Κάθε παιδί ζει ταυτόχρονα σε δύο κόσμους. Τον φανταστικό και τον πραγματικό. Αργά και σταθερά, όμως, απομακρυνόμαστε από τον φανταστικό πιστεύοντας λανθασμένα ότι αυτή η επιλογή αποτελεί ένδειξη ωριμότητας, κι έτσι κάνουμε τη ζωή μας βαρετή.
Η μεγαλύτερη διαφορά ανάμεσα σ’ έναν ενήλικα και ένα παιδί είναι η έλλειψη ενθουσιασμού. Αυτή είναι η προσωπική καθημερινή μάχη που δίνω για να αναγνωρίζω και να ενθαρρύνω το παιδί μέσα μου. Διατηρώντας τη μαγική δυαδικότητα που δίνει νόημα στα πάντα. Το καλό στο κακό. Το φως στο σκοτάδι. Το φανταστικό στο πραγματικό.
Συζητώντας με τις κόρες μας για τις ανθρώπινες σχέσεις για ακόμη μία φορά αναδείχθηκε το θέμα του εγωισμού, που αποτελεί τον μεγαλύτερο… θόρυβο στην επικοινωνία των ανθρώπων. Αυτή ήταν η αφορμή για να συγγράψουμε με τον σύζυγό μου, Νικόλα Γαλανό, το παραμύθι μας Οι δύο κόσμοι, που έντυσε με τις υπέροχες εικόνες της η φίλη μας και εικονογράφος Αθηνά Πετούλη.
Ο εγωισμός, προσποιούμενος την αυτοεκτίμηση, αντί να προστατέψει την ψυχή μας, κατορθώνει να καταστρέψει τις ανθρώπινες σχέσεις και εν τέλει να τη βλάψει. Μας βυθίζει σε ψευτοδιλήμματα, ώστε ο καθένας από εμάς τελικά να ζει στον… κόσμο του με πλήρη απουσία ενσυναίσθησης.
Αντέχεται όμως μια ζωή που μοιάζει με κρυφτό, όπου τελικά δεν ψάχνει κανείς να σε βρει;
Στο παραμύθι μας, λοιπόν, από εγωισμό και μόνο, Ήλιος και Φεγγάρι τσακώθηκαν και καθένας τους έφτιαξε τον δικό του κόσμο. Μοίρασαν όλα τα πλάσματα, φανταστικά και πραγματικά, και φύλακες ανάμεσά τους έβαλαν τα σύννεφα. Με την αυστηρή οδηγία πάντα να κρύβουν καλά τον έναν κόσμο από τον άλλο, ώστε με τα χρόνια τα πλάσματα του ενός να ξεχάσουν την ύπαρξη του άλλου. Ένα αστέρι, πέφτοντας, κατορθώνει να περάσει από τη νύχτα στην ημέρα, όπου εκεί γνωρίζει μία νέα υπέροχη πραγματικότητα που όμως δεν του ταιριάζει καθόλου. Και ξεκινά να αμφισβητεί τον εαυτό του. Αυτή είναι η καθημερινή πάλη δυσπιστίας που δίνουν τα παιδιά μας παίρνοντας το κακό παράδειγμα από εμάς τους ίδιους. Βομβαρδιζόμαστε με πρότυπα που «φωτίζουν» τόσο πολύ, που κρύβουν τη δική μας λάμψη. Μα τα πρότυπα αυτά δεν είναι πάντα τόσο φωτεινά. Απλά έχουν επιμελώς κρυμμένα τα σκοτάδια τους. Κι εμείς πέφτουμε στην παγίδα να πιστέψουμε ότι εμείς έχουμε κάποιο πρόβλημα. Κυνηγούμε λοιπόν κάποιον άλλο που θεωρούμε καλύτερο, ενώ θα έπρεπε να κυνηγούμε την καλύτερη εκδοχή του εαυτού μας.
Στο παραμύθι μας το αστέρι γνωρίζει νέα πλάσματα στον καινούριο κόσμο. Πλάσματα ενδιαφέροντα, μα πολύ διαφορετικά απ’ όσα είχε συνηθίσει. Και νιώθει την ανάγκη να ταιριάξει. Όπως όλοι μας. Όταν όμως δεν τα καταφέρνει, απλά κρύβεται και περιμένει στωικά να περάσει η ζωή του, κρατώντας ως επτασφράγιστο μυστικό τον αληθινό του εαυτό. Αντέχεται όμως μια ζωή που μοιάζει με κρυφτό, όπου τελικά δεν ψάχνει κανείς να σε βρει;
Αν κάτι μπορεί να νικήσει τον εγωισμό, αυτό είναι η αγάπη. Που πάντα θα βρει τρόπο να τρυπώσει στη ζωή μας από μια χαραμάδα φωτός. Μια ηλιαχτίδα που για να βρει χώρο να περάσει και να ζεστάνει την ψυχή σου, μερικές φορές πρέπει πρώτα να έχεις ραγίσει.
Αλήθειες, μυστικά, αστέρια, Ήλιος, Φεγγάρι, φαντασία και πραγματικότητα μπλέκονται σε μία ιστορία που μοιάζει με τη μαγική ιστορία της ζωής μας. Μόνο που στη ζωή, το σενάριο το γράφουμε εμείς. Και δεν χρειάζεται να είμαστε ίδιοι για να είμαστε ίσοι. Στις άπειρες λοιπόν εκδοχές τού τι μας ζητάει ο κόσμος να γίνουμε, η ιστορία μας λέει πως αν μπορείς να είσαι κάποιος, ας είσαι πάντα αυτός. Ο μαγικός σου εαυτός.
Σελίδες: 40 Εκδόσεις: «ΕΛΛΗΝΟΕΚΔΟΤΙΚΗ»
