Κατά πόσο μετρούν οι προσωπικές φιλοδοξίες των υποψήφιων φοιτητών, που πέτυχαν την είσοδό τους σε κάποια σχολή, όταν οι επιλογές τους έγιναν με βάση το οικονομικό και εργασιακό περιβάλλον; – Και μετά, τι γίνεται;
Για ακόμη μια χρονιά, πολλοί ήταν οι μαθητές που κατάφεραν να εισαχθούν στη σχολή που είχαν επιλέξει. Οι γονείς αισθάνθηκαν περήφανοι για την επιτυχία των τέκνων τους. Το ερώτημα όμως που γεννάται είναι το εξής: ακολούθησαν αυτά τα παιδιά το όνειρό τους, προκειμένου να γίνουν αυτό που επιθυμούν; Ή αναγκάστηκαν να συμβιβαστούν λόγω άσχημων συγκυριών στη χώρα και κακών οικονομικών συνθηκών που τους οδηγεί σε διαφορετικές, ίσως και ανεπιθύμητες επιλογές;
Όπως προκύπτει λοιπόν από τα στοιχεία που ανακοινώθηκαν την Τετάρτη από το υπουργείο Παιδείας, για άλλη μια φορά τα χαρακτηριστικά των επιλογών των νέων για τη σχολή όπου θα φοιτήσουν, ήταν δύο: α) η επιλογή σπουδών που οδηγούν σε επαγγελματική αποκατάσταση και β) η επιλογή τμημάτων κοντά στον τόπο κατοικίας των υποψηφίων
Οι άλλοτε περιζήτητες παιδαγωγικές σχολές παρουσίασαν κάμψη, πιθανώς λόγω και του ότι το εργασιακό περιβάλλον δεν είναι ευοίωνο, όπως άλλωστε δείχνει και η μεγάλη πτώση (και λόγω δύσκολων θεμάτων) των πολυτεχνικών τμημάτων: καταγράφουν τις μεγαλύτερες πτώσεις, οι οποίες φτάνουν ως και τα 1.047 μόρια (Αρχιτεκτονική Θεσσαλονίκης).
Παράλληλα το νέο, πιο αυστηρό πλαίσιο για τις μετεγγραφές φοιτητών που ψηφίστηκε τον Ιούλιο αποθάρρυνε την εισαγωγή σε περιφερειακά τμήματα με το βλέμμα στη μεταπήδηση σε αντίστοιχο μεγάλων αστικών κέντρων. Η μοριοδότηση (και εισοδηματικών) κριτηρίων και η θέσπιση πλαφόν έπαιξαν ρόλο στο να επιλέξουν πολλοί υποψήφιοι να σπουδάσουν κοντά στο σπίτι τους, δεδομένων των οικονομικών συνθηκών που καθιστούν απαγορευτικό για αρκετές οικογένειες να συντηρούν άλλο ένα σπιτικό σε άλλη πόλη.
Βλέπουμε λοιπόν, ότι άλλοι παράγοντες είναι αυτοί που καθορίζουν τα θέλω των νέων και καθοδηγούν τις ζωές τους.
Οι γονείς βέβαια ελπίζουν σε ένα καλύτερο μέλλον για τα παιδιά τους. Μα και οι ίδιοι οι νέοι προσπαθούν να αγωνιστούν για ένα καλύτερο αύριο.
Όμως, όπως και να ‘χει, στην Ελλάδα του 2015, αναρωτιόμαστε το εξής: αυτά τα παιδιά θα γίνουν μελλοντικοί επαγγελματίες ή… μελλοντικοί άνεργοι;
