Η αυστηροποίηση του φορολογικού συστήματος, καταστρέφει την οικονομία της Χώρας – Ποιες είναι οι Αγορές στις οποίες θέλουμε να βγούμε; – Ποιοι κρύβονται από πίσω; Πως γίνεται να χρωστάμε όλοι σε όλους; – Το αλυσσόδεμα συνεχίζεται
H Eλληνική κοινωνία, και κάθε, κοινωνία, θα μπορούσε κάλλιστα να ευημερήσει και να αναπτυχθεί οικονομικά, χωρίς αυστηρό φορολογικό σύστημα.
Ιδιαίτερα για τα κρατούντα στην Ελλάδα, η αυστηροποίηση του συστήματος αποτελεί τη βάση για κι φαινόμενα διαφθοράς, που πάντα υπήρχαν στους ελεγκτικούς μηχανισμούς του κράτους.
Οι περισσότεροι σήμερα, πολιτικοί και μή, παπαγαλίζουν το ιδεολόγημα περί φοροδιαφυγής, χωρίς να γνωρίζουν τις συνέπειες πού έχει το αυστηρό φορολογικό σύστημα στη δημόσια οικονομική και την οικονομία γενικότερα.
Η αυστηροποίηση του φορολογικού συστήματος είναι ο μοναδικός τρόπος δημιουργίας τεχνητής ύφεσης.
Αντιθέτως, η ελάφρυνση του φορολογικού συστήματος και η επιείκεια αυτού οδηγεί τάχιστα στην ανάπτυξη, την ευημερία και το αίσθημα ελευθερίας στους πολίτες.
Όσο στις κεντρικές τράπεζες ίσχυε ο κανόνας χρυσού, δηλαδή η έκδοση νομίσματος ανάλογα με την κατοχή απτών άξιων, οι οικονομίες του κόσμου αυτορρυθμίζονταν με μικρούς κύκλους ανάπτυξης και ύφεσης, εναλλάξ.
Όταν δηλαδή περνούσαν τρία με τέσσερα χρόνια ύφεσης, οι κεντρικές τράπεζες μείωναν τα επιτόκια δανεισμού, αύξαναν την πιστωτική επέκταση, και άρχιζε τοιουτοτρόπως ένας τριετής έως τετραετής κύκλος ανάπτυξης-όταν αυτός περνούσε, αύξαναν τα επιτόκια δανεισμού και περιόριζαν την πιστωτική επέκταση, αυτορυθμίζοντας το σύστημα.
Όταν αυτή η πολιτική τηρείται από τις κεντρικές τράπεζες, η λεγόμενη φοροδιαφυγή δεν έχει καμμία επίπτωση στην οικονομία, η και αν έχει, αυτή είναι μάλλον θετική παρά αρνητική.
Τα μη φορολογημένα έσοδα είτε αποταμιεύονταν στο τραπεζικό σύστημα, οπότε το τελευταίο ενίσχυε τη δανειοδοτική του Ικανότητα, είτε επανεπενδύονταν σε πάσης φύσεως κινητά και ακίνητα αγαθά, φορολογούμενα πλέον και συντελώντας στη γρήγορη ανάπτυξη, την ευημερία των προσώπων και την οικονομική πρόοδο.
Εδώ και δεκαετίες όμως, το «οικονομικό παιχνίδι» άλλαξε. Ο κανόνας χρυσού εγκαταλείφθηκε.
Στη συνέχεια δε, ότι κεντρικές τράπεζες αντικατέστησαν προοδευτικά ένα σημαντικό μέρος των απτών άξιων χρυσού με τα λεγόμενα συναλλαγματικά αποθέματα δολλαρίου, ενόψει κυρίως του ότι το δολλάριο επεβλήθη ως αποκλειστικό νόμισμα αγοράς πετρελαίου και, τοιουτοτρόπως, το δολλάριο θεωρήθηκε απτή αξία, αφού αντιστοιχεί σε μία ποσότητα πετρελαίου.
Οι Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής, εφαρμόζοντας αυτό το μονεταριστικό τρικ, εξέδιδαν στην ουσία πληθωριστικό νόμισμα, αγοράζοντας πραγματικό πλούτο, αφού τα εκδιδόμενα δολλάρια έπαυσαν να κυκλοφορούν αθρόα και αποθεματοποιούνται από όλες τις κεντρικές τράπεζες του κόσμου.
Αλλά τα ισχυρά οικονομικά λόμπυ των Ηνωμένων Πολιτειών δεν αρκέστηκαν σ’ αυτόν τον ιδιότυπο παγκόσμιο δανεισμό που πραγματοποίησαν αχρεωστήτως.
Ενώ πραγματοποιείτο ο συνεχής πλουτισμός τους δια της αθρόας έκδοσης δολλαρίων, που αποθεματοποιούντο τάχιστα, ενεπνεύσθησαν κι ένα άλλο οικονομικό ιδεολόγημα-θεώρημα, αυτό της αέναης πιστωτικής επέκτασης, ήτοι της αειφόρου ανάπτυξης.
Διά του θεωρήματος αυτού, σταμάτησε η αυτορρύθμιση του συστήματος δια της πιστωτικής πολιτικής των κεντρικών τραπεζών, και καθιερώθηκε διεθνώς, με εργαλείο την παγκοσμιοποιημένη οικονομία, η συνεχής πιστωτική επέκταση.
Τοιουτοτρόπως, τα περισσότερα φυσικά και νομικά πρόσωπα, κατέστησαν από αποταμιευτές, οφειλέτες τραπεζών, παρασύροντας αμέσως μετά και τα ίδια τα κράτη, τα οποία έγιναν με τη σειρά τους οφειλέτες των αγορώγ.
Έτσι, ο ένας οφείλει στον άλλον, κι όλοι μαζί πληρώνουν τόκους και τοκοχρεολύσια στις λεγόμενες «αγορές»!
Ποιοι είναι αυτές οι «αγορές», αφού ελάχιστα ή κανένα φυσικό ή νομικό πρόσωπο δεν δύναται να δανείζει κράτη;
Τα δε κράτη δανείζονται συνεχώς από τις αγορές αυτές και στην πραγματικότητα δουλεύουν για να πληρώνουν τόκους και τοκοχρεολύσια σε αυτές!
Ιδού λοιπόν τα θλιβερά αποκαλυπτήρια! Η παγκόσμια οικονομία, δια της ως άνω μεθοδεύσεως, κατέστη μία παγκόσμια οικονομική δικτατορία, μία δικτατορία των αγορών-δανειστών, οι οποίες, δυνάμει του ότι έχουν την ιδιότητα του δανειστή, επιβάλλουν πλέον τη θέληση τους παντού (και σε κάθε τομέα!), και το πρώτο πού κάνουν, είναι να εμπεδώσουν σε όλους το δόγμα του ιδεολογήματος τής φοροδιαφυγής,
Έφτασε πλέον το ιδεολόγημα της φοροδιαφυγής και του μαύρου χρήματος, να θεωρείται έγκλημα ειδεχθέστερο των εγκλημάτων κατά της ζωής.
Τα εγκλήματα κατά της ζωής δεν έχουν πια τόσο σημασία, όσο να μη λείψουν χρήματα προς τους δανειστές-αγορές.
Εξ ου και η αυστηρή ποινικοποίηση του ιδεολογήματος της φοροδιαφυγής.
Το βασικό όμως ερώτημα σε αυτή την υπόθεση είναι ένα:
Ποιοι ακριβώς κρύβονται πίσω από τις λεγόμενες αγορές και ποιοι έχουν τα κεφάλαια αυτά ώστε να αλυσοδέσουν με τον τρόπο αυτό τα περισσότερα κράτη και οικονομίες του κόσμου;
Η απάντηση είναι απλή, πολύ απλή.
Την οικονομική αυτή δυνατότητα έχουν μόνον εκείνοι που δύνανται να εξουσιάζουν και να ελέγχουν την παραγωγή του χρήματος από τις κεντρικές τράπεζες.
Αθαν.-Μιλτ. Β. Κόκκινος
Δικηγόρος-Οικονομολόγος
Διδάκτωρ Νομικής
