Τα σύγχρονα παράδοξα, φαίνεται, και στη αρχαία Σπάρτη,
συνέβαιναν ως προς το δημογραφικό. Μια κοινωνία σκάρτη.
Η «αγαμίου γραφή» θεσπίστηκε, τότε απ’ το Λυκούργο,
για θεραπεία από ένα φαινόμενο, δόλιο ως πανούργο.
Κινδύνευε ο πληθυσμός, της πόλης, της κοινωνίας,
από την άρνηση νέων, να νυμφευτούν, που ήταν υπέρ της αγαμίας.
Ο κίνδυνος που προέκυπτε απ’ αυτό, ήταν να μειωθεί,
ο πληθυσμός των σπαρτιατών, κι η πόλη να καταρρακωθεί.
Γι αυτό ο Λυκούργος θέσπισε, την «αγαμίου γραφή»,
προς γνώση και συμμόρφωση, κι η πόλη να σωθεί.
Έτσι, οι νέοι που ήτανε σε ηλικία γάμου, οφείλανε να νυμφευτούν.
Ειδάλλως τους περίμενε, η «αγαμίου γραφή», για να συνετιστούν.
Ήτανε νόμος δηλαδή, η «αγαμίου γραφή», και πρόβλεπε ποινές,
σ’ αυτούς που δεν ήθελαν να παντρευτούν, πολύ υποτιμητικές.
Κι έτσι με τη γραφή αυτή, σώθηκε και η Σπάρτη,
δοξάστηκε, μεγαλούργησε, δεν σβήστηκε απ’ το χάρτη!
Μια σκέψη έρχεται στον κοινό νου, σε ό,τι συμβαίνει σήμερα.
Μια νέου τύπου «αγαμίου γραφή», μήπως, δεν θα ‘ταν χίμαιρα;
Μήπως θα συνετιστούν οι νέοι, θα δουν ποιο είναι το συμφέρον,
και για πραγμάτωση ενός γάμου, δείξουν κάποιο ενδιαφέρον;
Μήπως, και μ’ αυτόν τον τρόπο, λυθεί το δημογραφικό,
και αποφύγουμε άλλες λύσεις, που ίσως έχουν, ένα τέλος τραγικό;
Μα επιτέλους και η λύση, με ετούτη τη γραφή,
την ομαλότητα θα φέρει, σε πολλά και μια γιορτή.
*Η γραφή αγαμίας πρεσβεύει ότι ο άγαμος άνδρας μετά τα 35 πληρώνει ετήσιο πρόστιμο
(Πλάτων, Νόμοι 721d) και δεν δύναται να εκλεγεί άρχοντας, στρατηγός ή να κατέχει υψηλό αξίωμα.
Αθ. Παπατριανταφύλλου
