Μόνο έτσι θα τεθεί οριστικό τέλος στο αποκρουστικό θέαμα που πρόσφεραν κάποιοι Συγκλητικοί, οι οποίοι λειτουργούν ως προστάτες αριστερών ιδεοληψιών και ως αχθοφόροι της βίας στα Πανεπιστήμια
Ποιοι απειλούν και διαταράσσουν την ομαλή λειτουργία των Πανεπιστημίων μας; Ποιοι είναι αυτοί που θεωρούν το περιλάλητο πανεπιστημιακό άσυλο ως το θεσμικό (!) πλαίσιο που διασφαλίζει την αναιδή άρνησή τους να σεβαστούν και να τηρήσουν τους νόμους της χώρας, την ανεξέλεγκτη εγκληματική δράση τους και την απόλυτη ατιμωρησία τους;
Ποιοι είναι αυτοί που στο όνομα των «δημοκρατικών διαδικασιών» και της «ακαδημαϊκής ελευθερίας», τις οποίες με απύθμενο θράσος και χωρίς στοιχειώδη ντροπή διαρκώς επικαλούνται, έχουν μετατρέψει τους πανεπιστημιακούς χώρους σε στάβλους του Αυγεία, με συσσωρευμένη, εδώ και δεκαετίες, την δυσώδη πνευματική και ηθική κόπρο, που ασύστολα παράγουν οι «παρεμβάσεις» τους;
Ας πούμε τας πράγματα με το όνομά τους. Πρόκειται για μερικές εκατοντάδες διεστραμμένων αλητών, που δεν έχουν άλλο σκοπό, στην άδεια από ιδανικά και άξιες ζωή τους, έκτος από την αποκρουστική αντικοινωνική συμπεριφορά, την οποία εκδηλώνουν ποικιλοτρόπως, με όλες τις μορφές της ωμής βίας, ασχημονώντας αδίστακτα και ανελέητα κατά θεσμών, προσώπων και εγκαταστάσεων.
Πρόκειται για άτομα με παροπλισμένη ή και χωρίς φοιτητική ιδιότητα, που θεωρούν τούς πανεπιστημιακούς χώρους ως αποκλειστική ιδιοκτησία τους, τον χλευασμό και τον εξευτελισμό των πανεπιστημιακών δασκάλων ως αναφαίρετο δικαίωμά τους και την στανική παρεμπόδιση της ομαλής εκπαιδευτικής διαδικασίας και της ελεύθερης ακαδημαϊκής διδασκαλίας ως μοναδική τους υποχρέωση.
Πρόκειται, τελικά, για σταλινικά αποβράσματα με ναζιστικά ένστικτα, μαθημένα στην μανιακή αποθέωση της βίας, στην σαδιστική ηδονή, που προκαλεί ή εντός των Α.Ε.Ι. ανεμπόδιστη επιβολή των ορέξεών τους και στην αρρωστημένη λατρεία της ανομίας, της ασυδοσίας και της εξαθλίωσης, υπό την ευμενή ανοχή, αν όχι την πλήρη κάλυψη και την προτροπή της αριστεράς.
Το υπουργείο Παιδείας (που, δείγμα των καιρών, έχει παύσει να αποκαλείται Εθνικής Παιδείας και Θρησκευμάτων, όπως το θέλει η συνταγματική πρόνοια…) αποφάσισε επί τέλους να λάβει μέτρα για την εξάλειψη ενός φαινομένου, τα προαναφερθέντα χαρακτηριστικά του οποίου καθιστούν την Ελλάδα μοναδικό παράδειγμα προς αποφυγή παγκοσμίως. Θα περίμενε κανείς ότι η πρωτοβουλία θα συγκέντρωνε την ομόθυμη, την καθολική επιδοκιμασία της πανεπιστημιακής κοινότητας και, κυρίως, του σώματος των διδασκόντων, οι οποίοι αποτελούν μόνιμο στόχο τής διαστροφής και των σαδιστικών επινοήσεων εκείνων, που έχουν μετατρέψει τους πανεπιστημιακούς χώρους σε πεδία εφαρμογής της παράλογης και εξωφρενικής κτηνωδίας τους.
Τα κρούσματα αυτής της διαμετρικά αντίθετης προς κάθε έννοια ευνομίας και ευπρέπειας συμπεριφοράς, που συνιστά απροκάλυπτη ύβρι για την δημοκρατία, το κράτος δικαίου και την άξια του ανθρώπου, είναι τόσα πολλά, καθ’ όλη την διάρκεια της μεταπολίτευσης, ώστε να καθηλώνει κάθε έμφρονα συνείδηση η ανυπαρξία ουσιαστικής αντίδρασης και αποτελεσματικής αντιμετώπισής τους μέχρι και σήμερα…
Είναι γνωστό ότι η αξιολόγηση της βίας, από την πλευρά της αριστεράς, έχει δισυπόστατο, σαφώς διακριτό χαρακτήρα: Είναι αποκρουστική, ανατριχιαστική και μετά βδελυγμίας καταδικαστέα, όταν προέρχεται από τους «φασίστες»… Αντιθέτως, είναι εποικοδομητική, προοδευτική, συμπαθής και επιδοκιμαστέα, όταν προέρχεται από τους «λαϊκούς αγωνιστές», όπως τιμητικά αποκαλούνται στην γλώσσα της αριστεράς, ακόμη και τα κάθε λογής αποβράσματα, όταν υπηρετούν τα «οράματά» της…
Αυτά τα «ανθρωποειδή», που στο ψευδεπίγραφο όνομα της «κοινωνικής δικαιοσύνης», της «πάλης των τάξεων» και της «αντιφασιστικής συσπείρωσης» αναλαμβάνουν ρόλο τιμητή κατηγόρου και συχνά εκτελεστή όλων όσοι ενοχοποιούνται και στοχοποιούνται από την διαταραγμένη «αυθεντία» τους…
Η δράση της σταλινοφασιστικής μειοψηφίας εντός των Α.Ε.Ι., που βεβαίως διαπνέεται από αυτή την αριστερόστροφη αντίληψη περί βίας, είναι μια πραγματικότητα που ουδείς, πλέον, παραγνωρίζει και αγνοεί.
Όμως είναι διαφορετικοί οι λόγοι “που υπαγορεύουν την επιδοκιμασία, την ανοχή ή την αδιαφορία έναντι των κρουσμάτων πού έχουν καταλύσει και γελοιοποιήσει πλήρως την έννοια του πανεπιστημιακού ασύλου.
Υπάρχει το καθηγητικό κατεστημένο, πολιτικά και κοινωνικά «ευέλικτο» και «ευπροσάρμοστο», που ενδιαφέρεται αποκλειστικά και μόνον για την διατήρηση των κεκτημένων του: τους τίτλους του, την φήμη του, την επιρροή του, τις διασυνδέσεις του, την καλοπέρασή του και τις κάθε λογής απολαβές του.
Αυτό το κατεστημένο ελάχιστά ενδιαφέρεται και στην πράξη αρνείται πεισματικά να συγκρουστεί με τα σταλινοφασιστικά τάγματα εφόδου που πλήττουν βάναυσα και ευτελίζουν ασύστολα την πανεπιστημιακή κοινότητα.
Και όχι μόνον αρνείται να συγκρουστεί αλλά και συνεργάζεται στενά με αυτόν τον υπόκοσμο, συναλλάσσεται μαζί του, καλύπτει συνειδητά την ανομία του και δέχεται με ανακούφιση την «προστασία» του: Με απλά λόγια, φροντίζει να τα έχει καλά μαζί του, για να το αφήνουν ήσυχο να απολαμβάνει τα κεκτημένα του…
Δεύτερη κατηγορία πανεπιστημιακών είναι οι αμετανόητοι δογματικοί ιδεολόγοι της επαναστατικής βίας: Αυτοί που ενστερνίζονται τις απολιθωμένες ιδέες του μαρξισμού-λενινισμού, νοσταλγούν τον σοβιετικό ολοκληρωτισμό και θεωρούν την βία θεμελιώδες συστατικό της αναγκαίας για την κατάκτηση της εξουσίας επαναστατικής διαδικασίας.
Ως εκ τούτου όχι μόνον αρνούνται να καταδικάσουν την βία αλλά και την ωραιοποιούν, την διδάσκουν και την χειροκροτούν, ως επιβεβλημένο μέσο επικράτησης έναντι των ταξικών εχθρών. Και βεβαίως θεωρούν αναγκαίο το άσυλο της ανομίας και της τρομοκρατίας εντός των Α.Ε.Ι.
Τρίτη κατηγορία είναι οι υποταγμένοι στον φόβο και την τρομοκρατική απειλή. Είναι αυτοί που υποκύπτουν, ενώ κατά βάθος δεν το θέλουν, στις ορέξεις των «λαϊκών αγωνιστών». Οι περιδεείς, που δεν διαθέτουν θάρρος και αξιοπρέπεια για να υψώσουν το ανάστημά τους μπροστά στην αυθάδη επιθετικότητα και την άνανδρη βία αριστερόστροφων μηδενιστικών μειοψηφιών.
Αυτοί που αρνούνται να αντιδράσουν στον σκοταδισμό και την αυθαιρεσία, επειδή συνήθισαν να σέρνονται στην ανυποληψία τής σιωπής τους και στην απελπισία της δειλίας τους.
Μένουν οι δάσκαλοι. Οι πραγματικοί δάσκαλοι, που πιστεύουν ότι πρέπει και μπορεί να αλλάξει το σημερινό ελεεινό status quo της ανωτάτης μας εκπαίδευσης. Με την δική τους πίστη στην ελευθερία, την δημοκρατία και την δικαιοσύνη. Με την δική τους συνειδητή, θαρραλέα και αποφασιστική στάση έναντι των μειοψηφικών όχλων που ναρκοθετούν την ακαδημαϊκή νομιμότητα. Με το δικό τους προσωπικό παράδειγμα αφοσίωσης στο καθήκον, την επιστήμη και την διδασκαλία.
Με την δική τους αίσθηση για την Παιδεία και τον Πολιτισμό. Αυτοί οι δάσκαλοι πρέπει, επί τέλους, να βγουν μπροστά! Διότι αυτοί μπορούν να στηρίξουν την κυβερνητική πρωτοβουλία για την αποκατάσταση του αυτονόητου στα ελληνικά πανεπιστήμια.
Και για να δοθεί οριστικό τέλος στο αποκρουστικό θέαμα, που προσφέρουν σήμερα κάποιοι πανεπιστημιακοί συγκλητικοί, οι οποίοι λειτουργούν ως ιδιοτελείς προστάτες σκουριασμένων ιδεοληψιών και ως αχθοφόροι της βίας τυραννικών μειοψηφιών.-
Διονύσης Καραχάλιος
Δικηγόρος
