- Του Βασίλειου Ναζλή Υποστράτηγος ΕΛ.ΑΣ ε.α.
Η 14η Σεπτεμβρίου, θεσμοθετήθηκε ως επίσημη ημέρα μνήμης των παθών και του ολέθρου των Ελλήνων της Μικράς Ασίας, που η ημερομηνία αυτή είναι θλιβερό ορόσημο του ξεριζωμού τους από τις πατρογονικές εστίες και πατρίδες της ψυχής τους.
Το επίσημο κράτος προγραμμάτισε της προβλεπόμενες εκδηλώσεις την 14η Σεπτεμβρίου 2025.
Στα πλαίσια αυτά την Κυριακή, στον Ιερό Μητροπολιτικό Ναό του Αγίου Νικολάου Αλεξανδρούπολης, τελέστηκε την Κυριακή επιμνημόσυνη δέηση στην μνήμη όλων των αναιρεθέντων Μικρασιατών Ελλήνων, χοροστατούντος του αρχιερατικού επιτρόπου πρωτοπρεσβύτερου π. ΚΩΣΤΑΚΗ.
Παρέστησαν, ο βουλευτής Εβρου ΚΕΛΕΤΣΗΣ Σταύρος, ο στρατηγός Διοικητής της ΧΙΙ ης ΜΚ/ΜΠ, ο πρόεδρος του Δημοτικού Συμβουλίου Αλεξανδρούπολης, ο Διοικητής της ΧΧΙΙΙ ης ΤΘ. Ταξιαρχίας, ο αναπληρωτής αστυν. διευθυντής της Αστυν. Διεύθυνσης Αλεξανδρούπολης, η κεντρική λιμενάρχης, ο Διοικητής της Π .Υ. Αλεξανδρούπολης, ο πρόεδρος της Ενωσης Αποστράτων Αξιωματικών Στρατού Αλεξανδρούπολης, ο πρόεδρος του Συνδέσμου Εφέδρων Αξιωματικών Στρατού Έβρου, ο αντιπρόεδρος του Δικηγορικού Συλλόγου Αλεξανδρούπολης, εκπρόσωποι κομμάτων ο πρόεδρος της Ενωσης Πολιτιστικών Φορέων Εβρου, οι πρόεδροι των Συλλόγων, Μικρασιατών Ελλήνων Ν. Έβρου ΝΙΚΗΦΟΡΟΣ ΒΛΕΜΜΥΔΗΣ, Καππαδοκών Αλεξανδρούπολης ΤΡΕΙΣ ΙΕΡΑΡΧΕΣ, Απολλωνιαδιτών Αλεξανδρούπολης, Κρητών, ΜΙΝΩΑΣ και ΑΡΙΑΔΝΗ.
Μετά το πέρας της δέησης, σύσσωμοι οι εκπρόσωποι των αρχών οι Σύλλογοι που παρέστησαν με τα λάβαρα και τις παραδοσιακές φορεσιές του, μετέβησαν στο Μνημείο – Ηρώον ΔΟΜΝΑΣ ΒΙΣΒΙΖΗ, για την κατάθεση στεφάνων.
Εκεί, πριν από την κατάθεση, ο ορισθείς από την Περιφερειακή Ενότητα Έβρου επίσημος ομιλητής ΝΑΖΛΗΣ Βασίλειος, εκφώνησε τον παρακάτω σύντομο επίκαιρο λόγο.
** “14η Σεπτεμβρίου, ημέρα εθνικής μνήμης, μιας μνήμης, πόνου, δακρύων, ολέθρου, ολικής καταστροφής, της Μικρασιατικής καταστροφής, του ξεριζωμού των Ελλήνων της Μικράς Ασίας.
Το ελληνικό κράτος, μετά από παρατεταμένες δολιχοδρομίες και ένοχες αποσιωπήσεις, το 1998, “υπέκυψε” στις συνεχείς πιέσεις των Μικρασιατικών Σωματείων και ενέταξε στην συλλογική εθνική μνήμη, την ΗΜΕΡΑ ΤΗΣ ΜΙΚΡΑΣΙΑΤΙΚΗΣ ΜΝΗΜΗΣ!!!
Έτσι, σήμερα, εδώ, συγκεντρωθήκαμε για να γονατίσουμε ευλαβικά, στην μνήμη όλων εκείνων των Ελλήνων της Μικράς Ασίας, που αναλώθηκαν ως λαμπάδες της φυλής και της πίστης, στην Μικρασιατική γη.
ΣΗΜΕΡΑ, ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΓΙΟΡΤΗ, ΟΥΤΕ ΠΑΝΗΓΥΡΙ, ΔΕΝ ΤΡΑΓΟΥΔΑΜΕ ΧΑΡΜΟΣΥΝΑ, ΔΕΝ ΓΕΛΑΜΕ ΑΠΟ ΧΑΡΑ.
Σήμερα, η καρδιά μας είναι θλιμμένη στη σκέψη όλων των βιωμένων μαρτυρίων που υπέστησαν οι άμεσοι πρόγονοι μας, γιατί νιώθουμε, το δάκρυ, τον σωματικό και ψυχικό τους πόνο και τον όλεθρο τους.
Σήμερα ενδοσκοπούμε, μέσα από την προσφυγική εμπειρία της ολικής καταστροφής, που μας μετέδωσαν οι παππούδες και οι γονείς μας, μέσα στα προσφυγικά σπίτια και νοικοκυριά.
Μας όρκισαν τότε να τα μεταφέρουμε το ίδιο ζωντανά, στις επόμενες γενιές, ως χρέος, ως ιστορική αλήθεια και όχι ως μύθο, που ίσως έσβυνε με το πέρασμα των χρόνων.
Δυστυχώς οι γενιές των Ελλήνων, ζουν τις ζωντανές εικόνες της ιστορίας τους, αλλά και των θρύλων της φυλής.
Έτσι, ΠΑΝΤΑ, η πτώση της Βασιλεύουσας, η Μικρασιατική καταστροφή, ακόμη τα Σεπτεμβριανά του 1955, η εισβολή στην Κύπρο, είναι οι ζοφερές ιστορικές στιγμές, που πρέπει να διατηρούμε και να αναλύουμε στο εθνικό υποσυνείδητο, για να μη ζήσουμε άλλα τέτοια γεγονότα συρρίκνωσης του ελληνισμού και του εθνικού φρονήματος.
Στις μέρες μας, πρέπει να θυμόμαστε τα εθνικά τραύματα και να φροντίζουμε να οχυρωνόμαστε για την αποφυγή νέων.
Η νέα γενιά, ας συνωστισθεί στα ακρογιάλια της εθνικής γνώσης και ιστορίας, κόντρα σε ρεπούσιους συνωστισμούς, που ύποπτα προσεγγίζουν την ιστορία μας εκεί.
Ας παύσουμε τις μισές αλήθειες και τις ένοχες σιωπές, για ό,τι συνέβη εκεί, τότε, που δυστυχώς ακόμη ακολουθούμε.
Η γνώση της ιστορίας προστατεύει από παρενέργειες και εκτροπές και συγχρόνως διώχνει την αμηχανία και αβελτηρία, για ένα νέο συλλογικό συλλογικό εθνικό αναστοχασμό, για την πορεία μας ως έθνος.
Ας αναφωνήσουμε όλοι μαζί ενωμένοι, φτάνουν πια οι ανισοβαρείς διευθετήσεις των εθνικών μας θεμάτων και της προοπτικής τους.
Η Μικρασιατική μνήμη, ενταγμένη στην συλλογική μνήμη και ο ξεριζωμός των Ελλήνων, από την μικρασιατική γη, ας γίνει μόνιμα διατηρητέο γεγονός, με σκοπό την στερέωση και μεταφορά της ιστορικής γνώσης και της άσβεστης πολιτιστικής κληρονομιάς, ΜΕ ΚΥΡΙΟ ΟΡΟΣΗΜΟ ΚΑΙ ΔΕΙΚΤΗ ΤΗΝ 14η ΣΕΠΤΕΜΒΡΊΟΥ.
Η ισοπεδωτική καταστροφή των πάντων, στην λαίλαπα των τότε καιρών, δεν κατόρθωσε να προκαλέσει την λήθη του τραγικά ξεριζωμένου ελληνισμού, ούτε να οδηγήσει σε συναισθηματική υπερορία-εξορία…
Η Α. γενιά των προσφύγων, βίωσε την τότε δραματική εξορία, με τραύματα στο σώμα και στην ψυχή, ενθυμούμενη τους ανθρώπους και τους τόπους της. Σώπασε και γρανιτώθηκε για την επιβίωση.
Η Β. εργάστηκε σκληρά, στερέωσε την ζωή και παρήγαγε την πρόοδο.
Η Γ. μέσα σε νέο περιβάλλον, απλώθηκε ως νέο δένδρο, που οι ρίζες και τα κλαδιά της, κατέκτησαν την ζωή, την κοινωνική πρόοδο, με την προσωπική, μορφωτική και πνευματική ανέλιξη.
Η Δ. γενιά, τα δισέγγονα, αλλά και τα τρισέγγονα, της πρώτης, ζει σε ελεύθερο χώρο και χρόνο, που τους ετοίμασαν στην ελληνική πατρίδα.
Την μόνη υποχρέωση που ζητούν οι απόντες στους ουρανούς, είναι, να σηκώσουν στους ώμους τους την ιστορική μνήμη των αλησμόνητων πατρίδων.
ΟΙ ΠΑΤΡΙΔΕΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΧΑΜΕΝΕΣ, ΑΛΗΣΜΟΝΗΤΕΣ ΕΙΝΑΙ.
ΧΑΜΕΝΕΣ ΕΙΝΑΙ ΑΝ ΠΕΡΑΣΕΙ ΠΑΝΩ ΤΟΥΣ Ο ΟΔΟΣΤΡΩΤΗΡΑΣ ΤΗΣ ΛΗΘΗΣ ΠΟΥ ΤΑ ΙΣΟΠΕΔΩΝΕΙ ΟΛΑ ΣΤΗΝ ΠΡΟΟΔΟ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΚΗΣ ΑΝΑΙΔΕΙΑΣ.
103 χρόνια πέρασαν από τότε και εμείς… ας ανάψουμε 103 λαμπάδες στην σεπτή μνήμη των ανθρώπων μας που έμειναν εκεί και στην πρώτη γενιά, που άφησαν την πνοή τους εδώ με ένα μόνιμο ΑΧΧΧ, για όλα τα αλησμόνητα.
103 κόκκινα γαρύφαλλα ας αποθέσουμε νοερά σε όλα τα κοιμητήρια μας εκεί, που θα συμβολίζουν το ΑΛΥΚΟ αίμα τους.
103 χρόνια πέρασαν από την ανισοβαρή καταστροφή, που δεν μπορούν να σκεπάσουν την σκοτεινή σελίδα της νεώτερης ιστορίας μας.
103, αποφράδες επέτειοι, που ακόμα οι εθνικοί τραγωδοί και θρηνωδοί δεν απέδωσαν το μέγεθος της καταστροφής, γιατί τα περασμένα χρόνια, ήταν χρόνια σιωπής και βουβού λυγμού εκ καρδίας των προσφύγων. Εμείς όλοι θα είμαστε παρόντες πάντα σωματικά και ψυχικά κάθε χρόνο τέτοια μέρα”. **
