Η πολιτική ηγεσία της χώρας έκανε πως δεν άκουσε τις «προδοτικές» δηλώσεις της Τσιγδέμ Ασάφογλου, εδώ στη Θράκη
Η Ελλάδα δεν έχει μέλλον.
Ή, μάλλον, έχει ένα μέλλον ταπεινωτικό, εξωραϊσμένο από τη σύγχρονη μονταζιέρα του «Δικαιωματισμού».
Το Ελληνικό έθνος είναι ένα αποτυχημένο έθνος.
Από το 1453 και δώθε σφυρηλατήθηκε πάνω στο αμόνι της δειλίας και της ανημπόριας ένας εσμός από εμπαθή άτομα, φλύαρα και αλαζονικά σε τόσο υψηλό βαθμό που καθιστούσε αυτό τον εσμό γελοιωδώς ακίνδυνο.
Φωτεινή εξαίρεση, με όση επιείκεια, η Επανάσταση του 1821, και οι Βαλκανικοί πόλεμοι.
Άντε και το Έπος τού 1940, που όμως λοιδορήθηκε βάναυσα εκ των έσω.
Κι αν στην ασφάλεια του αμνιακού υγρού της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας ο Γραικός μπορούσε να διαφυλαττει τη διαφορετικότητά του, στην ανοιχτή θάλασσα το καράβι βολοδέρνει.
Τρομαγμένο, ρημαδιό, με σχισμένα πανιά και σπασμένα κουπιά. Αλλά η επιγραφή είναι χρυσοστόλιστη και φανταχτερή: Ελλάς.
Ποτέ δε θεραπεύτηκαν οι ανίατες αρρώστιες του γένους. Η μεγαλύτερη από αυτές; Το μίσος.
Ένα έθνος εθισμένο στο μίσος για τον άλλο, τον ομοεθνή, μίσος για τον άλλο, τον ομοεθνή, μίσος για το μίσος.
Η αγάπη για το μίσος είναι η μόνη σταθερή άξια σε αυτόν τον τόπο.
Ένα γένος κατσιασμένο, έτοιμο να υιοθετήσει κάθε «καθρεφτάκι» ή «χάντρα» ως πρόταση ζωής, κοινωνίας, πολιτισμού.
Κάτω από τον ψευδεπίγραφο τίτλο Κόμμα Ισότητας Ειρήνης και Φιλίας ο Τούρκος επιβεβαιώνει το προαιώνιο θέσφατο: όπου πατά το πόδι του ο Τούρκος δεν τον ξεριζώνεις.
Και από όπου κατάφερες να τον ξεριζώσεις, δε θα το ξεχάσει ποτέ και θα το κρατά αιωνίως ως μνήμη εκδίκησης, που περνά στο κύτταρο από γενιά σε γενιά.
Η «συμπατριώτισσα» μας Τσιγδέμ Ασάφογλου, προέβη σε δηλώσεις ανοίκειες, σχεδόν προδοτικές.
Η εύχαρις Τσιγδέμ είναι της νέας γενιάς, των μουσουλμάνων εκείνων, που ως μαθητές ναύλωναν κατά δεκάδες τα πούλμαν για να πάνε στην Κωνσταντινούπολη και να δουν εκστασιασμένοι την ταινία «Φατίχ 1453», μια σαχλή και εντελώς ανιστόρητη «Ιστορική» κινηματογραφική απόπειρα για την Άλωση της Κωνσταντινούπολης.
Η Τσιγδέμ Ασάφογλου, με το αφοπλιστικό χαμόγελό της, μας προκάλεσε τσιμπηματάκια στην καρδιά.
Είναι κάποιοι, Τσιγδέμ, που πικραίνονται μέ όλα αυτά, δεν έχουν όλοι την αμφίβολη τιμή της ελαστικής συνείδησης. Μολοντούτο, οι ιθύνοντες έκαναν ότι δεν ακούσαν.
Υποβάθμισαν τις δηλώσεις της Τσιγδέμ ενώ ήταν τόσο ξεκάθαρες. Αλίμονο. Η οπτική του δειλού!
Μα είναι τώρα να μας κάνει ντα η Τουρκία;
Και στενοχωριέται κανείς αφόρητα και χάνει τον ύπνο του, όταν σκέφτεται πως αφανίστηκε μέσα στα χρόνια ένας ακμαιότατος ελληνικός πληθυσμός στην Κωνσταντινούπολη.
Χωρίς ένα ρέψιμο από μεριάς μας, έτσι, για την τιμή των όπλων! Γιατί;
Γιατί η Ελλάδα δεν μπορεί. Η Ελλάδα προτιμά να σφυρίζει αδιάφορα. Να ξεχνά. Να πληγώνει Τα παιδιά της. Να παριστάνει το ισχυρό κράτος ενώ κατά βάθος δεν καίγεται να είναι τέτοιο.
Δεν το αντέχει. Δεν το θέλει.
Για όσα δεινά, ακόμη θα έρθουν, τη λύση και την ανακούφιση θα τη δώσει ο «Δικαιωματισμός».
Το λένε και τακτοποίηση συνειδήσεων, με άλλα λόγια.
Τζάμπα υπηρετήσαμε στην Ξάνθη και στην Κομοτηνή; Ψέματα μας έλεγαν; Πάλι ψέματα;
Τοις εκείνων ρήμασι πειθόμενοι; Ψέματα.
Η Τουρκία απειλή καθημερινά την ύπαρξή μας.
Το Σχέδιο κρατά από την πρώτη στιγμή της εμφάνισής τους ως γαζήδες, «πολεμιστές της πίστεως». Και δεν άλλαξε ποτέ.
Βασίλειος Τσιάμης
Φιλόλογος
