Ξάφνου, ήρθε σε κάποιου νου, μια «γαλάζια πατρίδα»,
πως κάποτε ήταν αληθινή, που εγώ όμως δεν είδα.
Και τώρα λέει, ήρθε η στιγμή, να την επαναφέρει,
ξανά στην επιφάνεια. Κι ο κόσμος να το …ξέρει!
Όνειρα θερινής νυχτός, και αιθεροβασίες,
είναι του «κάποιου» οράματα, και μύχιες φαντασίες!
Αλλά λέει, και απροκάλυπτα, φοβέρες εκστομίζει,
ενάντια σε κάποιους λαούς, και νομίζει, τους ζαλίζει.
Και στο λαό του προσπαθεί, κι ας είναι «φυτευτός»,
να δώσει νέα οράματα. Να γίνει πιστευτός.
Θέλει, η νέα πατρίδα του, να είναι πιο μεγάλη,
σαν μια πατρίδα πιο παλιά, σαν μια πατρίδα …άλλη.
Κι έχει αυτό το όραμα, σαν μια «μεγάλη ιδέα»,
να γίνει άρχοντας πιο τρανός, ιδέα διόλου …νέα.
Μία ιδέα παρόμοια, είχαν και κάποιοι άλλοι,
που όμως την εγκατέλειψαν, γιατί ήταν πολύ μεγάλη.
Προσγειωθήκανε σε αυτά, που έχουν και δικαίως,
και δεν δίνουν πίστη σε ‘κείνα, που λέει κάθε ακραίος.
Λέγαν, στην «κόκκινη μηλιά», θα πάνε τους εχθρούς,
και θα ξαναγυρίσουνε, σε τόπους εδικούς.
Όμως, «άλλαι αι βουλαί ανθρώπων», άλλα ο Θεός κελεύει.
Γι’ αυτό ποτέ ο άνθρωπος, πολλά να μην γυρεύει.
Ας αρκεστεί σε όσα καλά, έχει τούτη την ώρα,
γιατί, θα του έρθουνε κακά, σαν καταιγίδα, σαν μπόρα!
Κι εκεί, που «πάει για μαλλί, θα βρεθεί κουρεμένος»!
δεν θα βρεθεί όμως κανείς, να πει, τι έπαθε ο καημένος!
Κι ας έχουν πάντα κατά νου, όλοι οι αναθεωρητές,
πως θα κριθούν στην άλλη ζωή, από αυστηρούς κριτές.
Και επίχειρα θα λάβουνε σκληρά, πολύ μεγάλα,
τέτοια, που άδικα επιβάλανε, αλλά και πολλά άλλα.
Αθ. Παπατριανταφύλλου
