Σκέφτηκα τώρα στα στερνά, πιότερο τι αξίζει
και είπα να βρω γερό σοφό, τα πάντα να γνωρίζει.
Στου κόσμου ταξιδεύοντας, την άκρη είχα φτάσει,
κι είπα αποσταμένος πια, να κάμω μία στάση,
και πάνω που σκεπτόμουνα, που τάχα ναν’ κρυμμένος,
βαθιά ακούστηκε φωνή. Στάσου. Θαρρώ είσαι κουρασμένος.
Απ’ ένα σπήλιο πρόβαλλε, γέροντας ζαρωμένος,
χιλιάδων ήτανε ετών, του χάρου ξεχασμένος,
και μου είπε με βαθιά φωνή, σκέψου τί θα ρωτήσεις,
οι ερωτήσεις λιγοστές, κι εσύ θ’ αποφασίσεις,
θα απαντήσω σε μια, δυο, σ’ άλλες δεν απαντάω.
Έσκυψα και προσκύνησα, κι άρχισα να ρωτάω.
Ποιο ειν’ το σπουδαιότερο, μέσα σε πέντε δέκα;
Και μού’ πε τίποτε μην πεις, στα σίγουρα η γυναίκα.
Μα ποιο είναι τάχα γέροντα, το πιο σκληρό στα τόσα;
– Από διαμάντι πιο σκληρή, ειν’ η γυναίκεια γλώσσα.
Τα κάθε είδους όπλα, σκοτώνουν μόνο σώμα,
μα η ψυχή ειν’ αθάνατη, μένει εις τον αιώνα,
για τούτο το χειρότερο, σε τούτη εδώ τη ζήση,
ειν’ αν πεθάνει η ψυχή, ο νους σου αν λυγίζει.
Απ’ του θανάτου τον χαμό, χειρότερο ακόμα,
αν σου σκοτώσει την ψυχή, αλόγιστης το στόμα.
Αποχαμένος έμεινα, σαν τι θ’ ακούσω ακόμα,
με πεθαμένη την ψυχή, μα ζωντανό το σώμα,
μα πάλι ξαναρώτησα.
Και ποιο είν’ το τρυφερότερο, ανάμεσα στα τόσα;
Πάλι το ίδιο θα σου πω, είν’ η γυναίκεια γλώσσα.
Πόσο είν’ γλυκιά και τρυφερή, σαν νανουρίζει το παιδί,
τον άνδρα κουράγιο αν δίνει, σε δύσκολη στιγμή,
γλυκιά παρηγοριά, σαν δίνει στους γονείς,
σε τούτο ναν’ καλύτερος, θαρρώ δεν είν’ κανείς,
τον γιο αν κανακεύει, την κόρη αν συμβουλεύει.
Ναι, με την γλύκα της φωνής, τα πάντα ημερεύει.
Αλεξανδρούπολη
