Με το νέο νόμο περί αδειοδοτήσεως επιχειρήσεων, οι παγιδευμένοι επιχειρηματίες θα ενδίδουν στις πιο παράλογες απαιτήσεις των ελεγκτών – Πώς θα αποφευχθούν τα παρατράγουδα;
Η ελληνική γραφειοκρατία δίνει τις τελευταίες της μάχες – όχι χωρίς κάποιες επιτυχίες..
Μέχρι στιγμής, σε όλη την διάρκεια της οικονομικής κρίσεως, έχει καταφέρει να μπλοκάρει πολλές μεταρρυθμιστικές αποφάσεις και, κυρίως, πέτυχε να αποτρέψει ουσιαστικές απολύσεις από το Δημόσιο.
Επίσης, για να έχει και πολιτική στήριξη, ένα μέρος της έχει προσφύγει στον ΣΥΡΙΖΑ, όχι με την ελπίδα ότι αυτός ο πολιτικός σχηματισμός κάποτε θα κυβερνήσει αλλά ότι θα μπορέσει να αποτελέσει ανάχωμα σε οποιαδήποτε πιθανή αλλαγή στην ελληνική οικονομία και κοινωνία.
Με άλλα λόγια, ο ΣΥΡΙΖΑ χρησιμοποιείται ως μοχλός πιέσεως για την μη πραγματοποίηση μεταρρυθμίσεων ή για την μεγαλύτερη δυνατή καθυστέρηση όσων από αυτές είναι αναπόφευκτες.
Εξάλλου, μέσω του ΣΥΡΙΖΑ, το πιο αντιδραστικό κομμάτι της ελληνικής γραφειοκρατίας μπορεί να αποτρέπει ιδιωτικοποιήσεις, να ακυρώνει επενδύσεις, να καθυστερεί δικαστικές αποφάσεις και να δημιουργεί ανασφάλεια, που εκ των πραγμάτων πλήττουν και την οικονομική δραστηριότητα.
Μια άλλη τακτική της γραφειοκρατίας είναι αυτή της καταρτίσεως νομοθετημάτων τα οποία εκ των υστέρων θα ενισχύσουν τις εξουσίες της και θα ανοίξουν νέους δρόμους διαπλοκής.
Χαρακτηριστική, από την άποψη αυτή, είναι η περίπτωση του νομοσχεδίου που καταργεί τις εξ αρχής αδειοδοτήσεις για έναρξη επιχειρηματικής δραστηριότητος.
Ως γνωστόν, το νομοσχέδιο αυτό ναι μεν δείχνει να διευκολύνει το ξεκίνημα μίας επιχειρηματικής δραστηριότητος, ωστόσο μία προσεκτική ανάγνωσή του μάς οδηγεί στην διαπίστωση ότι οι περιπέτειες για τον επιχειρηματία που θα αποφασίσει να δοκιμάσει την τύχη του στο επιχειρείν αρχίζουν μετά.
Και ιδού συνοπτικά το γιατί.
Σύμφωνα με τις σχετικές διατάξεις του νομοσχεδίου για εκ των υστέρων ελέγχους των επιχειρήσεων που αποφάσισαν να προχωρήσουν σε νέες επενδύσεις, οι εντεταλμένοι υπάλληλοι της εκάστοτε αρμοδίας αρχής θα έχουν τα ακόλουθα δικαιώματα:
* Να μπορούν να ελέγχουν, πέραν των βιβλίων της επιχειρήσεως, την ηλεκτρονική της αλληλογραφία, τόσο στο επίπεδο των επιχειρηματιών και των ανωτάτων στελεχών όσο και σε αυτό του απλού προσωπικού. Οι δε έλεγχοι θα μπορούν να γίνονται ανεξαρτήτως της αποθηκεύσεως που έχουν τα ζητούμενα στοιχεία.
* Να έχουν κάθε δυνατότητα να κάνουν κατάσχεση και σε κάθε φορητή ηλεκτρονική συσκευή που κρίνουν ότι παρέχει στοιχεία για την ελεγχόμενη επιχείρηση.
* Να κάνουν κατάσχεση στα βιβλία, στα έγγραφα που θεωρούν χρήσιμα και στα κομπιούτερ, για να τα ψάξουν καλύτερα στην υπηρεσία τους…
* Να κάνουν …φύλο και φτερό τα γραφεία, τις αποθήκες, τα αυτοκίνητα μεταφορών και κάθε χώρο του εργοστασίου ή του εργοταξίου, αν το κρίνουν αναγκαίο.
* Να ψάχνουν μέχρι και τα σπίτια των επιχειρηματιών, των στελεχών, αλλά και των υπαλλήλων της επιχείρησης για να βρουν στοιχεία πρόσβασης.
* Να σφραγίζουν κάθε εγκατάσταση που θεωρούν ύποπτη.
* Να παίρνουν μέχρι και ένορκες καταθέσεις και να ζητούν από κάθε στέλεχος ή υπάλληλο να τους δώσει ό,τι έγγραφο είναι χρήσιμο για την έρευνα.
* Να επιβάλλουν πρόστιμα από 1.000 έως 50.000 ευρώ.
Σε πρώτη ανάγνωση, τα ανωτέρω δικαιώματα ίσως να φαίνονται φυσιολογικά σε κάποιον καλόπιστο αναγνώστη.
Ακόμα, αν οι παραπάνω κανόνες ελέγχου αφορούσαν την Δανία, την Σουηδία ή την Ολλανδία, κανείς δεν θα τους έδινε σημασία.
Εδώ, όμως, πρόκειται για την Ελλάδα, η οποία, σύμφωνα με τις μετρήσεις της Διεθνούς Διαφάνειας, είναι η πιο διεφθαρμένη χώρα της Ευρωπαϊκής Ενώσεως και με ισχυρές ομάδες διαπλοκής.
Υπό αυτές τις συνθήκες, αν κανείς αναλύσει σε βάθος το περί της καταργήσεως των αδειοδοτήσεων νομοσχέδιο, θα δει ότι αποτελεί μία καλοστημένη παγίδα για αφελείς επιχειρηματίες.
Διότι, από την στιγμή που ο επιχειρηματίας θα έχει προχωρήσει σε επενδύσεις και θα έχει δεσμευθεί με υποχρεώσεις, το πιθανότερο είναι με τους ελέγχους να εμπλακεί σε «περιπέτειες για αγρίους», οι οποίες σίγουρα θα τού κοστίσουν πολύ περισσότερο απ’ ό,τι θα τού κόστιζε η ταλαιπωρία της αδειοδοτήσεως.
Εξάλλου, η ταλαιπωρία της αδειοδοτήσεως οδήγησε τα τελευταία χρόνια αμέτρητους επιχειρηματίες στη εγκατάλειψη της προσπάθειάς τους και στην εξ αυτού του λόγου εξοικονόμηση πολύτιμων κεφαλαίων.
Με τον νέο νόμο, οι παγιδευμένοι επιχειρηματίες θα είναι πλέον υποχρεωμένοι να ενδώσουν στις πιο παράλογες απαιτήσεις των ελεγκτών, χωρίς να μπορούν να έχουν καμμία απολύτως έξοδο διαφυγής.
Με τον τρόπο αυτόν, το διεφθαρμένο κράτος θα γίνεται εταίρος του επιχειρηματία παρά την θέληση του τελευταίου, ο οποίος δεν θα ξέρει πλέον από πού να φυλαχτεί.
Θα πρέπει επίσης να επισημάνουμε –και το λέμε μετά λόγου γνώσεως– ότι στο παιχνίδι αυτό θα εμπλακούν σίγουρα και γνωστά για την διαφθορά τους συμφέροντα του επικοινωνιακού χώρου, τα οποία θα στηρίζουν τις όποιες εκβιαστικές απαιτήσεις των «ελεγκτών» και των συν αυτώ.
Έτσι, ο κίνδυνος να βρεθεί μία επιχείρηση σε ένα εφιαλτικό περιβάλλον θα είναι η πιθανότερη εκδοχή στην όποια επενδυτική πρωτοβουλία της.
Όλα αυτά κάποιοι αναγνώστες μου θα τα θεωρήσουν υπερβολικά.
Προφανώς, αυτό συμβαίνει γιατί αγνοούν ότι τα τριάντα τελευταία χρόνια στην χώρα μας ακυρώθηκαν από απαυδισμένους Έλληνες και ξένους επενδυτές πάνω από 3.000 επενδυτικά σχέδια.
Μεταξύ αυτών, ακυρώθηκαν και σοβαρότατες τουριστικού και πολιτιστικού χαρακτήρος επενδύσεις από μεγάλους Ομίλους, οι οποίες, αν είχαν γίνει, σήμερα η Πελοπόννησος θα ήταν ένας από τους κορυφαίους τουριστικούς προορισμούς στον κόσμο.
Όλα αυτά, όμως, ήσαν ψιλά γράμματα για την αρπακτική γραφειοκρατία και για οικοπεδοφάγους «οικολόγους», οι οποίοι συνέβαλαν στην απίστευτη οικιστική ασχήμια ολόκληρων περιοχών παντού στην Ελλάδα.
Και το ερώτημα που τίθεται είναι:
Τί μπορεί να γίνει για να αποφευχθούν τα παρατράγουδα που περιγράφουμε;
Απλώς, θα πρέπει, παράλληλα με τους ελέγχους στις επιχειρήσεις, να επιβληθούν και αυστηρές κυρώσεις για τους ελεγκτές σε περιπτώσεις καταχρήσεως της θέσεώς τους.
Ίσως, η αυστηρότερη κύρωση να ήταν η κατάργηση της δημοσιοϋπαλληλικής τους ιδιότητος και η αποπομπή τους από την υπηρεσία.
Ο δε ρόλος ελέγχου των ελεγκτών θα μπορούσε να ανατεθεί στον Συνήγορο του Πολίτη, όπως συμβαίνει και σε άλλες ευνομούμενες δημοκρατικές χώρες της Ευρώπης.
Αθαν. Χ. Παπανδρόπουλος
