Γράφει ο ΣΧΟΛ-ιαστής
Πλησιάζει η ημέρα για την παρέλαση της 25ης Μαρτίου και δεν ξέρω για σας, αλλά εμένα οι παρελάσεις με γυρίζουν πίσω, πολύ πίσω, τότε που ήμουν παιδί μετακατοχικό.
Τόσο στο 1ο Δημοτικό Σχολείο Αλεξ/πολης, όσο και στο Γυμνάσιο, δύο από αυτές τις παρελάσεις του Μαρτίου, ήταν απαράγραπτη υποχρέωση.
Μόνο που δεν τις θυμάμαι όλες. Ή για την ακρίβεια, θυμάμαι μόνο λεπτομέρειες.
Αυτές τις οποίες άθελά μου υπήρξα πρωταγωνιστής, έστω και αρνητικό.
Είχαμε έναν καλό δάσκαλο στο 1ο δημοτικό σχολείο, εκεί στην οδό Δολόγγου, το Γ. Ηλιόπουλο, τον “τσι-λίγδα, τσι-λέρα” όπως τον λέγαμε, γιατί έτσι μας αποκαλούμε, εμάς τους τζαναμπέτηδες μαθητές που ξεχώριζε.
Ο κοντός αυτός δάσκαλος κ. Ηλιόπουλος που κατά τα άλλα ήταν πολυεδρική προσωπικότητα με δραστηριότητα στους τομείς (1) εκπαιδευτικός τομέας (2) στην αποκάλυψη του ιστορικού παραδοσιακού προσώπου της πόλης και (3) στη διαμόρφωση σωστής νεολαίας, είχε μανία να πρωτοτυπεί.
Αυτή ήταν και η αιτία που κάποια χρονιά αποφάσισε ότι στην παρέλαση της 25ης Μαρτίου δεν θα ήταν εκείνος που θα συνόδευε τους παρελαύνοντες μαθητές επιβάλλοντας τον ρυθμό με τη σφυρίχτρα του, αλλά θα ανέθετε τη δουλειά αυτή σ’ έναν μαθητή.
Υπόψη ότι η σφυρίχτρα τεχνολογίας της εποχής εκείνης ήταν μια άκομψη κατασκευή από βινύλιο, μαύρη με στραγάλι στο υποθαλάμιο στόμιο με μεγαλύτερο στρίγκλικο ήχο και υποτακτική εφαρμογή των παραγγελμάτων.
Ένας δηλαδή γκεσταπίτικος ηχολάρυγγας.
Για κακή μου τύχη, αλλά και όχων των συμμαθητών μου, καθώς και του ίδιου, διάλεξε εμένα.
Ξέχασε, όμως κάτι βασικό. Να μου υποδείξει πως θα χρησιμοποιούσα τη σφυρίχτρα, το τέμπο δηλαδή, και το ρυθμό των διαστημάτων κάθε σφυρίγματος, ώστε να δίνω το σωστό αναλογικό ρυθμό.
Και το αποτέλεσμα ήταν κωμικοτραγικό.
Ήμουν, που ήμουν αλλοπρόσαλλος και συχνά αναπολών ηλιθίως τυρβάζοντας μ’ άλλες σκέψεις, σφύριζα όπως μου ερχόταν και από κάποια στιγμή και μετά πανικόβλητος.
Διασχίσαμε την απόσταση από το σχολείο, πρώτα μέχρι την αφετηρία της παρέλασης εκεί στο ύψος του δρόμου της Ακαδημίας και κατά δεύτερο μέχρι το τέλος της παρέλασης στη 14η Μαΐου κοντά στο ΚΤΕΛ σε χρόνο ρεκόρ. Τελείως τρέχοντας.
Ξεθεωθήκαμε κυριολεκτικά.
Φυσικά την επιστροφή την ανέλαβε ο ίδιος ο δάσκαλος.
Η δεύτερη αλησμόνητη παρέλασή μου ήταν στην 7η Γυμνασίου, τότε είχαμε το λεγόμενο 8τάξιο. Πάλι παρέλαση της 25ης Μαρτίου.
Παράταξη της τάξης κατά τετράδες.
Στη δεύτερη σειρά εγώ, λόγω ύψους στη δεξιά ακροστοιχία στην άκρη προς την πλευρά των επισήμων της εξέδρας και παραλλήλως του ρείθρου του πεζοδρομίου.
Μπροστά μου στην πρώτη τετράδα, συμμαθητής μου με άχαρο παρουσιαστικό σωματότυπου και άτσαλο βηματισμό που δεν συγχρονιζόταν με τον ρυθμό της παράταξης.
Φθάνοντας στο ύψος των επισήμων, ξαφνικά ο εν λόγω συμμαθητής μου ξέφυγε με αλλόκοτο βηματισμό πιο μπροστά κατά 1 μέτρο από την ευθεία της τετράδας του.
Κι εδώ ομολογώ ότι τα θαλάσσωσα μόνος μου και χωρίς την παραμικρή βοήθεια του συνοδεύοντα γυμναστή μας.
Διότι αποφάσισα με γρήγορη κίνηση να επαναφέρω τον συμμαθητή μου στην κανονική γραμμή τραβώντας τον βιαίως από τη ζώνη του παντελονιού του.
Δυστυχώς φαίνεται ότι η αγκράφα του κουμπώματος στο μπροστινό μέρος του παντελονιού του δεν ήταν από το πιο σίγουρο της συγκράτησης.
Και μπροστά στους επισήμους, έγινε το κακό.
Σε δευτερόλεπτα βρέθηκε το παντελόνι στους αστραγάλους και στις σόλες των παπουτσιών του μαθητή με επακόλουθο αυτός να μπερδευτεί και αποσυντονισθεί στο τέμπο και τον ρυθμό του βηματισμού προσπαθώντας να σηκώσει και να κρύψει τη γύμνια του σκύβοντας να πιάσει το παντελόνι του.
Και εν μέσω γενικής θυμηδίας επισήμων και του κοινού παρευρισκομένων, βρεθήκαμε στη λύση να στρίψουμε γρήγορα τον πρώτο δρόμο στα δεξιά μας περνώντας όλη η τάξη κάτω από τα περιοριστικά σχοινιά του Δήμου, σπρώχνοντας τους παρακολουθούντες θεατές της παρέλασης να δημιουργηθεί άνοιγμα μεταξύ των για προσπέλαση.
Τώρα αν η αγκράφα του παντελονιού ξεκουμπώθηκε ή έσπασε από την βάρβαρη κίνησή μου να επαναφέρω τον συμμαθητή μου πίσω στην τετράδα, θα σας γελάσω,δ εν θυμάμαι να το έψαξα.
Πάντως όλες οι άλλες παρελάσεις μου οι μαθητικές κύλησαν ήρεμα και αδιατάρακτα.
Δεν μου είχαν ανατεθεί βλέπετε ειδικοί ρόλοι, ούτε και πήρα άλλες προσωπικές πρωτοβουλίες.
Ο ΣΧΟΛ-ιαστής
