Γράφει ο ΣΧΟΛ-ιαστής
Ήταν ένα πούρο Αβάνας, μακρύ ακριβό πούρο και στην άκρη του κρεμότανε ένας παχουλός χερ (κύριος Γερμανιστί), ένας φραγκοαναθρεμένος και λιπαρός κύριος, με κατακόκκινα μάγουλα που έτσι και του βάραγες χαστούκι στο ένα, έσκαγε σαν ρόδι το άλλο. Γενικά, ένας κύριος από εκείνους που εμπνέουνε σεβασμό και προσοχή σ’ ότι λέει.
Για έναν γερμαναρά φιλοξενούμενο από συγγενή μου στην Καλαμίτσα της Καβάλας αναφέρομαι που τον λέγανε Τόμας Ρίτσε νομίζω ή κάτι τέτοιο.
Ήταν υπάλληλος διπλωματικού σώματος στο ερευνητικό κέντρο εξωτερικών υποθέσεων πολιτικών και διεθνών σχέσεων.
Είχε στενές σχέσεις φιλίας με τον γαμπρό μου από ανιψιάς μου μεριά και σπούδασαν μαζί οικονομολογία στο Βερολίνο και μάλιστα γίνανε και κουμπάροι.
Φιλοξενούμενος, λοιπόν, στην Καλαμίτσα της Καβάλας το φετινό καλοκαίρι, τον γνώρισα κι εγώ στο γεύμα που παρέθεσε ο γαμπρός μου προς τιμή του.
Στο μεσημεριάτικο τραπέζι, με αρκετά καλά τα ελληνικά του μας εξηγούσε τα ρατσιστικά στερεότυπα και τη φήμη των πολιτών των κρατών της Ευρώπης από την έρευνα που έγινε από το ερευνητικό κέντρο των Βρυξελλών όπου προΐστατο.
Συγκράτησα τα περισσότερα, αυτά που είχαν ενδιαφέρον και απλοϊκότητα, γιατί στ’ άλλα βαθιά οικονομικά είμαι στούρνος και τα παραθέτω γιατί έχουν και γούστο.
Παρέλειψα να σας αναφέρω ότι ο Γερμαναράς αυτός ήταν κιμπάρης, ευγενικός, σοβαρός και απαντούσε χωρίς ενόχληση σ’ όλες τις ερωτήσεις της ομήγυρις του τραπεζιού. Εντύπωση μάλιστα με έκαναν οι πολύ εντυπωσιακοί του τρόποι στο σαβουάρ βίβρ του φαγητού.
Ήξερε να πιει την ρετσίνα στο ποτήρι του, ανασηκώνοντας κάθε λίγο το μικρό δάκτυλο του χεριού του ένδειξη παραδοσιακής καταγωγής Αψβούργων, να καθαρίσει το μήλο περίτεχνα με το μαχαίρι, να μασάει το φιλέτο εκνευριστικά αργά και να φιλάει κάθε γυναικείο χέρι όταν οι αργοπορημένες κυρίες ερχότανε να καθίσουν. Καθόσον, αγαπητοί αναγνώστες της Ε.Θ. και της στήλης μου -θα το πω, όχι που θα φοβηθώ- πρώτον η ρετσίνα και τα άλλα ποτά δεν πίνεται έτσι ρούφα και σφυριχτά σαν τον μπεκρούλιακα γραφικό “Γκούρλα” τον πλανόδιο παλιό Αλεξ/πολίτη, αν τον θυμάστε, θέλει τρόπο, τέχνη, αγωγή και παιδεία οινοκατάποσης, εξόν κι αν έχει κοιλιακά και το βιάζεσαι, πράγμα που συμβαίνει τακτικά σ’ εμάς τους Αλεξ/πολίτες.
Και δεύτερο, το μήλο, θέλει δεξιοτεχνία καθαρίσματος, όχι σαν κάτι γνωστούς μου συμπολίτες μου που το κάνουνε αχταρμά και του ρίχνουνε δαγκωνιά μέχρι κοτσάνι.
Για το χειροφίλημα σε κυρίες δεν το συζητάμε, καθόσον εμείς θεωρούμε ότι το γυναικείο χέρι πάντα μυρίζει κρεμμυδίλα, και το αποφεύγουμε.
Τέλος πάντων.
Έλεγε, λοιπόν, ο χερ Τόμας, ότι τα στερεότυπα ρατσιστικά των κρατών της Ευρώπης, γίνονται προϊόν εκμετάλλευσης από ιδιοτελείς ομάδες και συμφέροντα, είναι δε βολικά σ’ αυτούς που ισχυρίζονται τάχα ότι είναι εκ γενετής και όχι λόγω οικονομικής κρίσης.
Συμφωνήσαμε όλοι στο τραπέζι ότι αυτή η διαπίστωση δεν αποκτούσε διαστάσεις αυτονόητου.
Έτσι χαρακτηριστικά και με έρευνες των ιδιοτελών ομάδων εμείς οι Έλληνες στα μάτια των άλλων Ευρωπαίων διακρινόμαστε ως έξυπνοι φοροφυγάδες, οκνηροί και κομπιναδόροι με αφορμή πάντα το δημοσιονομικό μας χάος.
Γενικά μας θεωρούν σαματατζήδες, υπέρμετρα φιλικοί, γρήγορα αλλά και πονηρά μυαλά, γλεντζέδες, ζαμανφουτίστες και -άκουσον, άκουσον- μελαχρινοί, σκούροι, μαλλιαροί και αποκρουστικοί δασύτριχοι.
Το τελευταίο το είπε χαχανίζοντας γοερά με μετακίνηση της μασέλας του, γιατί το διαπίστωσε εν μέρει στην πλαζ της Καλαμίτσας που παρατηρούσε όστρακα και ιδίως μύδια έξω στην αμμουδιά να περπατούν, ενώ αντιλήφθηκε αργότερα ότι πρόκειται για μαλλιαρές πλάτες και στήθη Καβαλιωτών λουομένων.
Την κρυάδα αυτή του παραδείγματος κανένας από τους συνδαιτυμόνες του τραπεζιού δεν γέλασε όμως ευθύς αμέσως όλοι ξεραθήκαμε στο γέλιο όταν για αντιπαράθεση μας έδειξε το δικό του άτριχο εντελώς κόρφο και πλάτη του που έμοιαζε σαν στουπέτσι και κώλο τσίτας.
Για τους Ιταλούς, συνέχισε, είπε ότι τα συμπεράσματα ήταν ότι παθιασμένα λατρεύουν τη μαμά τους είναι θρησκόληπτοι, χειρονομούν έντονα, είναι πολυλογάδες, ερωτιάρηδες, διεφθαρμένοι και μαφιόζοι.
Οι Ισπανοί, πάλι, είναι κτητικοί, ζηλιάρηδες, εραστές και σεξιστές. Διατηρούν μια αόριστη και ελάχιστη σχέση με τη δουλειά και το μυαλό τους είναι διαρκώς σε φιέστες, σιέστες, τάπας και ταυρομαχίες.
Για την Τουρκία, αφού την περνούν γενιές δεκατέσσερες, θεωρούν τους Τούρκους ανθρώπους άγαρμπους με μουστάκι, τους συνδέουν άμεσα με ντονέρ-κεμπάπ είναι μπουνταλάδες στο έπακρο με νοημοσύνη πολύ πιο κάτω από χορταρικού ρίζας.
Δουλοπρεπείς στις σχέσεις τους με ξένους, οπισθοδρομικοί και κορόιδα της πλάκας.
Οι Γάλλοι, πάλι, ότι είναι σοβινιστές μέχρι αηδίας και κομψευόμενοι, ψηλομύτες και εγωιστές.
Τρέφονται σχεδόν αποκλειστικά με τυριά, μπαγκέτες και κρουασάν, φορούν μπλούζες ριγέ, κολυμπούν στα αρώματα και κολόνιες και δεν αποχωρίζονται τον μπερέ.
Άσε που νομίζουν ότι συγκυβερνούν με τους Γερμανούς τη μεταπολεμική Ευρώπη. Είναι γενικά πουρκουατζήδες.
Οι Άγγλοι και γενικά ο Βρετανός, είναι σνομπ, στενόμυαλοι χουλιγκάνοι που πίνουν οινοπνεύματα μέχρι λιποθυμίας και απολαμβάνουν καθημερινά το τσάι τους κάτω από το πορτρέτο της Βασίλισσας Ελισάβετ.
Οι γυναίκες τους είναι κατά το πλείστον απολυφατικές, ξερακιανές, φακιδοφόρες, ανέραστες και χαζές, ενώ το αρσενικό φύλο διακρίνεται για ομοφυλοφιλικές τάσεις και της φλεγματικής ατάκας: “Τζον σου ‘ρχομαι εκ δεξιών της φρεγάτας”.
Για τους δικούς του, τους Γερμανούς, είπε ότι απερίφραστα τους αποδίδουν οι ιδιοτελείς ομάδες της Ευρώπης ότι είναι ηθικολόγοι και κρυπτοδιεφθαρμένοι, ιμπεριαλιστές αλλά και πειθαρχημένοι, συγκροτημένοι, σκληρά εργαζόμενοι και δεν έχουν ιδέα τι θα πει διαφθορά ρουσφέτι και μίζες. Εδώ κύριε γκαουλάιτερ, για να μην τον θίξω, δεν του το είπα, ξέχασες την σκανδαλοδέστατη περίπτωση της Siemens.
Εν τω μεταξύ έγινε ένα ολιγόλεπτο διάλειμμα για καφέ και μετά ταρταρίστηκε και φίνο κονιάκ πολλών αστεριών άρχισε εμφανώς να χωνεύει ρεύοντας ο χερ Uber alles με εντερικούς γδούπους με αποστροφή της παρέας του τραπεζιού και τα σκάνδαλα με τις Γερμανικές μίζες τα ξέχασε εντελώς.
Το κονιάκ όμως το κατέβαζε φιδίσια και εγώ τότε τόλμησα να παρατηρήσω ευγενικά ότι πολύ πίνει.
– “Τι πίνιμι, παιντί μου, μόνο πέντε γκλάς κανιάκ” με απάντησε γλαρωμένος και απορών ηλιθίως.
Στη συνέχεια, είχαν σειρά οι Ρουμάνοι.
Αυτοί είναι προληπτικοί του κερατά, θεοσεβούμενοι με τσιγγάνικο αίμα και αγάπη για το βιολί, απατεώνες και γενικά Ρουμάνος δεν είναι εθνικότητα αλλά επάγγελμα.
Ακολούθησαν οι Ρώσοι. Αυτοί είναι μαφιόζοι, νεόπλουτοι και μπεκρήδες, κακόγουστοι σε αγορές και κάνουν τα πάντα για τα λεφτά. Ο σύντροφος Ρώσος πίνει βότκα, σε απεριόριστες ποσότητες, φοράει γούνινο καπέλο ακόμα και τα καλοκαίρια και συγκινείται με τον ήχο της μπαλαλάικας.
Για τους Πολωνούς. Είναι άκρως καθολικοί και αντισημίτες, γερά ποτήρια, δεξιών καταβολών και στα τελευταία χρόνια κυκλοφορεί η εικόνα του Πολωνού “υδραυλικού-φόβητρο” με την έννοια του χειρώνακτα μετανάστη που έρχεται για να κλέψει τις δουλειές των ντόπιων.
Για τους Σκανδιναβούς γενικά ότι είναι πλούσιοι με αυτοκτονικό σύνδρομο, ερωτικά απελευθερωμένοι και φανατικοί οικολόγοι.
Αυτά μας είπε εν ολίγοις ο γιαλαμπούκας χερ Ρίτσε Τόμας, σηκώθηκε από το τραπέζι, σήκωσε και τους ώμους του, γύρισε επιδειχτικά πλάτη σ’ όλους μας και χάθηκε πέρα στην πλαζ της Καλαμίτσας για ξεμούδιασμα αφού πήρε όμως μαζί του στη μασχάλη και το μπουκάλι το γεμάτο του κονιάκ των πολλών αποστάξεων.
Τα στερεότυπα τα ρατσιστικά και τη φήμη των λαών της Ευρώπης από τις συμφεροντικές εταιρείες, τις έγραψε φεύγοντας στις πλαστικές του σαγιονάρες στο δρόμο της αμμουδιάς της Καβάλας.
Ντι μούτερ Χούφτερμαν φαταούλεν χερ Τόμας και όποιος δεν το καταλαβαίνει να πάει σε Ινστιτούτα.
Ο ΣΧΟΛ-ιαστής
