Ξεχάσαμε ότι τα μόνιμα στελέχη των Ενόπλων Δυνάμεων, δεν έχουν απλώς ένα επάγγελμα – Δεν ασκούν κάποιο λειτούργημα – Έχουν ΚΑΘΗΚΟΝ και ΠΙΣΤΗ στα υψηλά ιδανικά της Πατρίδος μας, που οδηγούν στην υπέρβαση και την ΘΥΣΙΑ
Δουλειά σου είναι να σκοτώνεις ανθρώπους. Αυτό απαιτεί προσόντα τρελού…».
Έτσι αρχίζει ένα από τα άρθρα του «Δεκάλογου» τον οποίο απευθύνει προς τους αξιωματικούς μια εμβληματική φυσιογνωμία που πέρασε κάποτε από το Πολεμικό Ναυτικό. Ο πλοίαρχος Γεώργιος Κρέμος, Π.Ν.
Καθήκον των στρατιωτικών, όπως το περιέγραψε ο Ελευθέριος Βενιζέλος, όταν ο Στόλος αναχωρούσε για την απελευθέρωση του Αιγαίου το 1912, δεν είναι «να αποθάνουν», διότι «αυτό θα ήταν το ολιγώτερον». «Είναι να νικήσουν».
Φαίνεται ότι στα χρόνια που έχουν περάσει ξεχάσαμε τις ειδικές απαιτήσεις που έχουμε από τους Έλληνες στρατιωτικούς.
Ξεχάσαμε ότι τα μόνιμα στελέχη των Ενόπλων Δυνάμεων δεν έχουν απλώς ένα επάγγελμα. Δεν ασκούν κάποιο λειτούργημα. Έχουν ένα καθήκον.
Ένα καθήκον που προϋποθέτει προετοιμασία -σωματική και ψυχική- και πίστη σε υψηλά ιδανικά, που στη δεδομένη στιγμή θα οδηγήσουν στην υπέρβαση και τη θυσία.
Μιλάμε για ανθρώπους από τους οποίους έχουμε την απαίτηση να μην υποστείλουν τις σημαίες. Και βέβαια να μην αφήσουν «να τις πάρει ο αέρας». Έναντι οποιουδήποτε κόστους.
Γνωρίζουμε ότι αυτά είναι «ψιλά γράμματα» για όλους εκείνους που μπήκαν στη φιλολογία σχετικά με τα συνθήματα που φώναξαν οι βατραχάνθρωποι του Ναυτικού μας στην παρέλαση.
Μάλλον δεν κατάλαβαν ούτε τον ενθουσιασμό και τις ζητωκραυγές που πυροδοτούν διαχρονικά στους Έλληνες αυτές οι εκδηλώσεις.
Κι αν το κατάλαβαν, θα τους προκάλεσε απέχθεια. Όπως απέχθεια τους προκαλεί καθετί εθνικό και καθετί πατριωτικό.
Γι’ αυτό είναι ανίκανοι να αντιληφθούν τα ιδανικά από τα οποία εμπνέεται ένας στρατιωτικός και ιδιαίτερα κάποιος που υπηρετεί στις επίλεκτες δυνάμεις.
Όπου, ακόμη και στην ειρήνη, διακινδυνεύει τη ζωή του για χάρη όλων ημών των υπολοίπων. Γι’ αυτό του οφείλουμε τουλάχιστον μιαν αναγνώριση.
Σε μια υγιή κοινωνία τα ιδανικά που εμπνέουν αυτόν τον Στρατό -αυτό που κάποτε ονομάζαμε Μεγάλη Ιδέα του έθνους- έπρεπε να τα συμμεριζόμαστε όλοι.
Κι ας ξέρουμε ότι κάποιοι από τους στόχους αυτούς μπορεί να είναι σήμερα εξωπραγματικό.
Αλλά αν οι στόχοι δεν υψηλοί, κινδυνεύουμε να χάσουμε πολύ περισσότερα.
Αν έστω και συνθηματολογικά δεν διεκδικούμε να ξαναπάρουμε την Πόλη, μπορεί να οδηγηθούμε να χάσουμε τη Θράκη. Η οποία ήδη αμφισβητείται.
Κι όταν τα σύννεφα στον γεωπολιτικό περίγυρο μας εξελιχθούν σε απειλές, τότε ξέρουμε ποιοι είναι οι μόνοι στους οποίους το έθνος μπορεί να στηρίζεται.
Είναι αυτά τα παιδιά που, σε πείσμα των καιρών και του «ρεαλισμού», επιμένουν να θέλουν να φέρουν τις σημαίες μας στην Πόλη.
Ευθ. Π. Πέτρου
