Βίοι παράλληλοι του Ιταλού Δικτάτορα με τον Ρ.Τ. Ερντογάν; – Ίδια συνθήματα και πρακτικές, όπως και με τους… γαμπρούς τους!!!
Ογδόντα χρόνια συμπληρώνονται εφέτος από την ελληνική εποποιία τού 1940 που εσήμανε την αρχή του τέλους του Ιταλού δικτάτορα Μπενίτο Μουσσολίνι και του φασισμού του.
Η μικρή Ελλάς των 7 εκατομμυρίων εξευτέλισε, στην Πίνδο αρχικά και μετά είκοσι η μέρες στην Αλβανία, τον γίγαντα των 40 εκατομμυρίων λογχών, που τέσσερεις μήνες πριν μετέσχε – κατά μικρό έστω ποσοστό- στη συντριβή από τη ναζιστική Γερμανία, της ανίκητης μετά το 1871 και υποτίθεται πανίσχυρης Γαλλίας.
Το 1940 οι ΗΠΑ ήταν ουδέτερες, η Σοβιετική Ένωση είχε συνάψει Σύμφωνο μη Επίθεσης με τον Χίτλερ τον Αύγουστο του 1939, και ας καιγόταν ή Ευρώπη από τους ναζί, και η Αγγλία ήταν αδύναμη να τα βγάλει πέρα μόνη της με τον Άξονα, ως παντελώς απροετοίμαστη για πόλεμο.
Με τη δόξα του ΟΧΙ ο σημερινός Έλληνας δεν μπορεί παρά να φέρνει στη μνήμη του και τούς δύσκολους μήνες που μεσολάβησαν μεταξύ του Απριλίου 1939, όταν η φασιστική Ιταλία εισέβαλε, κατέλαβε και ενσωμάτωσε στο στέμμα της την Αλβανία -με συνέπεια να αποκτήσει και κοινά εδαφικά, εκτός από τα θαλάσσια, σύνορα με την Ελλάδα.
Τον ενάμισυ αυτό χρόνο ο Μουσσολίνι και οι υπουργοί του, κυρίως ο επί των Εξωτερικών του, κόμης Τσιάνο, «ξεσάλωσαν» σε ύβρεις και απειλές κατά τής Ελλάδας, ενώ ο ιταλικός στρατός προέβαινε σε συνεχή επεισόδια στα σύνορα, τα ιταλικά πολεμικά αεροσκάφη παρεβίαζαν επανειλημμένως τον ελληνικό εναέριο χώρο και τα ιταλικά αντιτορπιλικά και υποβρύχια, τον θαλάσσιο και υποθαλάσσιο χώρο του Ιονίου και του Αιγαίου, επιδιώκοντα την πρόκληση θερμού επεισοδίου, με τον βομβαρδισμό μικρών και μεγάλων σκαφών του στόλου μας στην Κρήτη, στον Κορινθιακό και το λιμάνι της Ναυπάκτου, τον Ιούλιο του 1940.
Αποκορύφωμα 5 τορπιλισμός της «Έλλης», στην Τήνο, σκόπιμα την ημέρα της εορτής της Παναγίας, τον Αύγουστο.
Συγκρίνοντας κανείς τις απειλές Ερντογάν, Τσαβούσογλου και άλλων Τούρκων αξιωματούχων κατά της Ελλάδας με εκείνες του Μουσσολίνι και των συνεργατών του της περιόδου 1939-1940, εκπλήσσεται από την ομοιότητα του περιεχομένου τους και την οξύτητα του ύφους τους.
Και οι δύο πλευρές μοιάζουν. Σε μεγαλομανία, τυχοδιωκτισμό και επεκτατικότητα. Ο Μουσσολίνι επεδίωκε να νεκραναστήσει τη ρωμαϊκή αυτοκρατορία και το δήλωνε ευθαρσώς.
Ο Ερντογάν διακηρύσσει σε όλους τούς τόνους ότι επιδιώκει την ανασύσταση του οθωμανικού μεγαλείου.
Ο πρώτος έστειλε τα στρατεύματά του, το 1935, να εισβάλουν και κατακτήσουν τη φτωχή Αιθιοπία, δίπλα στην ήδη αποικιακή κτήση του, τη Σομαλία, ενώ κατείχε ήδη τη Λιβύη και τα Δωδεκάνησα.
Ο Τούρκος νεοηγεμόνας δηλώνει πολεμικό «παρών» στα μέτωπα της Λιβύης, της Συρίας, του Ιράκ, του Ναγκόρνο-Καραμπάχ, τον Λίβανο. Και επιδιώκει ν’ απλωθεί παντού όπου υπάρχει μουσουλμανική παρουσία.
Στη Σομαλία, προς νότο. Στην Αλβανία, το Κόσοβο και τη Βοσνία, προς βορρά. Ενώ σπείρει και στοιχεία ρατσιστικής επιρροής, όπως προκύπτει από τη στάση τής χριστιανικής Ουγγαρίας στην ΕΕ.
Η χώρα που ερέθιζε περισσότερο κάθε άλλης, το 1937-1940, τον Μουσσολίνι και σήμερα ερεθίζει, το ίδιο και περισσότερο, ίσως, τον Ερντογάν είναι η Ελλάδα.
Νομίζοντας, ο πρώτος, ότι για να εξασφαλίσει την επιτυχία της εισβολής του σ’ αυτήν, ορμώντας της από την Αλβανία, κατέλαβε την αδύναμη αυτή χώρα, τον Απρίλιο του 1939.
Ο Ερντογάν, έξ άλλου, δημιούργησε ναυτική πολεμική βάση στον Αυλώνα, όχι για να υποστηρίξει την ουδαμόθεν απειλούμενη Αλβανία αλλά για να την χρησιμοποιήσει, έν καιρώ, αν χρειασθεί, κατά της Ελλάδας.
Κατά διαβολική σύμπτωση, ή μήπως δεν πρόκειται για σύμπτωση αλλά για Ερντογανική αντιγραφή της Μουσσολινικής αλαζονείας, οι δύο Duce (διότι τί sultan, τί duce, το ίδιο είναι σε άλλη γλώσσα), έχουν πρώτη επιδίωξη της αυτοκρατορίας τους τη ναυτική κυριαρχία στη Νοτιοανατολική Μεσόγειο, την οποία ο Μουσσολίνι αποκαλεί mare nostrum (δική μας θάλασσα) και ο Ερντογάν mavi vatan (γαλάζια πατρίδα).
Βγαίνοντας από τον ναύσταθμο του Τάραντα, ο ιταλικός στόλος συναντούσε μπροστά του τα Ιόνια νησιά και αυτό ενοχλούσε τον Μουσσολίνι που διεκήρρυσε ότι πρέπει να περιέλθουν στην Ιταλία, διότι κάποτε ανήκαν στην αυτοκρατορία της Βενετίας…
Εξερχόμενος της Μερσίνας ο τουρκικός στόλος συναντά, κατά την προς δυσμάς κατεύθυνσή του, το Καστελλόριζο και τα λοιπά Δωδεκάνησα, γεγονός που ενοχλεί τον Ερντογάν, ο όποιος διακηρύσσει ότι κακώς δόθηκαν στην Ελλάδα το 1947.
Εδώ θα έπρεπε κάποιος να τον μάθει ιστορία και σύγχρονο διεθνές δίκαιο, λέγοντάς του, ότι δόθηκαν στην Ελλάδα για δύο λόγους:
Πρώτον, διότι η μεγίστη πλειοψηφία των κατοίκων τους (97%) ήταν Έλληνες.
Και δεύτερον, διότι η Ιταλία είχε εισβάλει στην Ελλάδα το 1940 και με τη βοήθεια της χιτλερικής Γερμανίας την υπεχρέωσε σε κατοχή τριών ετών, σχεδόν.
Έπρεπε συνεπώς να αποζημιωθούν, τόσο η Ελλάδα, όσο και η επί 35ετία, υπό ιταλική κατοχή Δωδεκάνησος, με την προς αυτόν (Ερντογάν) προσθήκη υπόμνησης, πως οποίος κάνει πόλεμο εναντίον άλλου κράτους έρχεται η ώρα που οφείλει να το αποζημιώσει…
– Συχνά-πυκνά παρακολουθούμε από τηλεοράσεως τον Ερντογάν και τους υπουργούς του να διαβεβαιώνουν τους Έλληνες και τη διεθνή κοινότητα για τις ειρηνικές προθέσεις τους αλλά και την αποφασιστικότητά τους να υπερασπιστούν τα (κατ’ αυτούς) δικαιώματα της Τουρκίας.
Ανατρέχοντας στα Διπλωματικά έγγραφα του Ελληνικού Υπουργείου Εξωτερικών που απετέλεσαν την Ελληνική «Λευκή Βίβλο», του 1940, ιδίως στο υπ’ αριθ. 77, διαβάζουμε απόσπασμα ομιλίας του Μουσσολίνι, της 10ης Ιουνίου 1940, ημέρας κήρυξης του πολέμου από την Ιταλία κατά της Γαλλίας και Μεγάλης Βρετανίας: «… η Ιταλία δεν σκοπεύει να παρασύρη εις την σύρραξιν άλλους λαούς συνορεύοντας μετ’ αυτής από ξηράς η θαλάσσης.
Η Ελβετία, η Γιουγκοσλαβία, η Ελλάς, η Τουρκία και η Αίγυπτος ας λάβουν υπό σημείωσιν τους λόγους μου τούτους.
Εξαρτάται από αυτάς και μόνον αυτάς, όπως οι λόγοι αυτοί πραγματοποιηθούν η όχι…».
Ο Τούρκος “πρόεδρος που προβαίνει σε πανομοιότυπες δηλώσεις, τονίζει ότι η ειρήνη εξαρτάται από την Ελλάδα.
«Εμείς δεν πρόκειται να υποχωρήσουμε στα δικαιώματά μας» προσθέτει. Την 1 Νοεμβρίου 19376 Τσιάνο συναντήθηκε με τον τότε Έλληνα βασιλέα Γεώργιο Β’ και του είπε: «… ενώ επιθυμούμε την ειρήνη, είμαστε έτοιμοι για οποιοδήποτε ενδεχόμενο, εάν δεν θελήσουν να αναγνωρίσουν τα δικαιώματά μας και τις εθνικές θέσεις μας»!
Η ο Ερντογάν ή ο Τσαβούσογλου διάβασαν μετ’ επιμελείας και αποστήθισαν το Ημερολόγιο του Ιταλού υπουργού Εξωτερικών, κόμη Τσιάνο! Τέτοια ομοιότητα των δηλώσεών τους, με αυτές του «αμαρτωλού» Τσιάνο, δεν ερμηνεύεται διαφορετικά. Ιδίως ως προς τους όρους «δικαιώματά μας» και «εθνικές θέσεις μας». Από την πληθώρα των ομοιοτήτων ρητορείας και τακτικής των Μουσσολίνι και Ερντογάν, επιλέγουμε, λόγω χώρου, μερικές.
– Ο Ιταλός δικτάτορας είχε λυσσάξει να επιτύχει αποστρατικοποίηση βάθους 20 χλμ., στην ελληνοαλβανική μεθόριο. Το πέτυχε το καλοκαίρι τού 1939. Δεκαπέντε μήνες μετά εξαπέλυσε την επίθεσή του κατά της Ελλάδας, ο… φιλειρηνιστής Μουσσολίνι. Ο Ερντογάν από την πλευρά του προβάλλει όλο και επιτακτικότερα το αίτημα αποστρατικοποίησης των νησιών του ανατολικού Αιγαίου…
Ενώ η τουρκική Βουλή έχει ψηφίσει ως «αιτία πολέμου» (casus belli) κατά της Ελλάδας την εκ του Διεθνούς Δικαίου (από το 1982) πιθανή μονομερή χρήση τού δικαιώματος της να επεκτείνει, δηλαδή, σε 12 μίλια τα χωρικά της ύδατα.
Γιατί λοιπόν η Ελλάς να αποστρατικοποιήσει τα νησιά της; Διότι το ορίζει η Συνθήκη της Λωζάννης, ισχυρίζεται ή τουρκική πλευρά. Αλλά είναι η Άγκυρα πού ζητεί την κατάργηση της εν λόγω Συνθήκης για να ορμήσει στο Αιγαίο και να τα κάνει σμπαράλια, όπως τα έκανε ο Μουσσολίνι, στις περιοχές που τον ενδιέφεραν, ζητώντας την κατάργηση των Συμφωνιών Ειρήνης των Βερσαλλιών του 1919.
Την προ του πολέμου πολιτική του Μουσσολίνι για τη μουσουλμανική μειονότητα στην Ήπειρο (τσάμηδες), επιχειρεί να αντιγράψει ο Ερντογάν στη Δυτική Θράκη με την εκεί μουσουλμανική μειονότητα.
Το αποτέλεσμα του 1940-43 ήταν, όσοι από τους Τσάμηδες, σχεδόν όλοι, συνεργάστηκαν με τους Ιταλούς στην κατά της Ελλάδας φασιστική εισβολή και κατοχή, να απέλθουν μετά τον πόλεμο.
Ο Μουσσολίνι τους είχε κάνει κακό με το να τους χρησιμοποιήσει ως δούρειο ίππο κατά της Ελλάδας. Είναι εύλογο να περιμένει ή Ελλάδα από τους μουσουλμάνους πολίτες της, στη Θράκη, ότι θα γυρίσουν την πλάτη σε πιθανό εξ Ανατολών εισβολέα, και θα πολεμήσουν εναντίον του, ανταποκρινόμενοι στην ανώτερη, ανθρώπινη και δημοκρατική συμπεριφορά της Αθήνας να τούς κρατήσει εντός των ορίων της, πιστή στην υπογραφή της στη Λωζάννη, μολονότι η Τουρκία έδιωχνε το 1955-64, από την Κωνσταντινούπολη, μαζικά, την εκεί ελληνική μειονότητα που αποτελούσε το αντίβαρο της μουσουλμανικής στη Θράκη, σύμφωνα με την περιώνυμη Συνθήκη του 1923.
– Στην ομιλία του τής 18 Νοεμβρίου 1940, ενώ ο ελληνικός στρατός είχε διασύρει τον ιταλικό, εισχωρώντας βαθιά στο αλβανικό έδαφος, ο Μουσσολίνι μιλούσε απαξιωτικά για τους Έλληνες στρατιώτες.
Στην «ίδια γραμμή» ο Ερντογάν και οι συνεργάτες του διακηρύσσουν ότι το 1922 ο τουρκικός στρατός πέταξε τους Έλληνες στρατιώτες στη θάλασσα.
Αποκρύπτοντας, όμως, ότι ένα χρόνο πριν οι Έλληνες είχαν φθάσει έξω από την Άγκυρα. Και ότι αν δεν ήταν μερικοί σύμμαχοι να τους εμποδίσουν θα κατελάμβαναν, μετά βεβαιότητος, την Κωνσταντινούπολη.
Ως προς το ποιούς πέταξαν στη θάλασσα δεν ήταν στρατιώτες, αλλά άοπλοι, και αθώοι άμαχοι πολίτες από τους …«συνωστιζόμενους» στην Παραλία της Σμύρνης.
Ουδείς Έλληνας στρατιώτης ρίφθηκε στη θάλασσα για να τον «φάνε τα ψάρια», όπως κυνικά και ψευδώς κομπορρημονούν οι ασεβείς και προς τον Κεμάλ επίγονοί του.
Αχ και να ζούσε και τους άκουγε ο εν λόγω πολέμαρχος. Θα τους έσπαγε το κεφάλι, διότι ανεγνώριζε την άξια του Ελληνικού στρατού και το έλεγε καθαρά και ξάστερα στους δικούς του.
Το είπε και στον αιχμάλωτό του, στρατηγό Τρικούπη, ενώ για τον ίδιο στρατό εξέφρασε τον θαυμασμό του όταν συναντήθηκε με τον Βενιζέλο.
Οι λόγοι της ήττας του ’22 δεν έχουν να κάνουν με το αξιόμαχο του Ελληνικού στρατού, που ο Λόυδ Τζώρτζ θεωρούσε τον σπουδαιότερο της Εύρώπης, την εποχή εκείνη. Μια και μιλάμε όμως για τον Κεμάλ, όραμά του ήταν μια μόνιμη και σταθερή ειρήνη μεταξύ των δύο χωρών.
– Ο Μουσσολίνι στην ομιλία του, της 18 Νοεμβρίου 1940, ζαλισμένος από τις ήττες του στην Αλβανία, είπε για τους Έλληνες ότι «μισούν την Ιταλία». Θυμίζω τη προ μηνός, φράση του Ερντογάν: «Μερικοί μισούν την Τουρκία».
– Χαρακτηριστικό της κορύφωσης της κρίσης με την Ελλάδα είναι και η σύμπτωση του χρόνου εκδήλωσής της, παράλληλα με ένα σημαντικό, για τις διεθνείς σχέσεις, γεγονός.
Τις αμερικανικές εκλογές: Θέρος και φθινόπωρο του 1940. Θέρος και φθινόπωρο του 2020. Παραμονές διεξαγωγής των προεδρικών εκλογών στις ΗΠΑ. Υποψήφιος το 1940 ο τότε πρόεδρος Φραγκλίνος Ρούζβελτ, δημοκρατικός.
Υποψήφιος το 2020 ο ήδη πρόεδρος Τράμπ, αλλά με αντίπαλο, ένα φαβορί, τον Μπάιντεν που έχει εκδηλωθεί υπέρ της Ελλάδας. Γι’ αυτό ο Ερντογάν σκεφτόταν το επεισόδιο πριν τις εκλογές.
– Στο ζήτημα της άναζήτησης επεισοδίου η ταύτιση με τον Μουσσολίνι είναι προφανής. Στη συνεδρίαση του ιταλικού Πολεμικού Συμβουλίου της 15 Οκτωβρίου 1940, για τον καθορισμό των λεπτομερειών της κατά της Ελλάδας έκθεσης, ο Ντούτσε, σύμφωνα με τα πρακτικά της συζήτησης, ζήτησε ένα επεισόδιο, ως πρόφαση για επέμβαση.
ΝΤΟΥΤΣΕ:… Μας χρειάζεται το επεισόδιο, για να πούμε ότι επεμβαίνομε, προκειμένου να επιβάλουμε την τάξη.
ΠΡΑΣΚΑ (στρατηγός): Διαθέτουμε γαλλικές βόμβες για να οργανώσουμε προβοκατόρικη επίθεση. ΝΤΟΥΤΣΕ: Όλα αυτά είναι άνευ σημασίας. Κανείς δεν θα το πιστέψει (το επεισόδιο). Αλλά καλό είναι να το δημιουργήσουμε, ως πρόσχημα, για να ανάψει το φυτίλι.
ΤΣΙΑΝΟ: Πότε θέλετε το έπεισόδιο; ΝΤΟΥΤΣΕ: Την 24η (Οκτωβρίου). ΤΣΙΑΝΟ: Θα το έχετε.
– Ο Τσιάνο ήταν γαμπρός του Μουσσολίνι. Είχε παντρευτεί την αγαπημένη του κόρη Έντα. Τι σύμπτωση… Και ο υπουργός Οικονομικών της Τουρκίας Αλμπαϊράκ είναι γαμπρός του Ερντογάν. Έχει παντρευτεί την κόρη του σουλτάνου… Μα τι σύμπτωση είναι αυτή: Η τουρκική οικονομία πάει κατά διαόλου.
Όπως κατά διαβόλου πήγε και η εξωτερική πολιτική της ιταλικής φασιστικής κυβέρνησης.
Οι γαμπροί κάνουν θαύματα…
– Εκεί όμως που ο Ερντογάν ξεπέρασε τον Μουσσολίνι είναι τα μεγαλεία. Ενώ ο αρχηγός του ιταλικού φασισμού εγκαταστάθηκε στο υπάρχον «ανάκτορο της Βενετίας», το περίφημο «Palazzo Veneza», ο νεοθωμανός σουλτάνος δεν επέλεξε, ας πούμε, το περιφημότερο «Ντολμά Μπαξέ», αλλά ανήγειρε δικό του, σέ χρόνο μηδέν, «πυροβολούμενος» έκτοτε γι’ αυτό από την αντιπολίτευση, ανηλεώς και καθημερινώς.
Τίτος Ιω. Αθανασιάδης
