Στην θύμηση ζωντάνεψε, το γιόμα Απριλίου, των παιδικών μου χρόνων.
Μοσκοβολούσε η αυλή απ’ το βρεγμένο χώμα,
χώμα που ήταν καθαρό, κι αμόλευτο ακόμα,
που επιδέξια σάρωνε, η μάνα με φροκάλι,
μα λες και ζήλια έπεσε, κει στον μικρό μας κήπο,
όπου βιολέτες άνθιζαν, και χύναν τ’ αρωμά τους,
γλυκό, βαρύ, μεθυστικό, που σούφερνε μια ζάλη,
κι άλλη γλυκιά μοσκοβολιά, απ’ την αυλή μας δίπλα,
οσμή καμένων φρύγανων, πουρνάρι και θυμάρι,
όπου καιγόταν τρίζοντας, σε χωματένιο φούρνο,
που η οροφή του έμοιαζε, με καύκαλο χελώνας.
Κι εμείς δοσμένοι ολόψυχα, σ’ ένα τρελό παιχνίδι,
αναψοκοκκινίζαμε, σαν τον μικρό τον φούρνο.
Μα να σε λίγο χύθηκε, καινούργια ευωδία,
ευλογημένη ευωδία, ζεστού ψωμιού σταρένιου,
κι αναρρίγησαν οι καρδιές, κι οι σκέψεις όλες σμίξαν,
η θειά που’ ναι τόσο καλή, η θεία η Σμαραγδή μας,
θα έχει φτιάξει και για μας, κάποιο ζεστό κουλούρι;
Και να το θαύμα έγινε, σαν άνοιξε ο φούρνος,
κάθε κουλούρι για παιδί, και κάνα δυο περίσσια,
μη και περάσει από κει, κάποιο παιδί γειτόνου,
τι, θα ‘ταν κρίμα μη γευτεί, κι αυτό ζεστό κουλούρι,
κι ήρθε η φωνή της θειας γλυκιά, ορμήνια να μας δώσει.
Αποσώστε το παιχνίδι σας, για να κρυώσουν λίγο,
το ξέρετε όλα σας θαρρώ, ότι δικά σας είναι,
μα μέσα της σκεπτότανε, και αναλογιζόταν,
θα φθάσει το αλεύρι μας, ως την σοδειά την νέα;
ή θα ξεπέσουμε ξανά, σε δανεισμό απ’ άλλους;
μα πάλι Θε μου πως να ειπής σ’ αυτά τ’ αγνά παιδάκια
κουλούρι πως δεν έψησες;
κάλλιο να δανειστούμε εμείς, όσο θα λείψει αλεύρι,
παρά να μην γευτούν αυτά, ένα ζεστό κουλούρι.
Πολυπαθούσα ήτανε, η θεία η Σμαραγδή, και δύσκολοι οι καιροί.
Κι αναλογίζομαι στερνά, τώρα που το θυμάμαι,
ποιά ήταν ομορφότερη, η ευωδιά απ’ όλες;
Θαρρώ πως όλες οι ευωδιές, ξεχωριστά ήταν όμορφες, ξεχωριστά καλές,
μα ήταν ομορφότερη, κάποια κρυφή ευωδιά,
η ευωδιά που ανάδειξε, η Σμαραγδή η Θειά.
Ο Θρακιώτης
