Δεν υπάρχει μεγαλύτερη οργή και απογοήτευση, όταν κάποιος διαπιστώνει ότι του σκότωσαν την ελπίδα – Ότι του διέψευσαν τα όνειρα και τελικά σκότωσαν το μέλλον των παιδιών του – Αυτή την οργή εισπράττει σήμερα ο Σύριζα
Ο πρώτος χρόνος “αριστερής” διακυβέρνησης της χώρας μας πέρασε. Κύλησε με αγωνίες για το μέλλον, με τελεσίγραφα των ευρωπαίων, με διαπραγματεύσεις, αλλά και με μια… κρυφή ελπίδα στα μάτια των πολιτών, ότι κάτι θα αλλάξει, κάτι προς το καλύτερο.
Πως βρήκε όμως τους Έλληνες πολίτες η επέτειος του ενός χρόνου; Τους βρήκε στους δρόμους… Αγρότες, ελεύθεροι επαγγελματίες, επιστήμονες, εργαζόμενοι, μια ολόκληρη κοινωνία ανάσταση. Αυτό το καλύτερο που περίμεναν όχι μόνο δεν ήρθε, αλλά έρχονται τα χειρότερα.
Η υπομονή και η ελπίδα φαίνεται πως τελείωσαν.
Ακούω και ξανακούω τους δημοσιογράφους των αθηναϊκών καναλιών να ρωτάνε τους αγρότες, “μα γιατί βγήκατε στους δρόμους; Το Σεπτέμβριο ψηφίσατε ΣΥΡΙΖΑ γνωρίζοντας πως έχει ψηφίσει ένα τρίτο Μνημόνιο”.
Κάτω από ομαλές συνθήκες θα έλεγα ότι η ερώτηση είναι ρητορική. Αλλά δεν ζούμε σε ομαλές συνθήκες.
Οι αγρότες, οι ελεύθεροι επαγγελματίες και τέλος όσοι ψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ ναι μεν γνώριζαν πως έχουμε στην πλάτη μας ένα τρίτο μνημόνιο, όμως πίστευαν, αυτά που έλεγε ο Αλέξης Τσίπρας, πως μπορεί να το διαχειρισθεί καλύτερα από τους “άλλους” με ένα παράλληλο πρόγραμμα, που δεν θα φέρει επιπλέον επιβαρύνσεις στους εργαζόμενους και στους μη έχοντες.
Πως θα μπορούσε να βρει τα περίφημα ισοδύναμα που υποσχόταν.
Πως θα μπορούσε να σταματήσει την κατρακύλα της οικονομικής κρίσης, πως θα μπορούσε να ανακουφίσει όσους έχουν πληγεί από τα δύο πρώτα μνημόνια.
Για αυτό ψήφισε ΣΥΡΙΖΑ. Τους “άλλους τους κακούς δεξιούς και τους πασόκους”, τους είδαμε να κυβερνούν επί 40 χρόνια λέγανε οι πολίτες, και αυτοί μας φέρανε σ’ αυτή την κατάντια. Αυτοί φταίνε που δεν έχουν λεφτά τα ασφαλιστικά ταμεία, αυτοί φταίνε για την οικονομική κρίση, αυτοί τα φάγανε στο χρηματιστήριο, αυτοί… αυτοί… αυτοί για όλα τα δεινά.
Ο Αλέξης Τσίπρας και τα πιο σκληρά μέτρα, είχαν την ελπίδα… ότι θα τα διαχειριζόταν καλύτερα προς όφελος του κοσμάκη…
Δεν υπάρχει πιο δυνατό πράγμα από την ΕΛΠΙΔΑ. Δεν νικιέται.
Όμως δεν υπάρχει και μεγαλύτερη οργή και απογοήτευση, όταν κάποιος διαπιστώνει ότι του σκότωσαν την ελπίδα. Ότι του διέψευσαν τα όνειρα και τελικά ότι σκότωσαν το μέλλον των παιδιών του.
Αυτό εισπράττει σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ. Την οργή που προκαλεί η απογοήτευση και ο θάνατος της ελπίδας. Η διαπίστωση ότι άκουγε ψέματα, ότι παραπλανήθηκε για άλλη μια φορά. Προδοσία…
Δυστυχώς κανένας δεν λέει στο λαό την αλήθεια. Γιατί πιστεύει πως δεν είναι ώριμος να την αντιμετωπίσει. Γι’ αυτό μετά εισπράττει την οργή του, που όμως δεν είναι παραγωγική.
Άποψη μου είναι πως το πολιτικό σύστημα της χώρας θα έπρεπε να πει μια και μόνο μεγάλη αλήθεια στον ελληνικό λαό. Πως από τη μέρα που η Κυβέρνηση Παπανδρέου υπέγραψε το πρώτο μνημόνιο, υπέγραψε και την δημοκρατική ελευθερία της διακυβέρνησης της χώρας από το λαό και τους Έλληνες πολιτικούς.
Αφού πλέον οι αποφάσεις δεν λαμβάνονται από καμμιά ελληνική κυβέρνηση αλλά από τους δανειστές μας, που επιβάλλουν τους όρους τους τις θέσεις τους, τα θέλω τους, την υπεράσπιση των δικών τους συμφερόντων.
Δεν βλέπουν αθρώπους και ανάγκες αλλά αριθμούς και χρήματα.
Ας παραδεχθούν οι πολιτικοί μας, πως δεν κάνουν αυτοί κουμάντο, δεν κυβερνούν, αλλά προσπαθούν να εφαρμόσουν τις εντολές των δανειστών μας. Κι ας παραδεχθούν επιτέλους και οι δανειστές μας πως αυτοί κυβερνούν κι ας στείλουν το δικό τους πρωθυπουργό, έναν τεχνοκράτη δικό τους, για να τον δει ο Ελληνικός λαός και να πιστέψει, όσοι ακόμα δεν το πιστεύουν, πως πια δεν είμαστε ένας κυρίαρχος λαός, αλλά υπόδουλοι. Υποχρεωμένοι να δουλεύουμε χωρίς να ρωτάμε για πόσο χρόνο και για πόσα χρήματα. Υποχρεωμένοι να παλεύουμε μόνο για την καθημερινή επιβίωσή μας, χωρίς να μπορούμε να έχουμε την ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο.
Φταίμε δε φταίμε όλοι, είναι ένα άλλο μεγάλο ερώτημα που θέλει μεγάλη ανάλυση.
Δεν ξέρω πως μπορούμε κι αν μπορούμε να βγούμε από αυτό το αδιέξοδο, ως λαός, ως χώρα, ως πολιτικό σύστημα, ως μεμονωμένοι άνθρωποι.
Ξέρω όμως καλά ότι “η αριστερή ελπίδα” πέθανε οριστικά. Μπορεί να μην αποτέλεσε μια μικρή παρένθεση στην πολιτική ιστορία του τόπου η “αριστερή κυβέρνηση”, θα καταγραφεί όμως ως μια μεγάλη παύση… ως ένα μεγάλο ερωτηματικό. Πως κατάφερε να φυτέψει μια ελπίδα και να τη σκοτώσει τόσο σύντομα…
Λεμονιά Σακαλάκη
