Πού είναι τα χρόνια εκείνα τα παλιά
που ήταν γεμάτη παιδιά η γειτονιά
που παίζανε απ΄το πρωί ως το βράδυ
παιχνίδια διάφορα κι ας είχε πέσει το σκοτάδι.
Αμέτρητα τα παιχνίδια εκείνης της εποχής
γέμιζαν τα σωθικά με αέρα ευχαρίστησης και ηδονής.
Αγαλματάκια, σχοινάκι, κρυφτό, κυνηγητό
και άλλα πολλά που παίζανε χωρίς τελειωμό.
Όλα τα γειτονόπουλα κοριτσάκια και αγοράκια
ήταν πάνω απ΄όλα φιλαράκια.
Χόρταιναν κι ευχαριστιόταν
και την παρέα αγαπημένα μοιραζόταν.
Ήταν όλα τους μονοιασμένα
και τα μαλώματα αθώα και μετρημένα
πάνω στην έκβαση και διαδικασία
για τη νίκη και την αρχηγία.
Τότε ήταν που περνούσε κι ο παγωτατζής
με το καροτσάκι του καμαρωτός και ευθύς
να πουλήσει το παγωτό βανίλια στο χωνάκι
κι αν είχες λεφτά έπαιρνες λιγάκι.
Η μέρα κυλούσε όμορφα και γεμάτη
κι εκείνο που σε πείραζε ήταν αυτό το κάτι
που ερχόταν η μαμά να σε μαζέψει
αν και τα υπόλοιπα παιδιά
δεν τα είχαν ακόμη συμμαζέψει.
Μέχρι τα δώδεκα γινόντουσαν όλα αυτά
ώσπου στα κορίτσια άρχιζαν τα γυναικεία μυστικά
και μετά αποτραβιόταν απ΄της γειτονιάς τις παρέες
και άνοιγαν πια τις δικές τους κεραίες.
Τώρα απασχόληση των παιδιών είναι τα κινητά
με ότι παράνομο κατεβάζουν αυτά,
άντε και τα ποδοσφαιρικά.
Δυστυχώς οι τσακωμοί δεν είναι αθώοι
γιατί περιλαμβάνουν μαχαιριές, γροθιές
και το κλέψιμο πάει ρολόι.
Χωρίς μάλιστα να το καλοσκεφτούν
με ουσίες μπορεί να εμπλακούν
απ΄όπου δύσκολα θα ξεφύγουν
και τον ερχόμενο κίνδυνο θα αποφύγουν.
Ήταν τυχερές εκείνες οι γενιές
που έζησαν ενωμένες στις γειτονιές
ο καθένας να γνωρίζει το γείτονά του
και να τον χαιρετά με την καρδιά του.
Να έχουν ανοιχτά τα σπίτια,
να μαζεύονται κάτω απ΄τα αστέρια για ξενύχτια,
να έχει ο ένας στον άλλο εμπιστοσύνη
και να ζούνε με ομόνοια και γαλήνη.
Να νοιάζονται μόνο για τον επιούσιο
και όχι για οτιδήποτε ανούσιο,
να είναι ολιγαρκείς και ικανοποιημένοι
και όχι άπληστοι και διαρκώς παραπονεμένοι.
Αυτά ήταν τα χρόνια της αθωότητας
τα χρόνια της ομαλότητας και ποιότητας
που είχαμε την τύχη να τα ζήσουμε
και δε θέλουμε να τα λησμονήσουμε.
Τάνια Στεφάνου-Τσαβδάρη
Αλεξανδρούπολη
