Κανείς κερδοσκόπος της Ευρωπαϊκής Ένωσης ή του ΔΝΤ δε μας υποχρέωσε όλα τα τελευταία χρόνια, να δανειζόμαστε για να μοιράζουμε αυξήσεις, μίζες και διορισμούς στο Δημόσιο
Πήρα αφορμή για το Δημοσίευμα αυτό, από το και σήμερα επίκαιρο, άρθρο του Χαρ. Τρικούπη, «Τις πταίει» που δημοσιεύτηκε προ εκατόν επτά ετών, όταν ο ίδιος ο πρωθυπουργός το 1893 εδήλωσε εκείνο το περίφημο «… κύριοι επτωχεύσαμε…».
Η εποχή εκείνη έχει πολλές ομοιότητες με την σημερινή χρονική περίοδο της Ελλάδος, έχει βέβαια και διαφορές.
Ομοιότητες: Και τότε δεν μπορούσαμε πλέον να δανεισθούμε και ήλθαν στην χώρα μας, οι τότε δανειστές και μας επέβαλαν, οι παλαιότεροι τα θυμούνται, τα μονοπώλια σε ορισμένα είδη ανάγκης και μέσα, για 50-100 χρόνια (σπίρτα, μετακινήσεις κ.λπ.), από τα κέρδη των οποίων εγένετο η πληρωμή του χρέους της Ελλάδος.
Έτσι, σε κάποιο χρονικό διάστημα και με κάποιους συμβιβασμούς με τους δανειστές, λύθηκε η οικονομική πολιορκία της χώρας μας.
Και όχι μόνον, αλλά με τις δυναμικές και άξιες τότε πολιτικές δυνάμεις της χώρας μας, μετά ακόμη και την Στρατιωτική πανωλεθρία του 1897 της Πατρίδας μας, επέτυχαν μέσα σε 10 χρόνια να ξαναδημιουργήσουν μια αξιοσημείωτη ελληνική οικονομία και έναν ισχυρότατο ελληνικό Στρατό με τον οποίο επέτυχαν το θαύμα των Βαλκανικών Αγώνων, με αποτέλεσμα να διπλασιάσουν την Ελλάδα.
Σήμερα βρεθήκαμε πάλι στην ίδια κατάσταση και ήλθαν πάλι οι τότε δανειστές μας και μας επέβαλαν σε πρώτη φάση, τα σκληρά αυτά οικονομικά μέτρα. Και νάναι μόνον αυτά;
Υπάρχει ένας γενικός κανόνας στη ζωή – δεν μπορεί κανείς να ζει με δανεικά, το τέλος είναι γνωστό.
Επομένως εάν δεν αλλάξει η πολιτική νοοτροπία της Ελλάδος και δεν αλλάξουν, τρόπο σκέπτεσθαι οι Έλληνες, και ο πιο αισιόδοξος σκεπτόμενος Έλληνας, δεν ελπίζει βελτίωση της κατάστασης.
Διαφορές: Ο τότε Πρωθυπουργός της Χώρας Χαρ. Τρικούπης, δραστήριος πολιτικός, οραματιστής, με ευρωπαϊκές καταβολές, πίστευε, αυτό είναι αλήθεια, ότι για να υπάρξει στην χώρα ανάπτυξη και το κράτος να έχει έσοδα, πρέπει να γίνουν έργα στην χώρα κοινής ωφελείας.
Βρήκε τότε φθηνό χρήμα στην Ευρώπη, όπως έλεγε ο ίδιος, δανείστηκε και έκανε είναι αλήθεια πολλά μεγάλα έργα (π.χ. Σιδηροδρομικό δίκτυο, διάνοιξη της διώρυγας της Κορίνθου κ.λπ.).
Δηλαδή τα δανεικά που πήρε τότε το ελληνικό κράτος διετέθησαν για έργα που απέβλεπαν σε αναπτυξιακή παραγωγή της χώρας μας.
Η διαφορά με το σήμερα είναι ότι τα δανεικά που εισέρρευσαν στην χώρα μας, όπως και αυτά των κοινοτικών επιδοτήσεων, θα ήταν δυνατόν να αναμορφώσουν την Ελλάδα και να την καταστήσουν παραγωγική και οικονομικά ανεξάρτητη.
Δυστυχώς, αντί να διατεθούν για αναπτυξιακά έργα και κατάλληλες δομές παραγωγής με την εφαρμογή νέων τεχνολογιών, διετέθησαν για αυξήσεις αποδοχών των υπαλλήλων, προσλήψεις άμετρων άλλων μη αναγκαίων, αδικαιολόγητη απονομή συντάξεων σε δήθεν αναπήρους, σε δήθεν αντιστασιακούς και σε αμοιβές κομματικών στελεχών, κατ’ επίφαση απασχολουμένων σε διάφορους άχρηστους φορείς με ηχηρά όμως ονόματα.
Και τέλος η χαριστική βολή ήλθε με την επικράτηση της δωροδοκίας σ’ όλα τα κλιμάκια του Δημόσιου βίου και της κομματικής ιεραρχίας.
Η κομματική επέλαση στο Κράτος με τους διορισμούς χιλιάδων «οικονομησαρίων», έδωσε το σύνθημα της ανοχής και της αναξιοκρατίας και της δικαίωσης των ανικάνων, όμως πιστών κομματικών οπαδών.
Το σύστημα απέδωσε σε ψήφους, έτσι βρήκε μιμητές και άλλα κόμματα εξουσίας. Με τελικό αποτέλεσμα:
1) Την δημιουργία πλουσίων και υπερπλουσίων Ελλήνων και μία Ελλάδα να βρίσκεται στο χείλος της οικονομικής Αβύσσου.
2) Την δημιουργία στρατιών ρεκόρ δημοσίων υπαλλήλων και αχρήστων κρατικών υπηρεσιών, την διάλυση της Ιεραρχίας στο Δημόσιο, την καταστροφική Γραφειοκρατία, με αποτέλεσμα την διάλυση του βασικού αυτού φορέα λειτουργίας του Κράτους.
3) Την αλλαγή νοοτροπίας του Έλληνα, «Κλέψε το Κράτος, τον εργοδότη γιατί έτσι είσαι έξυπνος αλλιώς είσαι βλάκας».
4) Τέλος επικράτησε μια αριστερή νοοτροπία στα κόμματα εξουσίας κατά του κεφαλαίου, ώστε όχι μόνο να μην γίνεται καμμία επένδυση στην χώρα μας, αλλά και οι υπάρχουσες Ελληνικές και ξένες επιχειρήσεις, ν’ απομακρυνθούν άρον – άρον από την Ελλάδα και να εγκατασταθούν σε όμορα κράτη.
Το πολιτικό μας σύστημα, που καλύπτεται πίσω από την δήθεν δημοκρατία αυτή την κοινωνία εξέθρεψε.
Μια κοινωνία που δεν εμπνέει στα μέλη της, πνεύμα δημιουργίας, ευθύνης, πατριωτισμού, επιχειρηματικότητας, δηλ. μια κοινωνία παρακμής.
Η Ελλάδα έφθασε στο χείλος της οικονομικής καταστροφής διότι επί τριάντα και πλέον χρόνια, παρ’ όλο ότι πολλοί σκεπτόμενοι Έλληνες το επισήμαναν, σχεδόν κανείς από τους άμεσα υπεύθυνους, αποφάσισε ν’ αντικρίσει την αλήθεια κατάματα.
Κανείς «κερδοσκόπος» ή Ε.Ε. ή Δ.Ν.Τ. μας υποχρέωναν όλα αυτά τα χρόνια να δανειζόμαστε και να μοιράζουμε αυξήσεις, παροχές και μίζες, για να απολαμβάνουμε μία επίπλαστη ευημερία.
Η Ελλάδα αμέσως μετά την μεταπολίτευση, δεν όφειλε σε κανένα εξωτερικό δανειστικό όργανο. Σήμερα μια οικονομική αναδρομή, παρουσιάζει σε γενικές γραμμές την εξής θλιβερή εικόνα:
α) 1981, δημόσιο χρέος 700 δισ. δρχ., ήτοι το 36% του ΑΕΠ και έλλειμμα προϋπολογισμού 201 δισ. δρχ.
β) 1989, δημόσιο χρέος 9,6 τρισ. δρχ., ήτοι το 102% του ΑΕΠ και έλλειμμα προϋπολογισμού 2,6 τρισ. δρχ.
Αυτά είναι στοιχεία μιας εικοσαετίας μετά την μεταπολίτευση, με αποτέλεσμα σήμερα να φθάσουμε το χρέος μας σε δυσθεώρητα ύψη.
Για όλα αυτά δεν φταίει κανείς; Πως να εφησυχάσει ο Έλληνας πως να εμπιστευτεί στην ηγεσία του όταν παραμένει ανεκπλήρωτο το περί δικαίου αίσθημα του Έλληνα πολίτη;
Υπάρχει ελπίδα; Πιστεύω «ΝΑΙ».
Πρώτον: Εάν μειωθούν οι βουλευτές από 300 σε 200, που προβλέπει το Σύνταγμα, και δοθεί ουσιαστική οντότητα στον πρόεδρο της Δημοκρατίας..
Δεύτερον: Αν οι διάφοροι φορείς που ρυθμίζουν την τύχη αυτού του τόπου, δουλέψουν ουσιαστικά ενωμένοι και χωρίς υστεροβουλίες.
Τρίτον:: Τέλος πρέπει η πολιτική εξουσία, να μεταφέρει, δια του παραδείγματος, στον ελληνικό λαό την βασική Αρχή λειτουργίας της Δημοκρατίας, «ο πολίτης πρέπει να σέβεται και να φοβάται τον νόμο όπως ο διάβολος το θυμίαμα».
Και τέταρτον: Πρέπει τα χρήματα που εκλάπησαν αν επιστραφούν στον κρατικό κορβανά με εφαρμογή των νόμων προς πάσα κατεύθυνση και σχετική ποινική δίωξη.
Μόνο τότε θ’ ανακτήσει η Κυβέρνηση την εμπιστοσύνη του Ελληνικού Λαού, θ’ αποκατασταθεί το άδικο και θα ικανοποιηθεί το περί δικαίου αίσθημα του Ελληνικού λαού.
Ιω. Μ. Ασλανίδης
Αντιστράτηγος ε.ά
Επίτιμος Διοικητικής του ΣΣΕ
