Με την τήρηση των μέτρων που επέβαλε η Κυβέρνηση για τον κορονοϊό, στην πραγματικότητα ενίσχυσε την ελευθερία μας
Οφείλω να ομολογήσω ότι έχω εκπλαγεί από την «έκρηξη ελευθερίας», με την όποια μερίδα πολιτών αλλά και διαμορφωτών της κοινής γνώμης, χρωμάτισαν τον τερματισμό των περιορισμών στις εξόδους από το σπίτι, που είχαν επιβληθεί από την κυβέρνηση, με γνώμονα την προστασία του πληθυσμού της χώρας από την πανδημία του κορονοϊού.
Θεωρώ την αντίδρασή τους υπερβολική, τούς σχετικούς χαρακτηρισμούς εκτός πραγματικότητας και τις γενόμενες συγκρίσεις ενδεικτικές της αδυναμίας ουσιαστικής αξιολόγησης γεγονότων και καταστάσεων.
Εξηγούμαι αμέσως τί ακριβώς εννοώ: Αν κάποιος υποστεί έναν σοβαρό τραυματισμό σε τροχαίο ατύχημα ή πάσχει από κάποια σοβαρή ασθένεια, που επιβάλλει πολυήμερη (συχνά και πολύμηνη) νοσηλεία στο νοσοκομείο, είναι βέβαιο ότι μόλις αναρρώσει πλήρως το μόνο που θα σκεφτεί θα είναι «να τον έχει ό Θεός καλά από εδώ και εμπρός και να μην υποχρεωθεί στο μέλλον να ξαναπεράσει από ανάλογη περιπέτεια»!
Δεν μπορώ να φανταστώ, καθώς ουδέποτε έχει υποπέσει στην αντίληψή μου (όπως και σέ εσάς, φαντάζομαι, αγαπητοί αναγνώστες ότι ό μόλις αναρρώσας θα σκεφθεί πώς επανάκτησε την ελευθερία του και, εξ αυτού τού λόγου, ξανάγινε άνθρωπος!… αν λοιπόν αυτή είναι ή πραγματικότητα, τότε γιατί, στην περίπτωση της πανδημίας, η άρση των περιοριστικών μέτρων, των επιβεβλημένων από την φύση της απειλής, προσέλαβε, στην σκέψη πολλών συμπολιτών μας, τον χαρακτήρα απελευθέρωσης;
Γιατί πολλοί συνάνθρωποί μας έφτασαν στο σημείο να συγκρίνουν την περίοδο «των κατ’ οίκον περιορισμών» με την γερμανική κατοχή (!) και την άρση των μέτρων αυτών με την… έπαρση της ελληνικής σημαίας στην Ακρόπολη, μετά την αποχώρηση των εχθρικών στρατευμάτων;
Γιατί, ανευλαβώς, πολλοί χαρακτήρισαν την εφαρμογή των μέτρων από την Ιερά Σύνοδο ως «τραγωδία» χειρότερη και από αυτήν που βίωσε η Ορθοδοξία έπη της οθωμανικής δουλείας; Θα μπορούσε κανείς να δώσει πολλές εξηγήσεις:
Η πρώτη είναι ότι όσοι δεν έζησαν την περίοδο της γερμανικής κατοχής και φυσικά δεν είναι σέ θέση να αναλογιστούν την ζωή των Ελλήνων επί τουρκοκρατίας, δεν μπορούν να φαντασθούν ούτε στα πιο εφιαλτικά όνειρά τους τις διαστάσεις που είχαν για τον Ελληνισμό ή ναζιστική θηριωδία και η δουλεία τεσσάρων αιώνων…
Αν δεν έχεις μελετήσει την ιστορία, αν δεν έχεις ενσκήψει στα γεγονότα της εποχής, στις μαρτυρίες εκείνων, που έζησαν και επέζησαν εκείνων των απάνθρωπων εμπειριών και στα τραύματα, που άφησε στην εθνική μνήμη η γερμανική-ιταλική-βουλγαρική κατοχή και η εξουσία του τούρκου δυνάστη, δεν είσαι σέ θέση να αντιληφθείς την κολοσσιαία διαφορά των μεγεθών και την ιεροσυλία που διαπράττεις με αυτές τίς επιπόλαιες όσο και απρεπείς συγκρίσεις…
Μια τελευταία εξήγηση απορρέει από την έλλειψη αίσθησης μέτρου, την αδυναμία επίγνωσης και ορθής ιεράρχησης γεγονότων και καταστάσεων και την ανικανότητα αξιολόγησης της πραγματικότητας.
Αυτές οι «μειονεξίες» εμποδίζουν την συνειδητοποίηση της πραγματικής αξίας της ελευθερίας, ή οποία δεν είναι ή διά παντός τρόπου και εν πανί καιρώ ικανοποίηση των απαιτήσεων (ακόμη και των πλέον παράλογων «ορέξεων») εκείνων που θεωρούν ότι η αναγνώριση της αξίας τού ανθρώπου και των δικαιωμάτων του, ως πρωταρχικής υποχρέωσης κάθε ευνομούμενης δημοκρατικής πολιτείας, δεν μπορεί να υφίσταται περιορισμούς και απαγορεύσεις…
Η αληθής αίσθηση ελευθερίας ενός πραγματικά ελεύθερου ανθρώπου συνυπάρχει αρμονικά με την επίγνωση της ευθύνης του έναντι της κοινωνίας εντός της όποιας ζει, με την διαρκή αναζήτηση της συνολικής ευζωίας και ευημερίας, αλλά και με την εξάλειψη κάθε αντικοινωνικής παρόρμησης που οδηγεί στην ασυδοσία, στην αδιαφορία και στην περιφρόνηση έναντι των άλλων.
Ο πραγματικά ελεύθερος άνθρωπος μπορεί να θέτει ο ίδιος περιορισμούς στην άσκηση των δικαιωμάτων του, όταν νοιώθει ότι θίγεται ή ελευθερία των συμπολιτών του, αλλά και να αναγνωρίσει το δικαίωμα και την υποχρέωση της πολιτείας στην οποία ανήκει να λάβει τα προσήκοντα μέτρα όταν οι περιστάσεις το υπαγορεύουν.
Ο αληθινά ελεύθερος άνθρωπος δεν μπορεί να διανοηθεί ότι μπορεί να απαγορευθεί, με ανθρώπινα μέσα, η διαρκής και ανεμπόδιστη επαφή του με τον Θεό…
Με αυτά τα δεδομένα η τήρηση των περιοριστικών μέτρων, που επέβαλε ή κυβέρνηση για την αντιμετώπιση τού κορονοϊού, στην πραγματικότητα ενίσχυσε την ελευθερία μας. Την ενίσχυσε, διότι προστάτευσε με τις (συγκριτικά με άλλες χώρες) λιγοστές επώδυνες εξαιρέσεις την ζωή μας, που αποτελεί την βασικότερη προϋπόθεση για να μπορούμε να απολαύσουμε την ελευθερία μας.
Και ακόμη, τολμώ να πω, ενίσχυσε και την Πίστη μας, καθώς μάς οδήγησε σε μια πιο «εσωτερική», απόλυτα ψυχική και πνευματική επικοινωνία μας με τον Θεό, που κατέστησε ακόμη πιο επιθυμητή την ατμόσφαιρα των ιερών ναών μας και την «κοινωνία» μας με τα μυστήρια της Εκκλησίας μας.
Διονύσης Κ. Καραχάλιος
Δικηγόρος
