Οι γείτονές μας διεκδικούν εδάφη από την χώρα μας – Όμως η Ελλάδα ακολουθεί την φοβική και λανθασμένη πολιτική του “δεν διεκδικούμε τίποτα” – Μην τυχόν και μας κακοχαρακτηρίσουν οι… “προοδευτικοί”
Εντυπωσιασμένος ο ελληνικός λαός από την απάντηση του Ν. Κοτζιά με τα “σύνορα της καρδιάς”, στα όσα αναφέρθηκε ο Ερντογάν. Ως γνωστόν, ο υπουργός Εξωτερικών κατά την διάρκεια των κοινών δηλώσεων με τον Ρώσο ομόλογό του, Σεργκέι Λαβρόφ, είπε ότι «η ιστορία της καρδιάς φτάνει μέχρι την Ινδία, η ελληνική καρδιά φτάνει μέχρι την Ινδία, αλλά τα σύνορα της καρδιάς δεν είναι τα σύνορα του διεθνούς δικαίου».
Αυτό είναι σωστό. Και μας ικανοποίησε που το εξέφρασε. Όμως, και ως καθηγητής επί του αντικειμένου, γνωρίζει πως “τα σύνορα της καρδιάς” μπορούν να διαμορφώσουν το διεθνές δίκαιο, όταν μάλιστα αυτό το ερμηνεύουν οι ισχυροί κατά το συμφέρον τους. Αρκεί, στη δεδομένη στιγμή τα συμφέροντα μιας χώρας να ταυτιστούν με τα συμφέροντα των ισχυρών.
Αν τα “σύνορα της καρδιάς” δεν έπαιζαν ρόλο, η Μεγάλη Ιδέα του ελληνισμού δεν θα υλοποιείτο, εν μέρει, κατά τους Βαλκανικούς Πολέμους. Έτυχε, να αποφασίσουν οι Αγγλογάλλοι τον περιορισμό ισχύος της οθωμανικής αυτοκρατορίας, που τους εμπόδιζε την πρόσβαση στα πετρέλαια της Μέσης Ανατολής, και δημιούργησαν τις συνθήκες απελευθέρωσης πολλών εδαφών τους.
Όμως, δεν αρκούσε μόνον αυτό, ούτε ότι στην εξουσία βρισκόταν ο έμπιστός τους Ελ. Βενιζέλος, δείχνοντας την προτίμησή τους στην Βουλγαρία, που την θεωρούσαν “σταθεροποιητικό παράγοντα”, μάλιστα δε την αποκαλούσαν “Μικρή Πρωσία”, λόγω του ότι υπερτερούσε σε ισχύ των άλλων βαλκανικών χωρών. Η “μικρή” Ελλάδα δεν υπολογιζόταν. Αλλά, παρά τις ελάχιστες πιθανότητες που είχε για επιτυχή εκστρατεία, πήρε την απόφαση συμμετοχής, ακριβώς για να μη βρεθούν οι ελληνικές περιοχές στα χέρια Βουλγάρων και Σέρβων.
Και τα “σύνορα της καρδιάς” έγιναν και σύνορα αναγνωρισμένα από το Διεθνές Δίκαιο. Όπως συνέβη και με το Κοσσυφοπέδιο, αλλά και την Κριμαία. Όπου πάλι, την σωστή στιγμή, οι Αλβανοί του Κοσσυφοπεδίου με τη υποστήριξη των ΗΠΑ, και οι Ρώσοι της Κριμαίας με την υποστήριξη της Ρωσίας, επέτυχαν τον στόχο τους, χωρίς να τους εμποδίζει το διεθνές δίκαιο, το οποίο προσαρμόστηκε στα τετελεσμένα.
Πολλά τέτοια παραδείγματα θα ανέφερα, που είχαν επιτυχία, με την προϋπόθεση η καρδιά να πάλλεται και όχι να επαναπαύεται.
Η διαφορά της Ελλάδας, από όλες σχεδόν τις χώρες του κόσμου, είναι ότι ακολουθεί την καινοφανή πολιτική του “δεν διεκδικούμε τίποτε”, πολιτική που εμφανίζεται ως “προοδευτική”. Δηλαδή, ως υπόθεση εργασίας, αν διαλυθεί η Τουρκία και επικρατήσει χάος στην επικράτειά της, με τους Κούρδους να ιδρύουν κράτος, με τους Αρμένιους να καταλαμβάνουν τη Τραπεζούντα (που τους την παραχώρησε ο Ελ. Βενιζέλος), οι Σύροι να παίρνουν την Αλεξανδρέττα, εμείς ως “προοδευτικοί”, που δεν διεκδικούμε τίποτε, θα πούμε δεν μας ενδιαφέρει η Κωνσταντινούπολη, ας την πάρουν οι Βούλγαροι.
Δεν γράφω ότι πρέπει να εκστρατεύσουμε, αλλά αν, ως υπόθεση εργασίας, δημιουργηθούν οι κατάλληλες συνθήκες, τότε, τα “σύνορα της καρδιάς” των Βουλγάρων είναι που θα βρουν ικανοποίηση. Η δε δική μας ικανοποίηση είναι ότι θα παραμείνουμε “προοδευτικοί”, μήπως και μας κακοχαρακτηρίσει ο Μπαλαούρας, ή ο Πολάκης. Με το “δεν διεκδικούμε τίποτε” αποκλείουμε εαυτούς σε οιαδήποτε συμμετοχή σε μια άλλη συνθήκη ειρήνης. Κανείς δεν γνωρίζει τι φέρνουν οι καιροί.
Η ταχύτητα αλλαγής τω συνόρων στην εποχή μας είναι εκπληκτική. Κράτη διαιρούνται, και καινούργια αναφύονται, για να περιφραχθούν από τα “σύνορα της καρδιάς”. Ο δε κ. Κοτζιάς, φαίνεται να λησμονεί πως το διεθνές δίκαιο είναι αντίθετο με την κατοχή της μισής Κύπρου από την Τουρκία. Αλλά το έγραψε στα παλιά της τα παπούτσια, και υποχρέωσε το διεθνές δίκαιο να προσαρμοστεί στα “σύνορα της καρδιάς” της.
Μακεδών
