Αποικισμός, μετανάστευση, λαθρομετανάστευση

Πέμπτη Φάλαγγα

• του Παναγιώτη Χόχολη

Α’ μέρος

1. Γενικά

Τα γεγονότα, τα οποία έλαβαν χώρα, κατά την εξέλιξη, εκάστης των μεταναστευτικών μορφών, δηλαδή του αποικισμού, της μετανάστευσης και λαθρομετανάστευσης, αποτελούν μιαν ιστορική διαχρονική ενότητα, η οποία έχει σφραγίσει ανεξίτηλα την πορεία, λαών, κρατών και αυτοκρατοριών, επί χιλιετηρίδες. Ακόμη και σήμερα, μέσα από μια μακρά διαδρομή, οι πιο πάνω αναφερθείσες μεταναστευτικές δραστηριότητες, συνεχίζουν να απασχολούν, έθνη, κράτη και λαούς και να αποτελούν ένα πολυδιάστατο, προς αντιμετώπιση πρόβλημα. Μεταξύ των κρατών και λαών, μια από τις πρώτες θέσεις, δυστυχώς, κατέχει η Ελλάδα, η οποία, ειδικά, σήμερα κατακλύζεται, από αθρόες, αιφνιδιαστικές, μεταναστεύσεις, ροές, επελάσεις και εφορμήσεις. Ειδικά για την Ελλάδα, εκτός των άλλων τόσο πολλών προβλημάτων, κάθε μορφής, αυτές αποτελούν απειλές, τύπου ¨Πέμπτης φάλαγγας¨, όπως στη συνέχεια θα αναπτυχθεί.

• Γενική Ιστορική Αναδρομή

α. Καταστροφή Μυκηναϊκού Πολιτισμού

            Στα τέλη του 12ου αιώνα π.Χ., ο Μυκηναϊκός πολιτισμός, καταστράφηκε, κατά την προϊστορία και μυθολογία, μετά, την εκτέλεση της αργοναυτικής εκστρατείας και την άλωση της Τροίας. Οι ακροπόλεις των Μυκηνών, της Τίρυνθας, της Πύλου, του Άργους, κλπ. πυρπολήθηκαν και λεηλατήθηκαν και ακολουθεί μία περίοδος σκοταδισμού, και παρακμής, η οποία από κάποιους μελετητές αποκαλείται ελληνικός μεσαίωνας. Δεν είναι γνωστό, τι ακριβώς προκάλεσε την παρακμή των Μυκηναίων;  Για πολλά χρόνια, ιστορικοί και αρχαιολόγοι πίστευαν, ότι οι Μυκηναίοι, νικήθηκαν σε κάποια επιδρομή των Δωριέων, ενός άλλου ελληνικού φύλου, το οποίο είχε εγκατασταθεί στην Πελοπόννησο και ανέδειξε την πόλη της Σπάρτης, συμβολικό επίκεντρο της στρατιωτικής ισχύος του. Κατά μία άλλη, πιθανή εκδοχή, ο Μυκηναϊκός πολιτισμός καταρρέει και παρακμάζει, από εσωτερικές εξεγέρσεις, του καταπιεζομένου λαού, από τους άρχοντες και άρχουσα τάξη. Ως εκ τούτου θεωρούνται δεδομένα και γενόμενα τα γεγονότα της δολοφονίας του Αγαμέμνονα, αρχιστρατήγου των Μυκηναίων και Ελλήνων (Αχαιών) κατά την εκστρατεία εισβολής στην Τροία, με 1.186 πλοία και χιλιάδες στρατιώτες, της εκδίωξης του Διομήδη από το Άργος και του Ιδομενέα από την Κνωσσό, κλπ. 

Μετά την αναφερθείσα παρακμή-μεσαίωνα του Ελληνισμού, που κράτησε περίπου τέσσερις αιώνες, αρχίζει περί τον 8^ο αιώνα π.Χ., η Ελληνική αναγέννηση, με την κάθοδο συγγενών ελληνικών φύλων, τα οποία ομιλούσαν την Ελληνική γλώσσα. Την περίοδο αυτή (8^ος π.Χ. αιώνας), εγκαινιάζονται οι Ολυμπιακοί αγώνες, τα μεγάλα ιερά λειτουργούν και πάλι, οι πόλεις ακμάζουν και αρχίζει ο αποικισμός, ο οποίος εκτείνεται σε όλα τα παράλια της Μεσογείου και Ευξείνου Πόντου (Κύπρος, Κυρήνη, Σικελία, Ιβηρική Χερσόνησο, Ιταλία, κλπ.). Η ίδρυση των ελληνικών αποικιών, υπήρξε πράγματι μια εποποιία και όλοι οι λαοί, που σήμερα ζουν στις προαναφερθείσες περιοχές, που τότε αποικίστηκαν, έχουν ρίζες ελληνικές και αποτελούν βασικό και θεμελιώδες στοιχείο της μεγαλοσύνης και απεραντοσύνης του ελληνισμού, διαχρονικά. Κάποιοι λαοί το αναγνωρίζουν σήμερα το γεγονός αυτό (Ιταλοί, Γάλλοι, Ρώσοι) κάποιοι το αγνοούν σκόπιμα και ηθελημένα.

                   β. Σχετικό, Εύλογο Ερώτημα

                   Θα αναρωτηθεί ο αναγνώστης του παρόντος, εύλογα, για ποιό λόγο αναφέρεται, ο αποικισμός των ελληνικών πόλεων της περιόδου αυτής, σε όλα σχεδόν τα παράλια της Μεσογείου και Ευξείνου Πόντου. Μέσα από αυτή την ιστορική αναδρομή, θα επιχειρηθεί να δοθεί απάντηση στο σημερινό, υφιστάμενο οξύτατο και ανησυχητικό δημογραφικό πρόβλημα της χώρας μας, όπου στην αρχή, κάθε σχολικής χρονιάς, διαπιστώνεται, εισέτι μειωμένος ο αριθμός μαθητών (πρωτάκια) και πως τότε τον αντιμετώπιζαν οι αρχαίοι Έλληνες και ειδικά οι Σπαρτιάτες, προκειμένου να επανδρώσουν την μαχητική σπαρτιατική φάλαγγα, η οποία εξελίχθηκε στη λοξή φάλαγγα των Θηβαίων (Επαμεινώνδας), στην φάλαγγα Μακεδόνων, Ρωμαίων και Φράγκων στην μάχη του Πουατιέ, κατά των Αράβων το 732 μ.Χ. 

Λόγω του εντατικού αποικισμού, οι Ελληνικές πόλεις, υφίστανται τις συνέπειες της κάθε φορά επερχόμενης, δημογραφικής διαφοροποίησης, με τη λήψη δε αναλόγων μέτρων το πρόβλημα αυτό αντιμετωπιζόταν, στα πλαίσια του δυνατού. 

Στη Σπάρτη όμως, η υφιστάμενη κατάσταση ήταν εντελώς διαφορετική, καθόσον αυτή δεν συμμετείχε στον αποικισμό, λόγω των μακροχρονίων κατακτητικών σχεδίων αυτής, κατά των Μεσσηνίων. Πράγματι όταν οι Σπαρτιάτες, έφυγαν για να κυριεύσουν την Μεσσήνη, είχαν ορκιστεί να μη γυρίσουν στην Σπάρτη, εάν δεν κυριεύσουν την Μεσσήνη και γυρίσουν νικητές. Ωστόσο, ύστερα από δέκα χρόνια μαχών, οι γυναίκες τους, τους ειδοποίησαν ότι η πόλη κινδυνεύει να ερημωθεί, από την λειψανδρία. Έστειλαν δε αντιπροσωπεία να ενημερώσει τους άνδρες τους, ότι πολεμούσαν με άνισους όρους με τους Μεσσήνιους, αφού οι Μεσσήνιοι, ζώντες στην πατρίδα τους συνέχιζαν να κάνουν παιδιά, ενώ αυτοί (οι Σπαρτιάτες) έχοντας παρατήσει τις γυναίκες τους, τους προειδοποίησαν ότι η Σπάρτη ψυχορραγεί από λειψανδρία.

Τότε οι Σπαρτιάτες, στράφηκαν σε ορισμένους πολύ νεαρούς πολεμιστές, οι οποίοι λόγω νεαρής ηλικίας δεν είχαν δεσμευτεί με τον όρκο, ώστε να αποσταλούν στη Σπάρτη και να αποτελέσουν ένα είδος «δοτών σπέρματος του κράτους» (Στράβων Στ, 270-280).

Το γεγονός αυτό, αποτέλεσε κατά ανάγκη την αρχή της καταργήσεως, ηθών, εθίμων, αξιών, θεσμών γάμου, αξιοπρέπειας της θρυλικής σπαρτιάτισσας μάνας, του «ή ταν ή επί τας» της αγνότητας των παρθένων κορασίδων, προκειμένου να σωθεί η Σπάρτη, από την λειψανδρία και να δύναται να συγκροτεί την ισχυρή και σαρωτική σπαρτιατική φάλαγγα. Αυτό έγινε με πρωτοβουλία των γυναικών της Σπάρτης, οι οποίες αυτές και μόνο, κατά αποκλειστικότητα, διαπίστωσαν και αντιλήφθηκαν τον ελλοχεύοντα κίνδυνο, της λειψανδρίας της Σπάρτης, που απειλούσε την ύπαρξή της.

Όταν οι Σπαρτιάτες, είχαν εκστρατεύσει, κατά των Μεσσηνίων, πρώτος Μεσσηνιακός Πόλεμος, τον 8^ο αιώνα π.Χ., είχαν αφήσει, μια μικρή φρουρά, στην πόλη της Σπάρτης. Οι ελάχιστοι αυτοί φρουροί, με τους είλωτες, κυρίως με τις παρθένες της Σπάρτης, έφεραν στη ζωή, νέους, οι οποίοι ονομάστηκαν ¨Παρθενίες¨. Οι καλούμενοι ¨Παρθενίες¨, στην πατρίδα τους, την Σπάρτη, χωρίς δική τους υπαιτιότητα θεωρούνταν πολίτες δεύτερης κατηγορίας, ανεπιθύμητα στοιχεία ή και εκπρόσωποι κοινωνικών ομάδων του περιθωρίου. Όταν οι Σπαρτιάτες, άρχισαν να ανασυντάσσονται, δημογραφικά, με την παρέμβαση των γυναικών της Σπάρτης, λόγω και του μεγάλου αριθμού των ¨Παρθενίων¨ και των ειλώτων της Σπάρτης, για την οποία είχαν αρχίσει, να παρουσιάζονται ως εσωτερική απειλή αυτής, τους απέστειλαν στον ΤΑΡΑΝΤΑ της Ιταλίας, όπου και δημιουργήθηκε η πρώτη Σπαρτιατική αποικία, η οποία ήταν μία από τις πλέον αξιόλογες ελληνικές αποικίες.

• Συμπεράσματα-Προτάσεις

α. Τα ασθενή δημογραφικά Έθνη-Κράτη, είναι καταδικασμένα α υφίστανται, τις οποιεσδήποτε πιέσεις και να υποκύπτουν, στα αντίστοιχα, ισχυρά δημογραφικά, της περιοχής τους, Έθνη-Κράτη. Αυτό, κατά κατηγορηματικό τρόπο, το επιβεβαιώνει, διαχρονικά η Ιστορία.

β. Η Σπάρτη, την περίοδο του 8^ου αιώνα π.Χ. και κατά τη διάρκεια των Μεσσηνιακών Πολέμων, είχε μια έντονη, ανησυχητική δημογραφική διακύμανση και διαταραχή. Με ρεαλιστικό, πατριωτικό, σθένος και με μία αξιοπρόσεκτη υπέρβαση, οι Σπαρτιάτισσες, προειδοποιούν τους, ευρισκόμενους μακριά, στα πεδία των μαχών, άνδρες τους, ότι η Σπάρτη κινδυνεύει να ερημωθεί από την έλλειψη ανδρών μαχητών. Αυτές τότε, αναλαμβάνουν όλο το βάρος, κυρίως το ηθικό, για την επίλυση του προβλήματος της λειψανδρίας της Σπάρτης. Έτσι η Σπάρτη σώθηκε και συνέχισε, όπως πρώτα, να συγκροτεί την ισχυρή, μαχητική Σπαρτιατική φάλαγγα και να κυριαρχεί νικηφόρα στο πεδίο της μάχης.

γ. Σήμερα η Ελλάδα, δυστυχώς και εντελώς ανησυχητικά, κινδυνεύει από την δημογραφική της συρρίκνωση, η οποία δημιουργεί πρόβλημα επάρκειας μαχητών, για την επάνδρωση των οπλικών συστημάτων της και ειδικά, σε περίπτωση, παρατεταμένης χρονικής διάρκειας, της σύγκρουσης. Επίσης, ένα συναφές πρόβλημα, του δημογραφικού προβλήματος της πατρίδας μας είναι, οι αιφνιδιαστικές, μορφής εφόδου, ροές μεταναστών, που την ταλανίζουν, την παρούσα περίοδο. Τι πρέπει να πράξουμε;

δ. Ας μιμηθούμε τη Σπάρτη και τις Σπαρτιάτισσες του 8^ου αιώνα π.Χ., με όλα τα δυνατά να συμβούν στη δική μας, σήμερα, παράλληλη κρίσιμη δημογραφική συρρίκνωση και ας ελπίζουμε να ιδούμε σημεία ανάκαμψης, τα οποία είναι τόσο αναγκαία, διαφορετικά, κινδυνεύουμε, να συνεχίσουμε να υπάρχουμε. Ταυτόχρονα, με τις επιβαλλόμενες και αναγκαίες, κάθε μορφής ρυθμίσεις, της Πολιτείας, περί κυήσεως και τεκνοποιίας, πρέπει και η Εκκλησία, μέσα στα υφιστάμενα δημογραφικά δεδομένα, καθώς και τον σεβασμό των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, τηρουμένων των χριστιανικών αρχών πίστεως, να συμβάλλει στην επαύξηση της τεκνοποιίας, με σχετικές παραινέσεις και μέτρα, χάριν της δημογραφικής ανάκαμψής μας. Η κάθε ελληνίδα, μητέρα, αλλά και μέλλουσα μάνα-μητέρα περήφανη, γενναία και καρτερική, σηκώνοντας το βάρος των ιερών εθνικών υποχρεώσεών της, αλλά και τηρώντας τις χριστιανικές παραδόσεις της πίστεως, να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων, της αναγκαίας και ζωτικής δημογραφικής ανάκαμψής μας. Η Ελληνίδα είναι γνήσια απόγονος της σπαρτιάτισσας μάνας, η οποία με στιβαρό χέρι και ενώ ένα κρυφό δάκρυ ύγραινε τα μάτια της, έδινε στον μαχητή γιό της την ασπίδα λέγοντάς τον ¨Η ταν ή επί τας¨. Ή νικητής με την ασπίδα αυτή ή νεκρός επάνω σε αυτήν, διότι η ασπίδα, ήταν το κύριο αμυντικό όπλο, με το οποίο επιτυγχάνονταν, η αδιάσπαστη, συνέχεια και συνοχή, της αρραγούς σπαρτιατικής φάλαγγας.

Συνεχίζεται…

                                                     Παναγιώτης Χόχολης

                                                     Αντιστράτηγος ε.α.

                                                     Επίτιμος Διοικητής

                                                     Ανωτάτης Σχολής Πολέμου

ΒΟΗΘΗΜΑΤΑ

ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΤΗΣ ΔΥΣΗΣ

VALERIO MANFREDI