρνητο να παραδέρνει», είναι βέβαιον ότι ο Ανδρουλάκης δεν σκέπτεται για τον ΣΥΡΙΖΑ, όπως σκέπτεται ο εκ Θεσσαλονίκης συνταγματολόγος καθηγητής.
Αντιθέτως, η απέχθεια του τελευταίου για τις ιδεοληψίες, τις πρακτικές και την αισθητική του Τσίπρα, μάλλον περνά απαρατήρητη από τον ηγέτη του Κινήματος, που δεν δείχνει ικανός να ξεπεράσει τις αριστερόστροφες καταβολές του, την λογική των αμφιθεάτρων και τις εσωκομματικές δονήσεις που έχει επιφέρει όχι μόνον η υπόθεση Καϊλή, αλλά και η εκ μέρους του αδυναμία να μετατρέψει το Predaror σε εφαλτήριο προεκλογικής εξύψωσης του γοήτρου του…
Είναι επομένως προφανές ότι οδεύουμε προς την προσεχή εκλογική αναμέτρηση με υπαρκτό και ορατό τον κίνδυνο μιας αριστεράς συσπείρωσης, ικανής να επαναφέρει τον Τσίπρα στην εξουσία, με «κυβέρνηση ηττημένων», με εκ δεξιών τον Ανδρουλάκη και εξ αριστερών τον Βαρουφάκη και με τον Κουτσούμπα ως καταλύτη δυναμικών εξελίξεων.
Οι οποίες, με βεβαιότητα, θα ανατρέψουν τις σημερινές και παρά τα εξωγενή προβλήματα της χώρας ελπιδοφόρες προοπτικές για ανάπτυξη, οικονομική ανασυγκρότηση και εθνική ασφάλεια, αφού όχι μόνον δεν αναγνωρίζονται ως επιτεύγματα της σημερινής κυβέρνησης από τους «επαναστάτες» αντιπάλους της, αλλά αντιθέτως λοιδορούνται και καταγγέλλονται υπό την απειλή ψευδαισθήσεων και οραματισμών που συνιστούν την αέναη «πραγματικότητα» της ελληνικής αριστεράς…
Ευτυχώς, ο λαός δεν μοιάζει έτοιμος να «τσιμπήσει το δόλωμα». Εξ ού και η απελπισία του Τσίπρα και της παρέας του, που μετατρέπεται σε συνεχές και εξουθενωτικό «φλερτ» προς τα συγγενή κόμματα, με την προσδοκία μήπως σαγηνευθούν και υποκύψουν!
Μια προσδοκία που θα πρέπει από τις «πρώτες» εκλογές να καταστεί όνειρο απατηλό, για εκείνους που αναζητούν την δική τους σωτηρία και όχι βέβαια την «δημοκρατική» διακυβέρνηση, για την οποία είναι εντελώς ακατάλληλοι!-
Διονύσης Κ. Καραχάλιος
Δικηγόρος
