Άντε και πέρασες τα «ΗΝΤΑ» και πιστεύεις -εκτός συγκλονιστικού απροόπτου- να συνεχίσεις το οδοιπορικό της κληρονομικής γονιδιακής διαβίωσης του πατέρα σου και του παππού σου, που έφυγαν πολύ πιο πέρα από τα «ήντα», τότε η έκπληξή σου που φθάνεις ως εδώ, κατά τεκμήριο υγιής, υπερβαίνει και αυτή ακόμα τη χαρά σου δεδομένης της όχι και καλής ζωής στην οποία επιδιδόσουν στα νιάτα σου.
Νούμερο το «ήντα» θα μου πείτε, επέτειος με συμβολική σημασία.
Θα διαφωνήσω.
Γιατί το έτος γέννησής σου απέχει εξίσου σχεδόν από το σημερινό μιντιακό διαδίκτυο WWW και από το πρώτο μαγνητικό τηλέφωνο προ του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου.
Οι εικόνες που έχεις δει, βιώσει ως τα «ήντα» χρόνια σου προσφέρουν ικανό αφηγηματικό υλικό, αφού έχεις διαβεί τον Ρουβίκωνα.
Ένας Αλεξ-πολίτης σ’ αυτή την ηλικία θυμάται τη χαμηλή πόλη του χωρίς το γκρίζο μπετόν των πολυκατοικιών, τις παρθένες παραλίες της, τους ορατούς χωματόδρομους που έβλεπαν όλοι τη θάλασσα, τα δύο-τρία ταξί και τα άλλα τόσα Δ.Χ. τα επιβλητικά αρχοντικά σπίτια στους κεντρικούς δρόμους, τις γλεντζέδικες γραφικές ταβέρνες, τα ξυλόγλυπτα παραδοσιακά κτίρια ΠΑΣΑΛΙΚΙ και Στρατ. Διοίκησης (σημερινό Λέσχης Αξιωματικών) τους πολλούς κινηματογράφους της (έξι χειμωνιάτικους και οκτώ καλοκαιρινούς) τους εξοδούχους φαντάρους να πλημμυρίζουν το κέντρο, αφού η Αλεξ-πολη διέθετε τότε μονάδες εκπαιδεύσεως οπλιτών (ΚΕΝΑ), θυμάται ακόμα την αεροπορική συγκοινωνία της πόλης με τις στρατιωτικές ντακότες, την ναυτική φρουρά και τη περιορισμένη αγκάλη του λιμανιού χωρίς τους κυματοθραύστες του.
Θυμάται την πλαζ «ΜΠΕΝ-ΜΙΞ» τον άβαφο ΦΑΡΟ, τους νεαρούς κολυμβητές δίπλα στον ΦΛΟΙΣΒΟ με τα μακό και ασουλούπωτα από κάμποτο μαγιό, τις κοπέλες με σκούφους θαλάσσης, τις θηριώδεις γιαγιάδες να πλατσουρίζουν στα ρηχά και να μπουκώνουν τα εγγόνια με κεφτέδες στην ακροθαλασσιά.
Ένας Αλεξ-πολιτης έβλεπε με χάζι τους γραφικούς περιθωριακούς τύπους που διέθετε η πόλη.
Ο Μπελαμής βαμμένος πάντα με παπουτσάδικο κάμελ στα μούτρα του, ο ΣΑΜΠΡΗΣ με το παϊτόνι πλουμιστό με νατουράλ βερνικόχρωμα, τον ΩΡΙΓΕΝΗ τον ΧΙΟΝΗ να απαγγέλλει μεσημεριάτικα έξω από τα καφέ, αυτοσχέδιους στίχους του, τον ΤΑΚΗ τον κιθαρίστα να κάνει σιγόντο, τον αοιδό ΓΙΑΝΝΙΚΟ, τον ΦΑΡΗ και τον ΓΙΟΡΔΑΝΗ σε ατραξιόν μονομαχίας πάλης και τόσους άλλους τύπους που κυκλοφορούσαν προσφέροντας μειδίαμα και γέλιο στους κατοίκους.
Κατά το διάβα των «ήντα» ο Αλεξ-πολίτης διακατείχε την καλή, αθώα και απρόσκοπτη μεταμεσονύχτια διασκέδαση, τις καντάδες παρεών στους μαχαλάδες και ταπεινά καταλύματα στοχευμένων τρυφερών υπάρξεων και φόκους ειδυλλίων μελλοντικής σύζευξης, προς επίρρωση στους ισχυρισμούς τους με το σουξέ της εποχής «Βρε πως μπατιρίσαμε που σαρανταρίσαμε».
Ένας σημερινός «ΜΗΝΤΑΡΗΣ» Αλεξ-πολίτης, έχει ζήσει σε τρεις διαφορετικές πατρίδες.
Στην πτωχή πλην τιμία Ελλάδα πριν την ένταξη στην ΕΟΚ, στη μπαγιόκο ευμάρεια μεταπολιτευτικά, αποκτώντας εξοχικά, πλούσια αυτοκίνητα και καταθέσεις του επιτοκίου μέχρι 23% και τις διπολικές κυβερνήσεις να ζητούν από τις εφορίες επιείκεια προς τους πολίτες.
Έτσι, λοιπόν, ένας «μηντάρης» ο οποίος έχει λάβει γενναίο μερίδιο απόλαυσης και απογοήτευσης, απεχθάνεται τη νοσταλγικότητα.
Νιώθει σκληρό καρύδι, διατηρεί το πάθος του, έχοντας αποβάλει σημαντικό μέρος του φόβου για το μέλλον.
Όσες φορές και αν του γκρεμίσεις το άλογό του στα κατσάβραχα, άλλες τόσες φορές θα ξανασαλτάρει στη σέλα και θα προχωρήσει.
«Σε παλάτια, σε τσαντίρια θα τα πιούμε τα ποτήρια» τραγουδούσε στη ταβέρνα του Κινέζου ο μπουζουκτσής γιατρός Τουφέκας με την μπάντα του.
Και τις σφαλιάρες που γνώρισε στη διαδρομή των «ήντα» χρόνων του, όπως Πολυτεχνείου, επιστράτευση, το τέλος της Βασιλείας, το χρηματιστήριο του Σημίτη, τα ελληνοτουρκικά με τα ΙΜΙΑ και όλα τα άλλα πολιτικά-κοινωνικά μπερδέματα, έχει αμυδρά έστω ανάμνηση αφού ξεπέρασε ήδη τον Ρουβίκωνα.
Ο
Σχολ-ιαστής
