Γράφει ο ΣΧΟΛ-ιαστής
Όχι μονάχα νοσταλγώ, αλλά συχνά κιόλας λαχταρώ πολλά πράγματα από το παρελθόν.
Πείτε το σαν κόλλημα, πείτε το υποχονδρία, πείτε το ρετρολαγνεία, πείτε το μόδα του vintage όπως λένε τα πολύγλωσσα ξέκωλα της t.v. που θέλουν να εντυπωσιάσουν, πείτε το τελικά όπως θέλετε, δεν με νοιάζει.
Τώρα λοιπόν που μπήκε ο Σεπτέμβρης και θα γυρίσουν από τις διακοπές τους όλα τα «μακαντάσια» τα Αλεξ-πολίτικα της παρέας στο στέκι μας, στέκι-καφέ του «Χανουμάκι» ΣΑΚΗ ΠΑΓΩΝΗ, θα έχουμε πάλι το καθημερινό προσκλητήριο μόνο με επισκέπτες Αλεξ-πολίτες παλιάς κοπής, αυτούς που η πόλη τους μεγάλωσε και ανέθρεψε.
Βέβαια τους μνημονευόμενους «Χαμένους» δεν τους ξεχνούμε ποτέ και τους αναφέρουμε νοσταλγικά μόνο στις ωραίες στιγμές ξανά και ξανά ακούμε την ευτράπελη αφήγηση του ΟΤΕΤΖΗ Χρήστου που εξιστορεί απαγωγή γατιών, σκύλων και άλλων κατοικίδιων από την γειτονιά Μνηματάκια για να τα πουλήσει για λίγες δραχμές σε περιοδεύον τσίρκο, τροφή-βορά των θηρίων.
Και αφού ο καιρός το επιτρέπει η διάταξη των τραπεζοκαρεκλών έξω στα πεζοδρόμια του καφέ, καταλαμβάνεται με τρεις διατάξεις και δυο αποσχιστικές συγκεντρώσεις.
Η μια ασχολείται επιστάμενα κάθε απογεύμα με θέματα κηπουρικά και ζαρζαβατικά, από τις καλλιέργειες των κτημάτων τους.
Μαζοχιστική θα ‘λεγα η παρέα αυτή που κατοχυρώνει πότε το αριστερό τμήμα της τραπεζοκαρέκλας του πεζοδρομίου, πότε το δεξιό που είναι πιο βολικό και αεράτο λόγω διασταύρωσης των οδών και γωνιακά του καφέ.
Το χαρακτηρίζει μαζοχισμός γιατί ασχολείται όλο το βράδυ με την κηπουρική.
Του ενός η παρέα αυτής οι ντομάτες του είναι χαμηλοκώλες γιατί είναι τεμπέλικης ράτσας που τις αρέσει να σέρνουνε στο υγρό χώμα σαν καταδρομείς. Ενώ οι αναρριχώμενες δεν του βγαίνουν «σόι» γιατί πάσχουν από ψηλοφοβία.
Του άλλου, οι μελιτζάνες είναι «τοκματζίδικες» άνευ πίκρας και πολύσπορες γιατί τις ερεθίζει με τονωτικό λίπασμα ΒΙΑΓΚΡΑΧΩΜ.
Του συνταξιούχου οικοδόμου Σάββα του Πόντιου και του κουμπάρου του Θανάση του φωνακλά, τα πιπέρια, λάχανα, μαρούλια κι άλλα παρεμφερή ζαρζαβάτια της Βοτανικής των κτημάτων τους, η επιστήμη της αριστείας σηκώνει τα χέρια με τέτοια ευδοκίμηση.
Του αγαπητού μου φίλου, του συνταξιούχου καθηγητή μαθηματικών Γιώργου που πάντα είναι παρών στην εύανδρη αυτή παρέα των κτηματιών, τα φασουλάκια και κολοκυθάκια του, είναι το «Déjà vu» της απόλυτης επιτυχίας των περασμένων καλλιεργητών του.
Σαν παρένθεση:
Επί ευκαιρίας δοθείσης θέλω να επιδαψιλεύσω με πολλαπλά εισέτι συγχαρητήρια για την επιτυχία ως Δημοτικός Σύμβουλος της νικηφόρου παρατάξεως του Δήμου του γιου του Γιώργου Κιζυρίδη, ευχόμενος τα καλλίτερα μελλοντικά.
Μπράβο στο παληκάρι για την εκλογική του νικηφόρου Βερσόν.
Κλείνει η παρένθεση.
Οι άλλοι της καλλιεργητικής ομάδας, Αμαράλ, Θανάσης ο «Εεεε», ο Ηλίας και όποιος καλλίζωνος θεραπευτής κηπευτικών τύχει να παραβρεθεί, επαναλαμβάνουν την ατάκα ότι μόνο Γαλαζόπετρα και θειάφι χρησιμοποιούν.
Πάμε τώρα στην έναντι άλλη παρέα της άκρης απέχουσα λίγο μακρύτερα από την ως άνω πρώτη αναφερόμενη.
Εδώ κυριαρχεί η ιατρική και η νοσολογία, ως πρώτη συζήτηση. Θόδωρος, Μιχάλης, Παναγιώτης, Γιούλης και ενίοτε ο Μπετονιάρης της ξερής Πέτρος, εκθειάζουν ο καθένας ξεχωριστά τον αριθμό των χαπιών που παιρνούν καθημερινά λόγω της μετεγχειρήσεως και της Θεραπευτικής Αγωγής.. Εντεροκωλλίτιδα, ποδάγρα και κασίδωση δεν απασχολεί το ιατρικό θέμα τους.
Μιλάνε για μεγάλες ζημιές.
Την συζήτησή τους την διακόπτει πολλές φορές ο Ποδοσιάγων απόστρατος Ζαφείρης αναστατώνοντας τον βιτιστή ΑΕΚΤΣΗ ΤΕΟ για την πορεία την ομάδος του.
Λευτέρης ο εργολάβος και ο υποφαινόμενος παρακολουθούμε το σκηνικό αναπολώντας ηλιθίως τις διαφορετικές στιγμές του ΚΑΦΕ με το τάβλι την ξερή και το ΠΙΝΑΚΛ του παρελθόντος.
Ο ΣΧΟΛ-ιαστής
