Μια μάνα μια ασπρόμαλλη
μία παραμελημένη μάνα
στο σπίτι της καθότανε
στη μοναξιά αντάμα.
Μάνα γλυκιά μου μάνα χρυσή
μάνα βασανισμένη
πόσους καημούς και βάσανα
έχεις η καημένη.
Που οι ρυτίδες μαρτυρούν
το τι έχεις περάσει
μέσα σε τούτη τη ζωή
σε αυτήν εδώ την πλάση.
Ποτέ δεν γνώρισε χαρά
δεν είδε άσπρη μέρα
μες στα βαθιά της γερατιά
την κάνανε όλοι πέρα.
Έτσι είναι δυστυχώς
δυστυχισμένη μάνα
πάντα χτυπάει δυνατά
για σένα η καμπάνα.
Κάνε κουράγιο δυνατό
μέσα στη ζωή σου
ίσως θα ‘ρθει η ώρα σου
να δεις κάποιο παιδί σου.
Πολλά παιδιά μεγάλωσες
δυστυχισμένη μάνα
και τώρα έχεις συντροφιά
τον πόνο και το κλάμα.
Είσαι πάντα σκεφτική
και πάντα πικραμένη
στα υστερνά σου δυστυχώς
πολύ δυστυχισμένη.
Μήπως δεν είχες όνειρα
μήπως δεν είχες ελπίδες
που τώρα πια σε μείνανε
στο πρόσωπο οι ρυτίδες.
Αχ Μάνα μας γλυκιά
μάνα ταλαιπωρημένη
σαν τι ακόμα άραγε
η ζωή σε περιμένει;
Λοιπόν αξίζει κάποτε
θερμά να την φερθούμε
την πονεμένη μάνα μας
που πάντα την ξεχνούμε.
Στέλιος Ντουρανίδης
Σπήλαιο Ορεστιάδας
